Een goeie ding van 2014 was toe Maggie gekies is vir Anglo se Programme for Management Excellellence. Slegs 150 mense uit 'n totale werknemermag van 160000 word jaarliks hiervoor gekies. Dit was oor 'n tydperk van 3 maande aangebied by die Gordon Institute for Business Science in Illovo. Dit het ook baie ryery gekos, trips Sishen toe, Johannesburg toe, Magaliesburg toe, en jou normale werk mag nie hieronder ly nie. Die verskriklik tawwe kursus word saam met jou werk gedoen. Sy het dit suksesvol voltooi en ek is baie trots op haar.
Teen September 2014 was daar weer sprake van 'n koper vir die plot. Op hierdie stadium was ons so gatvol en vuisvoos na 31 maande van daai plek bemark, dat ons altwee se reaksie was: ja whatever. Ons het gladnie opgewonde geraak nie. Die agent het van tyd tot tyd gebel om ons op hoogte te hou. Die koper wag vir 'n verband om goedgekeur te word. Ja whatever. Hier teen begin November het dit egter gelyk of dit 'n werklikheid sal word. Weer moes daar egter geld geleen word om dit te laat realiseer. Die boorgatsertifikaat kos oor die R5000, die watersertifikaat oor die R9000, die elektrisiteitsertifikaat ook, dan is daar nog R2000 uitstaande op die munisipale rekening. Maar hier het die prokureur ten einde laaste ons absoluut benarde situasie ingesien en ooreengekom dat hy die koop sal laat deurgaan en dan hierdie bedrae van die karige wins sal verhaal. Whatever. Maar ek kan nou amptelik berig dat die eiendom wel verkoop is en dat die koop voor die einde van die jaar geregistreer sal wees. Die koper is alreeds op die plot en hy betaal maandeliks okkupasiehuur.
Wat Maggie se loopbaan aanbetref, het sy besluit om dit letterlik in haar eie hande te neem. Sy het die mense in hoofkantoor tromp-op geloop en aangedring daarop dat hulle haar verplaas, ongeag die feit dat daar nie vir haar 'n vakante pos is nie. Na maande se pleit en dreig het sy hulle so ver gekry dat hulle haar sekondeer na 'n projek toe tot en met 1 Desember 2015, waarna dit dan permanent gemaak sal word. Sy het self haar "job description" geskryf en dit aan hulle voorgelê. Sy erken ook dat sy haarself seker verskriklik ongewild gemaak het, maar dit is nou maar daarnatoe. So dit is uitstekende nuus. Sy begin 5 Januarie by Anglo American se hoofkantoor in die middestad.
En elke dag, "lo and behold", het sy begin huistoe kom met kleeeeeein stukkies goeie nuus. Elke dag het dit gevoel of ons 'n bietjie vryer kan asemhaal. Iemand het vir ons 'n tuinstel gegee. Dankie, jy weet wie jy is want jy lees hier. Jy het meer vir my gedoen op 2 ander geleenthede ook as wat ek ooit voor kon droom. Mag ek eendag 'n berg van jou skouers kan afhaal......
Kyk, ek weet ons sal nooit finansiëel hiervan kan herstel nie. En somehow is ons fine daarmee. Maggie word 50 en ek word 53. Sy kan nog 10 jaar lank werk en sy beplan om daarna moontlik konsultasiewerk te doen. Na dese weet ek dat nie Pietie of Nicole of Nola of Christiaan ooit sal toelaat dat ons nie 'n heenkome het nie. Ons leef van dag tot dag en doen ons bes. Meer as dit kan ek nie doen nie. Want ten spyte van al my planne en drome en ideale wat ek gedink het alles in plek was en alles waterdig was, het hierdie ramp ons nog steeds getref. So ek gaan nou nie die res van my lewe in die huis sit en wag vir die volgende ramp om my te tref nie.
Ons droom om in Melville te bly is ook bewaarheid. Ook deur iets wat ek net kan beskryf as Goddelike ingryping. Dankie vir die vriendin wie se vriende se huis "toevallig" beskikbaar geraak het. Dankie vir die ander vriendin wat R24000 kontant in 'n T-shirt toegedraai het sodat ons die deposito kon betaal.
En toe bel 'n internasionale Franse maatskappy haar en sê sy het in Juniemaand by hulle aansoek gedoen vir 'n werk en hulle wil haar dringend sien. Nou, 6 maande later! Sy het verlede donderdag deurgery na hulle kantore toe in Morningside en hulle sal vroeg volgende jaar van hulle laat hoor. Dankie vir die vriendin in Engeland wat haar vriende wat ook daar bly en op 'n stadium Johannesburg toe gekom het, gevra het om Maggie gratis en verniet te help met haar CV. Hulle is mense van 'n internasionale maatskappy wat vir 3 uur lank met ons gepraat het oor hoe 'n CV op daardie vlak eintlik moet lyk. En die honde het nog nie weer bosluiskoors gekry nie en Bismarck se artritis is heeltemal onder beheer. Die coxsackie virus het ook die wyk geneem. Die huis staan vol bokse. Al my verkopery het die pakkery natuurlik aansienlik vergemaklik. Stadig maar seker lig ons ons koppe op. Ons waag dit selfs om na advertensies te kyk en na mooi klere en huisware te wys en te sê: Het jy hierdie gesien? Dit lyk nogal mooi....ek sal hiervan hou....
Stadig maar seker het ons nou elke dag 'n tree verder begin wegstaan van hierdie tyd in ons lewe. Stadig maar seker kon ons sien hoe elke legkaartstukkie inmekaar pas. Stadig maar seker kon ons die prentjie sien wat die stukke vorm....
En toe bel Nola om te sê sy is swanger. And all of a sudden everything else pales in comparison. Teen 6 Julie 2015 gaan daar 'n nuwe mensie wees op hierdie stukkende aarde wat vir MY gaan sê "ouma". Imagine that.
Pietie kom steeds al sy vakke deur en sal Junie 2015 kwalifiseer as prokureur. Nicole is klaar met haar verskriklike tawwe 4-maande lange opleiding en is aangestel as konsultant by Sage VIP Payroll. Christiaan se besigheid word elke maand sterker en hy werk heel week elke dag en ook die meeste saterdae. Hy wil volgende jaar uitbrei en ook houtdekke begin doen. Hulle hele huis en tuin is ge-revamp deur hulle twee self en lyk fantasties. Pietie en Nicole trek Januarie in hul eie woonplek in. Hy gaan steeds van krag tot krag met die wildsveilings.
Het hierdie reis my verander? Hoe kon dit my NIE verander nie? Ek is uiterlik nog dieselfde. Maak maar van alles 'n ou grappietjie.....Maar ek weet hier binne-in my is ek 'n ander mens. Beter. Of dan 'n beter weergawe van die ou mens. Ek luister meer. Ek kyk meer. Ek verstaan meer. Ek is stiller. Rustiger. Ek bid nou weer op my kniëe voor die bed met my hande voor my gevou, soos toe ek klein was. Ek verstaan wraak. Maar ek verstaan vergifnis beter. Die een is moeiliker as die ander, maar op die lange duur verkiesliker. Ek verstaan nou hoe liefde werk. Hoe verhoudings en vriendskappe werk. Hoe 'n huwelik werk. Ek verstaan dat 'n brood 2 korsies het aan weerskante. Dat dit 'n hele ekstra ete beteken. Ek verstaan die konsep van R50. Ek verstaan hoe dit jou dag se landskap kan verander. Ek verstaan die nutteloosheid van sogenaamde "beleggings". Dit is net 'n belegging vir die persoon by wie jy dit gekoop het. Nooit sal ek weer belê in kuns, aandele, munte, eiendom, juweliersware, motors, enige iets nie! Ek sal eerder die bietjie geld wat ek het net so veilig in die bank los, want ek het alles verloor. Glo julle my nie? Probeer daarvan ontslae raak die dag as jy die geld nodig het, dan sal jy sien wat ek bedoel. Ek verstaan die verbygaande aard van sogenaamde "besittings". Ek verstaan ook hoe maklik dit is om daai mens te word wat met 'n kartonbord om die nek by die verkeerslig staan. Ek verstaan hoe bitter kort treetjie dit was van waar ek was tot daar waar sy staan. Ek verstaan hoekom John Bradford in 1501, toe hy na terdoodveroordeelde misdadigers en moordenaars op pad na die galg, gekyk het en gesê het: There, but for the grace of God, goes John Bradford.
En die heel belangrikste, ek weet nou dat God almagtig in die Hemel 'n lewendige wese is wat die moeite doen om in 'n stofdeeltjie wat op 'n ander klein klippie in die heelal woon, se lewe in te gryp en te sorg dat daai stofdeeltjie elke dag oorleef. Hoekom HY dit doen verstaan ek nie. Want hoe anders verklaar ek sekere goed wat met my gebeur het? Een keer se wonderwerk kan dalk toegeskryf word aan toeval. Die tweede keer aan geluk. Maar keer op keer op keer? 4 maal het ek op 'n plek gesit sonder 'n sent geld vir petrol. 4 maal het ek geld gewen in blokkiesraaisels waar die koerant vir my 'n sms stuur met 'n pin wat ek dan by 'n Absa se cashback gaan intik en die geld dadelik ontvang het. Toe ek nie 'n sent gehad het om vir Nola en Christiaan te gee vir hulle troue nie, toe wen ek 'n Bosch wasmasjien en 'n Bosch tuimeldroër in 'n sms kompetisie. Toe ek vir Nola 'n verjaarsdaggeskenk wou gee toe wen ek 'n R2000 Levi sonbril wat perfek by haar pas. Toe ons nie geld het vir ordentlike kos nie toe wen ek 'n boks vitamine- en gesondheidsprodukte van Pharmachoice in 'n kompetisie. Toe ons nie kos het nie toe wen ek 'n fun run en kry 'n R1000 koopbewys by Spar. Toe my tekkies van my voete afval toe wen ek 'n paar nuwe hardloopskoene van Tekkie Town in 'n wedloop tussen 2000 ander deelnemers. En so kan ek aangaan. Glo ek? Hoe kan ek nie? Van die mense wat ons gehelp het het ek 6 maande gelede nie eens geken nie. Andere het ek net terloops geken. Nog ander het ek in jare nie gesien nie. Skoolmaats van 35 jaar gelede het begin bel en sms en boodskappe van onderskraging stuur.
Jesus sê mos self: In soverre julle dit aan een van hulle gedoen het, het julle dit aan MY gedoen. En daarom wil ek vandag aan elke iedere mens wat hier lees, die onvoorwaardelike uitnodiging rig: As jy in die moeilikheid is, as jy nie weet watter kant toe nie, as jy verby breekpunt is, as jy voel God en mens het sy rug op jou gedraai.....bel my. My nommer is 0836942354. Add my op whatsapp. My bbm pin is 2B949DE1. Jy hoef my nie persoonlik te ken nie. Jy ken my mos nou. Ek is dalk die wonderwerk wat wag om te gebeur in jou lewe. Die antwoord op jou gebede. My adres is 2de laan 68, Melville, Johannesburg. Op die hoek van 2de Laan en 5de Straat. Jy sal my daar kry. Moenie worry nie, die honde byt nie. Al kan ek jou net iewers gaan aflaai of vir jou 'n lekker toebroodjie maak.....
There, but for the grace of God, go I.
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-16
Episode 7
Soos wat iemand hier lees, kan hy of sy dalk in sy agterkop dink: Maar hoe is so iets moontlik? Hoe kry mense hulleself in so 'n penarie in? Hoekom tref hulle nie voorsorg nie? So iets sal tog nooit gebeur met my nie, sal dit? Kan dit? Kom ek antwoord jou vraag met 'n teenvraag. Veronderstel jy het elke finansiële hulpbron tot jou beskikking uitgeput. Elke kredietkaart, elke lening, elke oortrokke fasiliteit, elke verband, elke vriend. Veronderstel verder, jy het nog steeds al jou maandelikse verpligtinge om na te kom. Medies, pensioen, huisverband, karpaaiement, kos, petrol, versekering plus al daai nuwe skuld wat ook nou gedelg moet word. Veronderstel jou totale salaris gaan vir hierdie doel. En veronderstel dan die laaste kraantjie van kontanvloei droog finaal op. Wat sal jy doen? Wat kan jy doen wat ons nie reeds gedoen het nie? Kom ek vertel jou wat EK gedoen het.
Met Pietie en Nicole wat hul veilingbesigheid in Brits verkoop het, om te kan article in Pretoria, het 'n baie belangrike bron van inkomste vir my verlore gegaan. Nie alleen kon ek nie meer daar werk nie, ek kon ook nie meer my goedjies daar verkoop nie. Toe Maggie einde April sê die huurder is van die plot af en nou is die heel laaste onbetroubare bron van inkomste daarmee heen, toe weet ek, nie net sal ek moet goed soek om te verkoop nie, ek sal ook 'n nuwe afsetpunt moet kry.
Ek het met die honde gestap toe sy my bel om dit te vertel. Ek het al die pad huistoe gebid. Toe ek by die huis instap toe stap ek reguit na my bergfiets toe. Ai man......my Merida waarop ek so trots was. Saam met die fietsryskoene, want wat help dit ek hou dit? Op facebook was ek op groepe ingeteken "Swartklip Limpopo" en "What's happening Thaba". Ek het daai fiets gepolish en 'n foto geneem en dit gepost. 'n Halfuur later is hy verkoop. En so begin ek toe maand vir maand alles verkoop wat ek het. My gholfstel. Gholfskoene. Ek het in daai tyd 4 x Pretoria toe gery om elke stukkie goud en silwer wat ek in elke laai en kas kon uitkrap te gaan verkwansel. Hoekom 4 keer en nie alles sommer op een slag nie? Want elke keer hou jy, om sentimentele redes, vas aan daai laaste stukkie wat jy by jou ouma en ma gekry het. En soos die tyd aanstap besef jy jy kan ongelukkig nie sentiment eet nie. Sentiment was 'n luuksheid wat ek nie kon bekostig nie. Ek het alles verkoop. My harde fietstas. Die leerbank. Elke ornament en oudheid in hierdie huis. Ek het een nag begin om elke stukkie koper skoon te maak saam met elke stukkie oudheid wat ek oor baie jare versamel het. Tot 4 uur daai oggend het ek dit gesit en blinkvryf. Elke keer as die mense my vra hoekom ek iets verkoop, dan antwoord ek net so in vae terme dat ons huis te vol is, en as Maggie 'n ander werk kry sal ons na 'n kleiner plek moet trek. So verkoop ek my laptop en alles wat ek my hande op kan sit. Later begin ek met die meubels wat nie oudhede is nie, om te kyk hoe lank ek ten minste aan die oudhede kan vaskleef. Eetkamerstelle, kantoorstoele, lampe, tuingereedskap, kroegstoeltjies, die broodmasjien, die liquidiser..... Niks word ontsien nie. My enigste 2 skilderye van waarde laat ek op 'n veiling in Johannesburg verkoop. Hierdie proses hou ek vol vir omtrent 6 maande lank. Elke sent word gebruik vir kos en petrol. Elke oggend staan ek op en stap deur hierdie huis en maak elke kas en laai en deur oop en kry iets om te verkoop. Elke goue munt wat oor jare versamel is moes ek verkoop. Ek het alles binne in die wendy house verkoop. Toe verkoop ek die wendy house. Op daai stadium gaan ons nèrens. Ons kom nérens. My kar staan toe al maande lank met 'n stukkende alternator. As ek gaan hardloop in die oggende, hardloop ek vroeg genoeg by Spar verby voordat hulle oopmaak sodat ek 'n koerant kan vat as dit klaar afgelewer is. Omdat ek nie R8 het nie. As ek iets verkoop kry dan gaan gee ek die Porra sy R24 of wat ook al die bedrag was wat ek hom skuld. Hy't geweet dis ek wat die koerant vat. Vir meer as 2 jaar lank, tot op hierdie dag nog, het ek en Maggie nie klere of skoene of onderklere of beddegoed of gordyne of handdoeke of 'n badkamermatjie vir ons gekoop nie. Hierdie sal hopelik haar laaste Bosveldsomer wees met 'n paar enkelstewels wat ons by 'n vriendin gekry het. Dis ongelukkig 'n Nr 6. Ek dra 'n Nr 7 skoen en Maggie 'n Nr 5. Sy dra dit met dik sokkies en ek dra dit met dun sokkies. Ons praat van "die boots", soos in: Kan ek vandag "die boots" aantrek?
Op daai stadium oorleef ons op R150 se kos 'n week. No-name brand pasta van Shoprite, R9 'n pakkie. 2 bruinbrode. 500 gr bruismeel. 500 gr mince, opgedeel in 2 sakkies van 250 g elk. 12 eiers. Melk. Aartappels. Oats. Op daai stadium smeer jy lankal nie meer margarine op jou brood nie. Maggie se ma is in hierdie dae Kanada toe vir 3 maande en ons het haar kat opgepas. Die kat het met sy eie katkos hier aangekom. Hill"s Prescription Diet for Siamese cats. Ons mongrels het lekker saamgëeet en na die 3 maande kon hulle ook Chinees verstaan. Die ergste was om vir die 2 groot honde brood te moes gee met 'n teelepel marmite in warm water aangemaak wat ek daaroor gegooi het, saam met elke kriesel oorskietkos wat ons kon spaar. Tinky het eenvoudig uit my bord uit gëeet. Ek is met julle doodeerlik as ek sê ek het party oggende 3 uur wakker geword van hongerpyne. Dan loop 'n mens se gedagtes darem bitter ver.......
Geld vir toiletries was daar natuurlik gladnie. Elke goodie bag wat ek in my lewe gekry het by 'n fiets- of 'n hardloop geleentheid, moet nou diens doen. Daar is eenvoudig nie geld vir deodorant of showergel of sjampoe nie. Maar 'n mens leer vinnig. Sjampoe werk beter vir die lyf as wat showergel werk vir die hare, dus koop ons net sjampoe en nie showergel nie. Daar is nie meer sprake van jel of styling wax vir die hare nie. Justine se bio-oil werk in die hare. Facials en besoeke aan 'n haarsalon is ook net 'n baie vae herinnering. Nola sny my hare as ek haar sien. Hotelsepies in die stort en reuklose, dun, simpel, gastehuis lyfroom aan die gesig. Geen toner. Geen facewash. Ek het geweet wat elke los toiletrol by elke winkel en hoekkafee op hierdie plek kos. Die enigste goed waarsonder ons trouens NIE kon klaarkom nie, was skottelgoedseep, waspoeier, en toiletpapier. Sta Soft is 'n vae herinnering. So ook goed soos lugverfrisser, Doom, Peaceful Sleep. Goed wat ek vir baie jare sonder om EEN maal daaroor te dink bloot in 'n trollie sou inlaai.
So sleep ons elke dag voort. En iewers te midde dit alles is daar elke maand uitkoms. Twee maal help 'n gemeente ons van wie ons nie eens lidmate is nie, trouens, ek was in my lewe nog nooit in daai kerk nie. Nog 'n baie belangrike les wat ek geleer het: Moenie dink die mense wie JY gehelp het in jou lewe, is noodwendig die mense wat JOU nou gaan terug help nie. Soos die spreekwoord sê: "Give without remembering. Receive without forgetting". En dit was 'n bitter harde en moeilike les wat ek moes leer. Want ek is 'n mens. Ek het in opstand gekom. Hoe kan so iets met MY gebeur? Na alles wat ek AL die jare vir soveel mense gedoen het? Waar is daai mense nou? Werp jou brood op die water. Dit SAL na jou toe terugkom. Nie wanneer jy dink nie, en ook nie in die vorm wat jy verwag nie. Maar dit SAL terugkom. Maar eers as jy van alle trots gestroop is. Van alle gramskap en gierigheid en luiheid en wellus en afguns en oordaad. As jy van aangesig tot aangesig gekonfronteer word met die "seven deadly sins". As jy figuurlik gesproke naak staan voor God en voor jouself en jy nie meer die pad vorentoe kan sien nie. En as daar dan net een rigting is waarin jy kan kyk, en dis boontoe. Dan sal die gety vir jou draai. En so het hy uiteindelik ook vir ons begin draai......
Sent from my BlackBerry® wireless device
Met Pietie en Nicole wat hul veilingbesigheid in Brits verkoop het, om te kan article in Pretoria, het 'n baie belangrike bron van inkomste vir my verlore gegaan. Nie alleen kon ek nie meer daar werk nie, ek kon ook nie meer my goedjies daar verkoop nie. Toe Maggie einde April sê die huurder is van die plot af en nou is die heel laaste onbetroubare bron van inkomste daarmee heen, toe weet ek, nie net sal ek moet goed soek om te verkoop nie, ek sal ook 'n nuwe afsetpunt moet kry.
Ek het met die honde gestap toe sy my bel om dit te vertel. Ek het al die pad huistoe gebid. Toe ek by die huis instap toe stap ek reguit na my bergfiets toe. Ai man......my Merida waarop ek so trots was. Saam met die fietsryskoene, want wat help dit ek hou dit? Op facebook was ek op groepe ingeteken "Swartklip Limpopo" en "What's happening Thaba". Ek het daai fiets gepolish en 'n foto geneem en dit gepost. 'n Halfuur later is hy verkoop. En so begin ek toe maand vir maand alles verkoop wat ek het. My gholfstel. Gholfskoene. Ek het in daai tyd 4 x Pretoria toe gery om elke stukkie goud en silwer wat ek in elke laai en kas kon uitkrap te gaan verkwansel. Hoekom 4 keer en nie alles sommer op een slag nie? Want elke keer hou jy, om sentimentele redes, vas aan daai laaste stukkie wat jy by jou ouma en ma gekry het. En soos die tyd aanstap besef jy jy kan ongelukkig nie sentiment eet nie. Sentiment was 'n luuksheid wat ek nie kon bekostig nie. Ek het alles verkoop. My harde fietstas. Die leerbank. Elke ornament en oudheid in hierdie huis. Ek het een nag begin om elke stukkie koper skoon te maak saam met elke stukkie oudheid wat ek oor baie jare versamel het. Tot 4 uur daai oggend het ek dit gesit en blinkvryf. Elke keer as die mense my vra hoekom ek iets verkoop, dan antwoord ek net so in vae terme dat ons huis te vol is, en as Maggie 'n ander werk kry sal ons na 'n kleiner plek moet trek. So verkoop ek my laptop en alles wat ek my hande op kan sit. Later begin ek met die meubels wat nie oudhede is nie, om te kyk hoe lank ek ten minste aan die oudhede kan vaskleef. Eetkamerstelle, kantoorstoele, lampe, tuingereedskap, kroegstoeltjies, die broodmasjien, die liquidiser..... Niks word ontsien nie. My enigste 2 skilderye van waarde laat ek op 'n veiling in Johannesburg verkoop. Hierdie proses hou ek vol vir omtrent 6 maande lank. Elke sent word gebruik vir kos en petrol. Elke oggend staan ek op en stap deur hierdie huis en maak elke kas en laai en deur oop en kry iets om te verkoop. Elke goue munt wat oor jare versamel is moes ek verkoop. Ek het alles binne in die wendy house verkoop. Toe verkoop ek die wendy house. Op daai stadium gaan ons nèrens. Ons kom nérens. My kar staan toe al maande lank met 'n stukkende alternator. As ek gaan hardloop in die oggende, hardloop ek vroeg genoeg by Spar verby voordat hulle oopmaak sodat ek 'n koerant kan vat as dit klaar afgelewer is. Omdat ek nie R8 het nie. As ek iets verkoop kry dan gaan gee ek die Porra sy R24 of wat ook al die bedrag was wat ek hom skuld. Hy't geweet dis ek wat die koerant vat. Vir meer as 2 jaar lank, tot op hierdie dag nog, het ek en Maggie nie klere of skoene of onderklere of beddegoed of gordyne of handdoeke of 'n badkamermatjie vir ons gekoop nie. Hierdie sal hopelik haar laaste Bosveldsomer wees met 'n paar enkelstewels wat ons by 'n vriendin gekry het. Dis ongelukkig 'n Nr 6. Ek dra 'n Nr 7 skoen en Maggie 'n Nr 5. Sy dra dit met dik sokkies en ek dra dit met dun sokkies. Ons praat van "die boots", soos in: Kan ek vandag "die boots" aantrek?
Op daai stadium oorleef ons op R150 se kos 'n week. No-name brand pasta van Shoprite, R9 'n pakkie. 2 bruinbrode. 500 gr bruismeel. 500 gr mince, opgedeel in 2 sakkies van 250 g elk. 12 eiers. Melk. Aartappels. Oats. Op daai stadium smeer jy lankal nie meer margarine op jou brood nie. Maggie se ma is in hierdie dae Kanada toe vir 3 maande en ons het haar kat opgepas. Die kat het met sy eie katkos hier aangekom. Hill"s Prescription Diet for Siamese cats. Ons mongrels het lekker saamgëeet en na die 3 maande kon hulle ook Chinees verstaan. Die ergste was om vir die 2 groot honde brood te moes gee met 'n teelepel marmite in warm water aangemaak wat ek daaroor gegooi het, saam met elke kriesel oorskietkos wat ons kon spaar. Tinky het eenvoudig uit my bord uit gëeet. Ek is met julle doodeerlik as ek sê ek het party oggende 3 uur wakker geword van hongerpyne. Dan loop 'n mens se gedagtes darem bitter ver.......
Geld vir toiletries was daar natuurlik gladnie. Elke goodie bag wat ek in my lewe gekry het by 'n fiets- of 'n hardloop geleentheid, moet nou diens doen. Daar is eenvoudig nie geld vir deodorant of showergel of sjampoe nie. Maar 'n mens leer vinnig. Sjampoe werk beter vir die lyf as wat showergel werk vir die hare, dus koop ons net sjampoe en nie showergel nie. Daar is nie meer sprake van jel of styling wax vir die hare nie. Justine se bio-oil werk in die hare. Facials en besoeke aan 'n haarsalon is ook net 'n baie vae herinnering. Nola sny my hare as ek haar sien. Hotelsepies in die stort en reuklose, dun, simpel, gastehuis lyfroom aan die gesig. Geen toner. Geen facewash. Ek het geweet wat elke los toiletrol by elke winkel en hoekkafee op hierdie plek kos. Die enigste goed waarsonder ons trouens NIE kon klaarkom nie, was skottelgoedseep, waspoeier, en toiletpapier. Sta Soft is 'n vae herinnering. So ook goed soos lugverfrisser, Doom, Peaceful Sleep. Goed wat ek vir baie jare sonder om EEN maal daaroor te dink bloot in 'n trollie sou inlaai.
So sleep ons elke dag voort. En iewers te midde dit alles is daar elke maand uitkoms. Twee maal help 'n gemeente ons van wie ons nie eens lidmate is nie, trouens, ek was in my lewe nog nooit in daai kerk nie. Nog 'n baie belangrike les wat ek geleer het: Moenie dink die mense wie JY gehelp het in jou lewe, is noodwendig die mense wat JOU nou gaan terug help nie. Soos die spreekwoord sê: "Give without remembering. Receive without forgetting". En dit was 'n bitter harde en moeilike les wat ek moes leer. Want ek is 'n mens. Ek het in opstand gekom. Hoe kan so iets met MY gebeur? Na alles wat ek AL die jare vir soveel mense gedoen het? Waar is daai mense nou? Werp jou brood op die water. Dit SAL na jou toe terugkom. Nie wanneer jy dink nie, en ook nie in die vorm wat jy verwag nie. Maar dit SAL terugkom. Maar eers as jy van alle trots gestroop is. Van alle gramskap en gierigheid en luiheid en wellus en afguns en oordaad. As jy van aangesig tot aangesig gekonfronteer word met die "seven deadly sins". As jy figuurlik gesproke naak staan voor God en voor jouself en jy nie meer die pad vorentoe kan sien nie. En as daar dan net een rigting is waarin jy kan kyk, en dis boontoe. Dan sal die gety vir jou draai. En so het hy uiteindelik ook vir ons begin draai......
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-15
Episode 6
Ons altwee besef toe die kalf is nou regtig in die put. Maggie leen, weereens, R20000 by 'n vriendin om net die huisverband en die aftrekorders te dek vir daardie maand. Ek weet sy lees ook hier. Mag die Here gee dat ek eendag 'n klip uit jou pad uit kan rol. Die huurder is weg van die plot, die plek staan leeg, ons kan nie nuwe huurders insit nie want ons wil dan nou die plek verkoop! Die vloere in die kombuis lig op, die swembadpomp hardloop droog en die swembad is pikswart, die boorgatpomp loop droog en die dam is gekraak. Alles val uitmekaar uit en ons het nie 'n sent om dit mee reg te maak nie. Elke prys wat ons vir die eiendom vra, word ons deur 'n prokureursbrief ingelig dat dit onaanvaarbaar is vir die persoon wat moet deel in die wins. Uiteindelik kry Pietie vir ons 'n prokureur wat sy sout werd is. Met geleende geld bring hy 'n aansoek in die hof dat Maggie se "commercial interest" swaarder weeg as hierdie parasiet se "personal interest". Die aansoek word toegestaan en die plot is in die mark vir R1.6 miljoen. Ver benede sy waarde van R2.1 miljoen waar ons oorspronklik begin het. Die uitstaande verband is R1.2 miljoen. As dit ooit tot verkoop kom is ons deel van die wins maar
R200 000,00. Elke sent sal net so aan mense terugbetaal moet word. Maar dis ook okay, ten minste sal ons dit dan hê om te kan terugbetaal. Maar al hierdie planne is steeds langtermynplanne. Dit is nie goed wat op daai dag gaan realiseer nie. En ons probleem is NOU.
So het daar ook tussendeur goeie goed gebeur. Nola het 'n fantastiese werk gekry. Christiaan se besigheid het maandeliks sterker geword. Nicole het 'n fantastiese werk gekry. Pietie het 'n firma gekry by wie hy sy articles kon gaan doen. Baie vriende het ons gehelp. Mense wat kom kuier het en vragte vol kos saamgebring het. Mense wat geld in my rekening inbetaal het. Mense wat hier gekuier het en R200 op die wasbak gelos het. Airtime wat op my foon verskyn het. Jy kom op 'n punt waar dankbaarheid skaamte en trots verbysteek. Dis waar ons nou was. Ek sal hierdie mense vir die res van my lewe saam met my dra, jul name op my hart gegraveer. Ek het in hierdie tyd gesien van watter stoffasie my kinders gemaak is. Pietie wat as 'n article klerk R4500 per maand verdien het, en vir sy ma gehelp het. Wat alles wat hy het, verkoop het om die geld vir my te gee. Nicole wat hom hou vir hou daarin bygestaan het. In die meer as 4 jaar wat hulle al getroud is, het hulle nog nooit op hulle eie gebly nie. Hulle bly steeds in 'n klein kamertjie by sy skoonouers. Ook mense wat van goedheid aanmekaar gesit is, en meer vir Pietie gedoen het as wat menslik van enige skoonma of skoonpa verwag kon word. Dankie vir die naweek in die wildtuin wat Herman Barnard, Pietie se skoonpa, moontlik gemaak het. Dankie vir die Prado vol petrol van sy skoonma, Anita Barnard, waarmee ons heel naweek kon rondry. Dankie Pietie en Nicole dat ons vir 3 dae van alles kon vergeet. Dankie vir die 4 uur lange wildritte in die nag want julle wou hê ek en Maggie moes die Groot 5 almal sien. En ons het! Dankie vir elke ete wat julle voorberei het en alles wat julle vir ons gedoen het. Ek sal daai naweek ook saam met my graf toe vat. Hulle doen aansoek vir 'n verband. Hulle kry net 'n gedeelte en hy moet binne 6 maande
R100 000,00 bymekaarmaak om te betaal as die eiendom in hulle naam geregistreer word. Hy begin, ook deur sy skoonpa, wildsveilings te hou by Aucor Wildlife Auctions. Nicole begin ook daar werk. Dit is op saterdae in Vaalwater. Dit is bo en behalwe sy eie werk en sy voltydse Llb studies, waarin hy fantasties vaar. Teen Januarie wanneer hulle daar intrek, sal hulle die R100K hê. Hoe sê hulle? Cometh the moment, cometh the man. En daarby wil ek voeg: Agter elke man.....
Daar was Nola wat haar kar verkoop het en die geld vir my gegee het. Wat elke maand al my aftrekorders betaal het. Wat vir my 'n vliegtuigkaartjie Kaap toe gekoop het om vir 2 weke net van alles te vergeet. En my daar soos 'n koningin getreat het. Hoe die bordjies darem verhang is.......who could've thought! Ek wat alles al die jare vir almal gesponsor en betaal het. Wat nou vir 'n Wimpykoffie in 'n kind se oë moes kyk. En die grasie en waardigheid en empatie en liefde waarmee daai kind dit gedoen het. Hoeveel keer het hulle vir my dieselfde woorde oor en oor gesê: "Mamma, moenie worry nie. Alles sal regkom. Ons sal nie dat jy swaarkry nie. Ons sal 'n plan maak." Nola wat met haar nuwe payslip 'n kredietkaart gaan kry het. Maand na maand vir ons kos gekoop het. Ek kan die Here nie genoeg dankie sê vir die mense wat julle geword het nie. En om te dink, as hierdie swaarkry ons nie getref het nie, het ek hierdie deel van julle dalk nooit geken nie. Wat 'n ongelooflike verlies sou dit nie wees nie!
Op hierdie stadium is dit duidelik dat ek en Maggie hierdie krisis totaal verskillend hanteer. Sy raak stiller, werk harder, raak bitter, stort nie 'n traan nie. Terselfdertyd werk sy vir maande aaneen 12-uur lange skofte. Van 6vm tot 6nm. Haar gesondheid verswak so dat sy eenvoudig nie meer die krag het om te gaan gym nie. Die dormante coxsackie virus word weer by haar opgetel na vele bloedtoetse. Dit veroorsaak die "chronic fatigue syndrome". Haar lewer en haar milt pyn so dat jy nie aan haar kan raak nie. In die nagte is dit die hartkloppings. Ook maar iets waaraan jy niks kan doen nie. Ek het ook vir maande hieraan gely. Maar nie EEN dag het sy gekla nie. Nie een dag het sy van die werk af weggebly nie. Behalwe kort tye waar ons spesialiste moes gaan sien in Rustenburg en toe sy 2x die afgelope jaar moes narkose kry. Nie een dag het sy 'n traan gestort of tekens van swakheid getoon nie. Die feit dat ons net pasta, brood, meel en mince kon bekostig, veroorsaak dat sy 10kg optel. Dit maak haar nog meer depressief. Maar sy gaan aan. Elke dag doen sy haar werk. Elke dag spandeer sy ure met oproepe en mails aan agente en prokureurs en personeelagentskappe. Sy gee eenvoudig nie op nie. Sy is die een wat my troos. Hier wil ek net weereens sê dat ek myself in my hele lewe nog nooit in so posisie bevind het nie. Ek kon dit nie voorsien nie en ek kon myself dit nie in my ergste nagmerries voorstel nie.
Dis natuurlik lewensbelangrik om in 'n tyd soos hierdie steeds "normale" goed ook te doen. Anders sal jy verval in 'n put van depressie en hopeloosheid waaruit jy nooit sal kan kom nie en waar geen pil jou van sal kan uitsleep nie. Dit gee jou ook iets om na uit te sien. Ons het dus hier en daar lekker goed gaan doen. Die kinders, onder Nola se leiding, het vir ons kaartjies vir Skouspel gekoop. Al beteken dit ons moes broodjies van die huis af saamvat. Ons het ook besluit om 'n vriendin wat aan kanker ly se gholfdag te gaan ondersteun. Die inskrywing het middagete vir Maggie ingesluit, omdat sy gespeel het. Ons het eenvoudig nie die R20 gehad vir 'n boerewors roll vir my nie. Ek het my eie padkos saamgevat. Die feit dat Maggie 38 houe op die laaste 9 gate, na 'n afwesigheid van 10 maande van die gholfbaan, gespeel het, het ons siele laat vlieg. Ons het ook vir Valiant Swart gaan kyk met R30 om uit te gee in 'n restaurant. Ek het nog R4 in die kar gekry. Just as well want 'n Tab kos toe R17. Ons kon maar net sit en lag en die show geniet. So kan ek aangaan. Moenie dat so iets jou afsit om 'n dag te geniet nie. Jy sal bitter word.
In 2014 staak die myners. Vir 3 maande lank. Van 25 Januarie tot 25 April. Mense kry swaar. Mense verloor hulle werk. Maggie is in Human Resources. Dit is die stories wat sy elke dag moet aanhoor. Solidariteit Helpende Hande hou Rustenburg se mense aan die gang met kospakkies. Foto's van mense wat kilometerlange toue vorm om kos te ontvang breek my hart. Toe die werkers terugkom is dit hierdie massiewe proses van "Return to Work". Iets wat tot NOG langer ure lei. Nou werk sy snags in die bed op haar laptop. Aan my maak dit nie saak nie want ek slaap in elk geval net 3 uur per nag. Net toe almal terug is by die werk en voor produksie eens op dreef is, tref die nuus ons dat die myn verkoop gaan word. Die "declines" waar Maggie werk word in sy geheel gesluit. Sy is in beheer van die hele proses om daai meer as 1500 mense te plaas, te retain, te retrain, onderhoude te rëel met ander werkgewers, behuising, verhuising, transport, mense wat "voluntary severence packages" wil vat, alles wat so massiewe proses moontlik kan behels. Hier stap Ria de Villiers uit die skaduwees uit en word vir Maggie soos die rots van Gibraltar. Cometh the moment, cometh the woman.
Ek aan die ander kant, gaan soos 'n mak heks tekere. Ek huil my dae om. Ek hardloop en ry fiets. Ek stap myle en myle in die veld met die honde. Ek stort my hart uit op whatsapp en bbm. Ek vertel vir almal waardeur ons gaan. Ek gil en skree en verloor 14 kg. (Epic score). Ek vee hierdie huis dat die teels dun raak. Ek was en stryk en polish skoene. Ek stof af en kyk TV. Ek lees duisende boeke. Ek speel cd's en dans met die besem. Ek bid. Ek bid NIE. Ek glo. Ek glo NIE. Ek sien vir dae aaneen geen ander mens nie. Al my ondertande se brûe breek. Ek het nie geld vir 'n tandarts nie. Ek eet 2x op 'n dag oats. Die ander ete is yoghurt. Ek dink resepte uit met een koppie meel en 'n eier en melk. Afhangende van hoeveel meel ek het, kan ek 'n koek, 'n scone, 'n flapjack of 'n pannekoek vir jou maak. Ek entertain Maggie met my stories. Ek maak eers 4 uur die middag die bed op. Ek spoel my gesig af en sit my rooi neus op. As ek haar by die kar sien uitklim en hoor hoe sy in 'n dooie stem die honde groet, wil my hart breek.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
R200 000,00. Elke sent sal net so aan mense terugbetaal moet word. Maar dis ook okay, ten minste sal ons dit dan hê om te kan terugbetaal. Maar al hierdie planne is steeds langtermynplanne. Dit is nie goed wat op daai dag gaan realiseer nie. En ons probleem is NOU.
So het daar ook tussendeur goeie goed gebeur. Nola het 'n fantastiese werk gekry. Christiaan se besigheid het maandeliks sterker geword. Nicole het 'n fantastiese werk gekry. Pietie het 'n firma gekry by wie hy sy articles kon gaan doen. Baie vriende het ons gehelp. Mense wat kom kuier het en vragte vol kos saamgebring het. Mense wat geld in my rekening inbetaal het. Mense wat hier gekuier het en R200 op die wasbak gelos het. Airtime wat op my foon verskyn het. Jy kom op 'n punt waar dankbaarheid skaamte en trots verbysteek. Dis waar ons nou was. Ek sal hierdie mense vir die res van my lewe saam met my dra, jul name op my hart gegraveer. Ek het in hierdie tyd gesien van watter stoffasie my kinders gemaak is. Pietie wat as 'n article klerk R4500 per maand verdien het, en vir sy ma gehelp het. Wat alles wat hy het, verkoop het om die geld vir my te gee. Nicole wat hom hou vir hou daarin bygestaan het. In die meer as 4 jaar wat hulle al getroud is, het hulle nog nooit op hulle eie gebly nie. Hulle bly steeds in 'n klein kamertjie by sy skoonouers. Ook mense wat van goedheid aanmekaar gesit is, en meer vir Pietie gedoen het as wat menslik van enige skoonma of skoonpa verwag kon word. Dankie vir die naweek in die wildtuin wat Herman Barnard, Pietie se skoonpa, moontlik gemaak het. Dankie vir die Prado vol petrol van sy skoonma, Anita Barnard, waarmee ons heel naweek kon rondry. Dankie Pietie en Nicole dat ons vir 3 dae van alles kon vergeet. Dankie vir die 4 uur lange wildritte in die nag want julle wou hê ek en Maggie moes die Groot 5 almal sien. En ons het! Dankie vir elke ete wat julle voorberei het en alles wat julle vir ons gedoen het. Ek sal daai naweek ook saam met my graf toe vat. Hulle doen aansoek vir 'n verband. Hulle kry net 'n gedeelte en hy moet binne 6 maande
R100 000,00 bymekaarmaak om te betaal as die eiendom in hulle naam geregistreer word. Hy begin, ook deur sy skoonpa, wildsveilings te hou by Aucor Wildlife Auctions. Nicole begin ook daar werk. Dit is op saterdae in Vaalwater. Dit is bo en behalwe sy eie werk en sy voltydse Llb studies, waarin hy fantasties vaar. Teen Januarie wanneer hulle daar intrek, sal hulle die R100K hê. Hoe sê hulle? Cometh the moment, cometh the man. En daarby wil ek voeg: Agter elke man.....
Daar was Nola wat haar kar verkoop het en die geld vir my gegee het. Wat elke maand al my aftrekorders betaal het. Wat vir my 'n vliegtuigkaartjie Kaap toe gekoop het om vir 2 weke net van alles te vergeet. En my daar soos 'n koningin getreat het. Hoe die bordjies darem verhang is.......who could've thought! Ek wat alles al die jare vir almal gesponsor en betaal het. Wat nou vir 'n Wimpykoffie in 'n kind se oë moes kyk. En die grasie en waardigheid en empatie en liefde waarmee daai kind dit gedoen het. Hoeveel keer het hulle vir my dieselfde woorde oor en oor gesê: "Mamma, moenie worry nie. Alles sal regkom. Ons sal nie dat jy swaarkry nie. Ons sal 'n plan maak." Nola wat met haar nuwe payslip 'n kredietkaart gaan kry het. Maand na maand vir ons kos gekoop het. Ek kan die Here nie genoeg dankie sê vir die mense wat julle geword het nie. En om te dink, as hierdie swaarkry ons nie getref het nie, het ek hierdie deel van julle dalk nooit geken nie. Wat 'n ongelooflike verlies sou dit nie wees nie!
Op hierdie stadium is dit duidelik dat ek en Maggie hierdie krisis totaal verskillend hanteer. Sy raak stiller, werk harder, raak bitter, stort nie 'n traan nie. Terselfdertyd werk sy vir maande aaneen 12-uur lange skofte. Van 6vm tot 6nm. Haar gesondheid verswak so dat sy eenvoudig nie meer die krag het om te gaan gym nie. Die dormante coxsackie virus word weer by haar opgetel na vele bloedtoetse. Dit veroorsaak die "chronic fatigue syndrome". Haar lewer en haar milt pyn so dat jy nie aan haar kan raak nie. In die nagte is dit die hartkloppings. Ook maar iets waaraan jy niks kan doen nie. Ek het ook vir maande hieraan gely. Maar nie EEN dag het sy gekla nie. Nie een dag het sy van die werk af weggebly nie. Behalwe kort tye waar ons spesialiste moes gaan sien in Rustenburg en toe sy 2x die afgelope jaar moes narkose kry. Nie een dag het sy 'n traan gestort of tekens van swakheid getoon nie. Die feit dat ons net pasta, brood, meel en mince kon bekostig, veroorsaak dat sy 10kg optel. Dit maak haar nog meer depressief. Maar sy gaan aan. Elke dag doen sy haar werk. Elke dag spandeer sy ure met oproepe en mails aan agente en prokureurs en personeelagentskappe. Sy gee eenvoudig nie op nie. Sy is die een wat my troos. Hier wil ek net weereens sê dat ek myself in my hele lewe nog nooit in so posisie bevind het nie. Ek kon dit nie voorsien nie en ek kon myself dit nie in my ergste nagmerries voorstel nie.
Dis natuurlik lewensbelangrik om in 'n tyd soos hierdie steeds "normale" goed ook te doen. Anders sal jy verval in 'n put van depressie en hopeloosheid waaruit jy nooit sal kan kom nie en waar geen pil jou van sal kan uitsleep nie. Dit gee jou ook iets om na uit te sien. Ons het dus hier en daar lekker goed gaan doen. Die kinders, onder Nola se leiding, het vir ons kaartjies vir Skouspel gekoop. Al beteken dit ons moes broodjies van die huis af saamvat. Ons het ook besluit om 'n vriendin wat aan kanker ly se gholfdag te gaan ondersteun. Die inskrywing het middagete vir Maggie ingesluit, omdat sy gespeel het. Ons het eenvoudig nie die R20 gehad vir 'n boerewors roll vir my nie. Ek het my eie padkos saamgevat. Die feit dat Maggie 38 houe op die laaste 9 gate, na 'n afwesigheid van 10 maande van die gholfbaan, gespeel het, het ons siele laat vlieg. Ons het ook vir Valiant Swart gaan kyk met R30 om uit te gee in 'n restaurant. Ek het nog R4 in die kar gekry. Just as well want 'n Tab kos toe R17. Ons kon maar net sit en lag en die show geniet. So kan ek aangaan. Moenie dat so iets jou afsit om 'n dag te geniet nie. Jy sal bitter word.
In 2014 staak die myners. Vir 3 maande lank. Van 25 Januarie tot 25 April. Mense kry swaar. Mense verloor hulle werk. Maggie is in Human Resources. Dit is die stories wat sy elke dag moet aanhoor. Solidariteit Helpende Hande hou Rustenburg se mense aan die gang met kospakkies. Foto's van mense wat kilometerlange toue vorm om kos te ontvang breek my hart. Toe die werkers terugkom is dit hierdie massiewe proses van "Return to Work". Iets wat tot NOG langer ure lei. Nou werk sy snags in die bed op haar laptop. Aan my maak dit nie saak nie want ek slaap in elk geval net 3 uur per nag. Net toe almal terug is by die werk en voor produksie eens op dreef is, tref die nuus ons dat die myn verkoop gaan word. Die "declines" waar Maggie werk word in sy geheel gesluit. Sy is in beheer van die hele proses om daai meer as 1500 mense te plaas, te retain, te retrain, onderhoude te rëel met ander werkgewers, behuising, verhuising, transport, mense wat "voluntary severence packages" wil vat, alles wat so massiewe proses moontlik kan behels. Hier stap Ria de Villiers uit die skaduwees uit en word vir Maggie soos die rots van Gibraltar. Cometh the moment, cometh the woman.
Ek aan die ander kant, gaan soos 'n mak heks tekere. Ek huil my dae om. Ek hardloop en ry fiets. Ek stap myle en myle in die veld met die honde. Ek stort my hart uit op whatsapp en bbm. Ek vertel vir almal waardeur ons gaan. Ek gil en skree en verloor 14 kg. (Epic score). Ek vee hierdie huis dat die teels dun raak. Ek was en stryk en polish skoene. Ek stof af en kyk TV. Ek lees duisende boeke. Ek speel cd's en dans met die besem. Ek bid. Ek bid NIE. Ek glo. Ek glo NIE. Ek sien vir dae aaneen geen ander mens nie. Al my ondertande se brûe breek. Ek het nie geld vir 'n tandarts nie. Ek eet 2x op 'n dag oats. Die ander ete is yoghurt. Ek dink resepte uit met een koppie meel en 'n eier en melk. Afhangende van hoeveel meel ek het, kan ek 'n koek, 'n scone, 'n flapjack of 'n pannekoek vir jou maak. Ek entertain Maggie met my stories. Ek maak eers 4 uur die middag die bed op. Ek spoel my gesig af en sit my rooi neus op. As ek haar by die kar sien uitklim en hoor hoe sy in 'n dooie stem die honde groet, wil my hart breek.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-14
Episode 5
So kom Nola se troue al nader. Sy kry ook nie beter werk wat beter betaal nie, en Christiaan se besigheid is nog op wankelrige bene. Sy neem toe nou maar die onsmaaklike stap om haar pa reguit te vra of hy bereid gaan wees om enige bydrae te lewer? Nee. Dieselfde antwoord kom ook van Christiaan se pa. Trouens, laasgenoemde was nie eens op hulle troue nie. Nola se pa was "toegelaat" om so 20 minute op haar troue te wees. Hy verskyn nêrens op 'n foto nie en was ook nie by die onthaal nie. Hy het behalwe vir die feit dat hy nie 'n sent bygedra het nie, nie eens vir hulle 5c in 'n kaartjie gesit vir 'n trougeskenk nie. Vergun my hierdie stukkie bitterheid. Ek dink ek is dit veroorloof. Dankie vir Pietie en Nicole en vir Esbé Miller en vir haar tannies Erla en Nola wat hierdie las help dra het. Ek sal dit saam met my graf toe vat. Maggie het die troukar gery. Ons eie kar. Ek het voor gesit. Nola en Anne-marie het agter gesit. Soos in die ou dae. Pietie het sy sussie ingewag toe daai kar stop. 50 gaste in totaal. My wolfpack almal daar: Esti, Mickey, Amolene, Anne-marie, Helen, Erla, Nola, Esbé, Yolandi, Nicole.....daai Gideonsbende wat ek met my sal saamvat oorlog toe. En voor het Chris du Preez gestaan. My skoolvriend van 1975 wat hulle gaan trou. 'n Dominee wat my weer laat glo het en wat ek vir die res van my lewe voor in sy skuld sal wees en hom nooit sal kan terugbetaal of sal kan teruggee vir wat hy in my lewe beteken het nie.
Op pad troue toe het ons R900 kontant by ons. Dit is dit. Daar is nie op ons naam of op enige ander plek 'n sent geld nie. Niks. Ek het nie geld vir nuwe trouklere vir my enigste dogter se troue nie. Ek het 'n wit hemp se roesvlekke van die wasmasjien met Tippex uitgeverf agter op my hemp. Ons het absoluut geen idee waar ons gaan petrolgeld kry om terug te kom by die huis nie. Maar niemand weet hiervan nie. Ons gesels en grap en lag en lê elke nag wakker. Op pad Grootbrak toe, breek die sleepwa se as op 'n sondagmiddag 5 uur in Graaf-Reinet. Ek het daai dag by daai kar se venster gesit en uitkyk hoe Maggie sukkel om iemand op te spoor om ons te kom help, hoe hulle die werkswinkel kom oopsluit, hoe sy daar buite staan tot dit donker word. Toe kom sy na die kar se venster toe na 3 uur en sê vir my: Haal R750 uit. Ons het in stilte verder gery en laat die nag eers in Grootbrak aangekom. En ek het vir die eerste keer ernstig begin twyfel in my geloof. Of wat daarvan oor was.
Die volgende dag het ek en Maggie weer onsself opgetel en koppe bymekaar gesit. Ons het nou al die amptelike weë uitgeput. Ons aftrekorders is maande agterstallig. Ons kan nie eens ons banksake doen nie, want die selfone waarna die bank pin toe gestuur moet word, is gevries en buite werking. Ons het nie internet nie. Ons besef toe ons sal nou nie-amptelike weë moet ondersoek. Sy gaan nou vir vriende begin vra vir geld. Dis al begin 2014. Die plot behoort binnekort te verkoop en sy behoort mos binnekort 'n ander werk te kry. So loop ons ons vas. Jammer, ek moes in die droogte ekstra voer koop vir my beeste. Jammer, ek moes so pas 2 vliegtuigkaartjies Australië toe koop. Nadat ons nie meer weet waarheen om te draai nie, bel sy 'n ou vriendin van Phalaborwa se dae. Vir wie ek en sy al so 2 x gaan kuier het vandat sy in Kleinmond bly. Maggie begin nog om haar storie te vertel, toe maak daai vrou haar stil. Sy sê sy wil nie die storie hoor nie, sy soek net die bankbesonderhede. Sy klim in haar kar, ry dorp toe, gaan bank toe, kanselleer die kosmetiese operasie waarvoor sy die geld gespaar het, en sonder om te blik of te bloos betaal daai vrou vir ons R50000 in ons rekening in. "Betaal my terug die dag as jy kan". Dit was haar woorde.Sy weet wie sy is, want sy lees ook nou hier. Tot die dag van my dood sal ek nooit jou absolute en onvoorwaardelike liefde en empatie van daardie oomblik vergeet nie.
Daai geld is genoeg om agterstallige skuld in te haal, maar dit het nie die probleem opgelos op langtermyn nie. Toe ons terug is van die troue toe besef ons ons sal nou moet besef "this is as good as it gets". Die plot gaan nie verkoop nie. Maggie gaan nie 'n ander werk kry nie. Die skrif is aan die muur. Op daai stadium is ek amper voltyds besig om vir kompetisies en blokraaie in te skryf in die hoop om geld te wen. Besef julle die vlak van 'n mens se desperaatheid as dit op daai stadium die enigste ding is wat vir jou lyk na 'n "viable option??" Ons het letterlik nie eens die geld gehad om onsself vrywillig te laat sekwestreer nie. Want jy moet 'n persentasie van al jou uitstaande skuld aan die kurator oorbetaal. Ons was te bankrot om amptelik bankrot verklaar te word. Ons enigste alternatief was om onder "debt review" te gaan. So begin die pynlike en uiters lang administratiewe proses om dit te bewerkstellig. Sonder om julle te verveel met hierdie detail, na 2 maande en derduisende oproepe en e-mails is ons altwee onder "debt review" geplaas. Maggie moet elke maand 'n enorme bedrag oorbetaal aan Debt Busters. Daar bly 'n gedeelte van haar salaris oor. Dit is op die sent na net genoeg om die aftrekorders te dek wat buite die spektrum van skuldberading val, soos jou kar se versekering, jou polisse ens. Lg is mos nou nie skuld per se nie. Ons enigste hoop is op die R10000 per maand wat die huurder op die plot betaal. Daarvan moet ons petrol, klere, kos, dierekos, ALLES koop. Maartmaand 2014 haal ons asem. Ons het fokol oor. Ongelukkig is "niks" nie beskrywend genoeg in hierdie sin nie. Maar somehow kom ons deur daai maand. Die "debt review" sal oor 3 jaar afgehandel wees. Dan is ons skuldvry. Die plot is in die mark. Maar die teistering hou nie op nie. Voornemende kopers word gebel. Afgeskrik. Einde April is daar weer 'n "koop op die tafel". Die huurder trek uit. Die koop val deur die mat. Die koper is gebel en vertel daar is 'n "interdik" teen die verkoop van die eiendom en die persoon wat moet deel in die wins moet toestemming gee tot die verkoop en sy het besluit die prys is te laag. Ons kon al hierdie teistering en aantygings in 'n hof gaan beveg het. Ons weet dit ook. Maar ongelukkig het ons nie 'n span prokureurs gehad om pro bono vir ons op te tree nie. Bottom line? Geen huurder. Geen koper. Geen R10000. Geen hoop. Geen plan. Saam met dit? Die myn waar Maggie word gaan verkoop word. Die skag waarop sy werk gaan in sy geheel gesluit word. Sy sit heel moontlik sonder werk. Sy werk nog net 8 jaar hier. Haar pakket sal 'n week se salaris vir elke jaar diens wees, plus die bietjie verlof wat haar toekom. Nou hoe nou, wat nou? Dit alles vertel sy vir my terwyl ek met die honde in die veld stap, en net daar begin ek 'n plan uitbroei. Ek sal graag baie edel woorde wou gebruik op hierdie stadium, maar ek moet nou maar eerlik wees en die enigste woorde wat ek op daai stadium kon vind, met julle deel: Fok dit! So maklik kry julle ons nie onder nie!!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
Op pad troue toe het ons R900 kontant by ons. Dit is dit. Daar is nie op ons naam of op enige ander plek 'n sent geld nie. Niks. Ek het nie geld vir nuwe trouklere vir my enigste dogter se troue nie. Ek het 'n wit hemp se roesvlekke van die wasmasjien met Tippex uitgeverf agter op my hemp. Ons het absoluut geen idee waar ons gaan petrolgeld kry om terug te kom by die huis nie. Maar niemand weet hiervan nie. Ons gesels en grap en lag en lê elke nag wakker. Op pad Grootbrak toe, breek die sleepwa se as op 'n sondagmiddag 5 uur in Graaf-Reinet. Ek het daai dag by daai kar se venster gesit en uitkyk hoe Maggie sukkel om iemand op te spoor om ons te kom help, hoe hulle die werkswinkel kom oopsluit, hoe sy daar buite staan tot dit donker word. Toe kom sy na die kar se venster toe na 3 uur en sê vir my: Haal R750 uit. Ons het in stilte verder gery en laat die nag eers in Grootbrak aangekom. En ek het vir die eerste keer ernstig begin twyfel in my geloof. Of wat daarvan oor was.
Die volgende dag het ek en Maggie weer onsself opgetel en koppe bymekaar gesit. Ons het nou al die amptelike weë uitgeput. Ons aftrekorders is maande agterstallig. Ons kan nie eens ons banksake doen nie, want die selfone waarna die bank pin toe gestuur moet word, is gevries en buite werking. Ons het nie internet nie. Ons besef toe ons sal nou nie-amptelike weë moet ondersoek. Sy gaan nou vir vriende begin vra vir geld. Dis al begin 2014. Die plot behoort binnekort te verkoop en sy behoort mos binnekort 'n ander werk te kry. So loop ons ons vas. Jammer, ek moes in die droogte ekstra voer koop vir my beeste. Jammer, ek moes so pas 2 vliegtuigkaartjies Australië toe koop. Nadat ons nie meer weet waarheen om te draai nie, bel sy 'n ou vriendin van Phalaborwa se dae. Vir wie ek en sy al so 2 x gaan kuier het vandat sy in Kleinmond bly. Maggie begin nog om haar storie te vertel, toe maak daai vrou haar stil. Sy sê sy wil nie die storie hoor nie, sy soek net die bankbesonderhede. Sy klim in haar kar, ry dorp toe, gaan bank toe, kanselleer die kosmetiese operasie waarvoor sy die geld gespaar het, en sonder om te blik of te bloos betaal daai vrou vir ons R50000 in ons rekening in. "Betaal my terug die dag as jy kan". Dit was haar woorde.Sy weet wie sy is, want sy lees ook nou hier. Tot die dag van my dood sal ek nooit jou absolute en onvoorwaardelike liefde en empatie van daardie oomblik vergeet nie.
Daai geld is genoeg om agterstallige skuld in te haal, maar dit het nie die probleem opgelos op langtermyn nie. Toe ons terug is van die troue toe besef ons ons sal nou moet besef "this is as good as it gets". Die plot gaan nie verkoop nie. Maggie gaan nie 'n ander werk kry nie. Die skrif is aan die muur. Op daai stadium is ek amper voltyds besig om vir kompetisies en blokraaie in te skryf in die hoop om geld te wen. Besef julle die vlak van 'n mens se desperaatheid as dit op daai stadium die enigste ding is wat vir jou lyk na 'n "viable option??" Ons het letterlik nie eens die geld gehad om onsself vrywillig te laat sekwestreer nie. Want jy moet 'n persentasie van al jou uitstaande skuld aan die kurator oorbetaal. Ons was te bankrot om amptelik bankrot verklaar te word. Ons enigste alternatief was om onder "debt review" te gaan. So begin die pynlike en uiters lang administratiewe proses om dit te bewerkstellig. Sonder om julle te verveel met hierdie detail, na 2 maande en derduisende oproepe en e-mails is ons altwee onder "debt review" geplaas. Maggie moet elke maand 'n enorme bedrag oorbetaal aan Debt Busters. Daar bly 'n gedeelte van haar salaris oor. Dit is op die sent na net genoeg om die aftrekorders te dek wat buite die spektrum van skuldberading val, soos jou kar se versekering, jou polisse ens. Lg is mos nou nie skuld per se nie. Ons enigste hoop is op die R10000 per maand wat die huurder op die plot betaal. Daarvan moet ons petrol, klere, kos, dierekos, ALLES koop. Maartmaand 2014 haal ons asem. Ons het fokol oor. Ongelukkig is "niks" nie beskrywend genoeg in hierdie sin nie. Maar somehow kom ons deur daai maand. Die "debt review" sal oor 3 jaar afgehandel wees. Dan is ons skuldvry. Die plot is in die mark. Maar die teistering hou nie op nie. Voornemende kopers word gebel. Afgeskrik. Einde April is daar weer 'n "koop op die tafel". Die huurder trek uit. Die koop val deur die mat. Die koper is gebel en vertel daar is 'n "interdik" teen die verkoop van die eiendom en die persoon wat moet deel in die wins moet toestemming gee tot die verkoop en sy het besluit die prys is te laag. Ons kon al hierdie teistering en aantygings in 'n hof gaan beveg het. Ons weet dit ook. Maar ongelukkig het ons nie 'n span prokureurs gehad om pro bono vir ons op te tree nie. Bottom line? Geen huurder. Geen koper. Geen R10000. Geen hoop. Geen plan. Saam met dit? Die myn waar Maggie word gaan verkoop word. Die skag waarop sy werk gaan in sy geheel gesluit word. Sy sit heel moontlik sonder werk. Sy werk nog net 8 jaar hier. Haar pakket sal 'n week se salaris vir elke jaar diens wees, plus die bietjie verlof wat haar toekom. Nou hoe nou, wat nou? Dit alles vertel sy vir my terwyl ek met die honde in die veld stap, en net daar begin ek 'n plan uitbroei. Ek sal graag baie edel woorde wou gebruik op hierdie stadium, maar ek moet nou maar eerlik wees en die enigste woorde wat ek op daai stadium kon vind, met julle deel: Fok dit! So maklik kry julle ons nie onder nie!!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-13
Episode 4
Nola en Christiaan is op daardie stadium in die Kaap. Nola werk vir R4500 per maand. Vir 5 maande lank kry Christiaan nie 'n werk nie. Waarna hy besluit om sy eie ding te doen en gelamineerde houtvloere in te sit. Vir daai 2 kinders haal ek my hoed af, want die Here weet hulle het klippe gekou. Pietie en Nicole is nog in Brits besig met die veilings. Hy vra my om hom so paar dae 'n week daar te kom help en hy bied my 'n reddingsboei aan van R3000 per maand. Ten minste sal ons kan kos koop daarvan. Maar so lê Brits natuurlik nie om die draai nie en is dit elke keer 'n 260km round trip om dit te kan doen. Petrolgeld maak ons klaar! Maar so ontdek ek ten minste 'n manier om geld in die hande te kry.
Intussen sit ek 3 maal per week op Brits. Ek werk ook een maal per maand op 'n saterdag heeldag by Pietie se maandelikse veilings. Hier kom ek agter wat is die goed wat regtig verkoop. Ek het vir 'n jaar lank elke maand met 'n sleepwa na daai veiling toe gery in Brits. Ek het gaan leë bierbokse haal by die drankwinkel. So 10 of 15 op 'n slag. Ek het so blik aaklige groen dakverf hier ontdek, en 'n ou harde kwas. Dan verf ek daai bokse en laat dit droog word in die son. Ek het so dik rol gladwrap by my skoonma gekry. Mense......dan vat ek hierdie huis. Kamer vir kamer. Al ek en Maggie se goed wat ons oor 50 jaar gesamentlik bymekaar gemaak het. Ek pak elke ding uit op die eetkamertafel wat ek die afgelope 6 maande nie gebruik het nie. En ek bedoel alles. Elke koppie, bord, teelepel, vatlap, bakkie, houertjie, elke dingetjie in jou kas wat soos kitsch lyk of wat jy as 'n geskenk gekry het, elke lappie, elke laken, elke kussingsloop, elke kers, blaker, elke fotoraam. Letterlik alles waaraan jy kan dink. Dan pak ek so bierboks vol met sulke los goed. Dan maak ek hom mooi toe met gladwrap. Nou lyk dit heel aantreklik. Amper soos 'n gelukspakkie wat jy op 'n Wit Olifanttafel sal koop by die kerkbasaar. Vir 'n volle jaar lank verkoop ek hierdie "hampers" van my elke maand. Ek noem dit "crockery hampers" of "linen hampers" op die veiling se inventaris. Ek maak elke stukkie kostuum juweliersware, horlosies, selfone, elke elektroniese of elektriese item, mooi skoon en sleep dit Brits toe. Pietie kry goeie pryse daarvoor. Elke sent word gebruik vir kos en petrol en om Nola se troue te help betaal. Sy loop met 'n lêer rond waarin sy elke sent neerskryf. Sy kom met die ontwerper, die fotograaf en die venue ooreen dat sy ook die deposito's stuk-stuk kan afbetaal. Sy source elke dingetjie vir daai troue self. Op die internet, by die china shops, by vriende, by familie. Ons betaal daai troue in bedrae van R100 hier en R200 daar. Maar stadig maar seker begin dit 'n werklikheid word. Christiaan doen aansoek vir 'n kredietkaart en 'n oortrokke rekening wat seker 'n week voor die troue eers toegestaan word. Nola sê hy het sy gesig weggedraai van die konsultant af dat sy nie sy trane moes sien nie.
Tussendeur al hierdie planne om uit ons moeilikheid uit te kom, is Maggie steeds besig om werk te soek en ook om ander planne te maak. So probeer sy geld geleen kry teen haar pensioen. Daar is 'n manier, naamlik dat jy dit kan doen as jy kan bewys dat jy verbeterings wil aanbring teen jou eiendom. Sy kom toe met die koper ooreen dat hy die strokies vir al die verbeterings wat hy tot op daardie stadium aangebring het, vir haar sal stuur. Dit beloop toe 'n hele paar duisend rand. Hy het van die begin af onderneem om dit te doen, omdat hy van plan was om die eiendom te koop en hierdie bedrag dan van die koopprys afgetrek sou word. So lewer sy alles in by die pensioenfonds, maar dit word afgekeur. Want jy moet self op die eiendom bly. Dan probeer ons die volgende scheme. Sy probeer haar aandele verkoop. Nee jammer, eers oor 2 jaar. Ek probeer my goue munte verkoop. Nee jammer, eers oor 5 jaar. Ek probeer my kar verkoop. Nee jammer, jy skuld nog meer op hom as wat sy inruilwaarde is. Ek probeer my erf by St Helenabaai verkoop. Nee jammer, ons doen nie herverkope terwyl al die erwe nog nie verkoop is nie.
Sy probeer haar verlof verkoop. Nee jammer, jy moet 'n minimum van 30 dae uithou wat eers uitbetaal sal word as jy bedank. Glo julle my nou vandag. Daar is nie op hierdie aardkors EEN ding oor wat ons NIE probeer het nie. Behalwe om bedrog te pleeg. En dis ook net omdat ons nie toegang gehad het tot sulke geleenthede nie.........
Sent from my BlackBerry® wireless device
Intussen sit ek 3 maal per week op Brits. Ek werk ook een maal per maand op 'n saterdag heeldag by Pietie se maandelikse veilings. Hier kom ek agter wat is die goed wat regtig verkoop. Ek het vir 'n jaar lank elke maand met 'n sleepwa na daai veiling toe gery in Brits. Ek het gaan leë bierbokse haal by die drankwinkel. So 10 of 15 op 'n slag. Ek het so blik aaklige groen dakverf hier ontdek, en 'n ou harde kwas. Dan verf ek daai bokse en laat dit droog word in die son. Ek het so dik rol gladwrap by my skoonma gekry. Mense......dan vat ek hierdie huis. Kamer vir kamer. Al ek en Maggie se goed wat ons oor 50 jaar gesamentlik bymekaar gemaak het. Ek pak elke ding uit op die eetkamertafel wat ek die afgelope 6 maande nie gebruik het nie. En ek bedoel alles. Elke koppie, bord, teelepel, vatlap, bakkie, houertjie, elke dingetjie in jou kas wat soos kitsch lyk of wat jy as 'n geskenk gekry het, elke lappie, elke laken, elke kussingsloop, elke kers, blaker, elke fotoraam. Letterlik alles waaraan jy kan dink. Dan pak ek so bierboks vol met sulke los goed. Dan maak ek hom mooi toe met gladwrap. Nou lyk dit heel aantreklik. Amper soos 'n gelukspakkie wat jy op 'n Wit Olifanttafel sal koop by die kerkbasaar. Vir 'n volle jaar lank verkoop ek hierdie "hampers" van my elke maand. Ek noem dit "crockery hampers" of "linen hampers" op die veiling se inventaris. Ek maak elke stukkie kostuum juweliersware, horlosies, selfone, elke elektroniese of elektriese item, mooi skoon en sleep dit Brits toe. Pietie kry goeie pryse daarvoor. Elke sent word gebruik vir kos en petrol en om Nola se troue te help betaal. Sy loop met 'n lêer rond waarin sy elke sent neerskryf. Sy kom met die ontwerper, die fotograaf en die venue ooreen dat sy ook die deposito's stuk-stuk kan afbetaal. Sy source elke dingetjie vir daai troue self. Op die internet, by die china shops, by vriende, by familie. Ons betaal daai troue in bedrae van R100 hier en R200 daar. Maar stadig maar seker begin dit 'n werklikheid word. Christiaan doen aansoek vir 'n kredietkaart en 'n oortrokke rekening wat seker 'n week voor die troue eers toegestaan word. Nola sê hy het sy gesig weggedraai van die konsultant af dat sy nie sy trane moes sien nie.
Tussendeur al hierdie planne om uit ons moeilikheid uit te kom, is Maggie steeds besig om werk te soek en ook om ander planne te maak. So probeer sy geld geleen kry teen haar pensioen. Daar is 'n manier, naamlik dat jy dit kan doen as jy kan bewys dat jy verbeterings wil aanbring teen jou eiendom. Sy kom toe met die koper ooreen dat hy die strokies vir al die verbeterings wat hy tot op daardie stadium aangebring het, vir haar sal stuur. Dit beloop toe 'n hele paar duisend rand. Hy het van die begin af onderneem om dit te doen, omdat hy van plan was om die eiendom te koop en hierdie bedrag dan van die koopprys afgetrek sou word. So lewer sy alles in by die pensioenfonds, maar dit word afgekeur. Want jy moet self op die eiendom bly. Dan probeer ons die volgende scheme. Sy probeer haar aandele verkoop. Nee jammer, eers oor 2 jaar. Ek probeer my goue munte verkoop. Nee jammer, eers oor 5 jaar. Ek probeer my kar verkoop. Nee jammer, jy skuld nog meer op hom as wat sy inruilwaarde is. Ek probeer my erf by St Helenabaai verkoop. Nee jammer, ons doen nie herverkope terwyl al die erwe nog nie verkoop is nie.
Sy probeer haar verlof verkoop. Nee jammer, jy moet 'n minimum van 30 dae uithou wat eers uitbetaal sal word as jy bedank. Glo julle my nou vandag. Daar is nie op hierdie aardkors EEN ding oor wat ons NIE probeer het nie. Behalwe om bedrog te pleeg. En dis ook net omdat ons nie toegang gehad het tot sulke geleenthede nie.........
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-12
Episode 3
Daai Desember van 2012 is alles toe nou al gerëel dat ek en Maggie saam met haar ma na die strandhuis toe sal gaan in Grootbrak. Ek is natuurlik in 'n wilde paniek oor my omstandighede, maar Maggie stel my gerus dat ons dit sal hanteer. Intussen is sy mos nou al in Mei van 2012 van haar plot af. Maar die persoon wat daar bly verroer nie 'n spier nie, en bly gratis aan. Sonder om 'n sent huur te betaal. Maggie betaal die enorme verband en intussen kan sy nie huurders op die plot insit nie, want daar is mos nou iemand wat daar bly. Na derduisende rande se prokureurskoste het Maggie absoluut GEEN ander keuse nie, tensy sy bereid is om die saak verder te gaan voer in die Hooggeregshof, om hierdie persson skriftelik die helfte van die wins van die plot aan te bied met verkoop.
Op daardie stadium is dit natuurlik 7 maande later waarin daar absoluut geen huur ontvang is vir die eiendom nie en sak ons al dieper in die afgrond van skuld in.
So hou ons vakansie maar die teistering hou nie op nie. Maggie se ma ontvang e-posse oor my. Die feit dat sekere goed waar is, beteken nog steeds nie jy wil hê die hele wêreld moet daarvan weet nie! En op hierdie noot wil ek my "Tip van die dag" gou met julle deel: "As iemand 'n verhouding verbreek en probeer nice en civil wees daaroor, aanvaar dit maar so en beweeg aan. Huil so bietjie en kry jouself maar jammer. People fall in love, people fall out of love. Dis maar die lewe. Dit gebeur al miljoene jare en dit sal ook nog vir miljoene jare gebeur. Such is life. C'est la vie. Shit happens." Al wat jou optrede veroorsaak, is 'n uiters wrang smaak in die mond en 'n onvermoë en onwilligheid om die goeie tye te onthou.
Daai hele Desembervakansie word ons geteister met telefoonoproepe en e-posse en skinderstories. Mense wat saam met my in die Kaap gewerk het se mans word gebel, my kinders word betrek, Maggie se familie word betrek. As ons die een vuur doodgeslaan het, spring die volgende een op. Vreemd eintlik, komende van mense, wat dit toe blyk, SELF agter die deur staan. Dit raak so erg dat ek net hier voor Kersfees geen ander keuse het as om aan die persone prokureursbriewe te laat skryf om hulle te dwing om die beswaddering te staak nie. En dis ook nou nie asof hierdie prokureursbriewe verniet vir jou geskryf word nie. Intussen is daar darem 'n huurder op die plot en hy het ook 'n opsie om te koop. Hand en mond belowe hy dat hy teen Mei 2013 die plot sal koop. Elke maand is dit 'n absolute stryd om die huurgeld uit hom uit te wurg. Elke maand betaal hy laat. Elke maand hop al die aftrekorders. So laai die spanning en die skuldlas net op.
Intussen het Anne-marie 'n wonderlike werk gekry en is sy en die kiddies Johannesburg toe waar hulle vandag nog bly en baie gelukkig is. Nou begin ek en Maggie se maandelikse stryd om oorlewing.
Die plan is op daardie stadium dat Nola en Christiaan op 5 Oktober 2013 sal trou hier in die Bosveld. Maar dis duidelik dat die storie op die plaas nie gaan vlot nie en hulle sien in elk geval nie meer kans om jaar na jaar te strompel van misoes na misoes nie. Ek het op daardie stadium al die deposito's alreeds vir die troue betaal. Rok, venue, fotograaf. Man kyk!!! Daaaaar het ek ook nou "christenskap" in aksie gesien! Komende van die voorsangers! Die "groot" Christene! Die steunpilare van ons gemeenskap! Toe ek vir hierdie mense gaan smeek om my deposito terug te kry, is ek met 'n kilheid ontvang wat alle verstand te bowe gaan. Dis nou mense wat ek van 1993 af ken. Hoe meer ek my situasie verduidelik en sê maar dis mos nou amper 'n jaar voor die datum wat ek kanselleer, dis mos nou nie asof dit 'n maand voor die tyd is nie! Dis ook mos nou nie asof hulle in daai kort tydjie ander mense moes wegwys nie! Hoe kan hulle weier om R8000 vir my terug te gee? Wat het hulle daarvoor gedoen? My die plek gewys? Alles tevergeefs. Altesaam verloor ek R14000. Geld wat ek in die eerste plek nie gehad het nie en wat nou maar net by die berg skuld gevoeg word. Tip van die dag: Die feit dat mense openlik hulle christenskap verklaar, beteken nie hulle gaan met jou 'n krummel deernis of empatie hê nie. Inteendeel. Pasop maar vir sulke mense.
So het ek en Maggie groot planne gehad om 'n ordentlike troue te hou vir onsself en het ons klaar 'n datum en venue en alles gehad. Dit sou 24 Januarie 2014 wees. Ons het egter geen ander keuse gehad as om dit nie net uit te stel nie, maar heeltemal af te stel. Ons besluit toe om oor praktiese redes wat pensioen en medies en behuising en polisse aanbetref, net eenvoudig stil te trou en dit agter die rug te kry. Op 20 Maart 2013, op die uur na presies 'n jaar na die Chris Chameleon konsert en ook om 7 uur die aand op 'n woensdag in Pretoria, trou ons met net my kinders en hul partners en Maggie se ma teenwoordig. Gladnie soos ons dit voorgestel het nie, maar dis nou maar hoe dit is.
Nou laat ek net een ding verduidelik. Bankrotskap kom nie oornag nie. Dis 'n geleidelike proses waar jy al dieper en dieper die afgrond in beweeg. Vergelyk dit met 'n huwelik. As jy vandag baklei, dagvaar jy mos nie môre vir 'n egskeiding nie? Maar as alles ophoop en jy 10 jaar later skei, dan kan jy gewoonlik presies sien waar dit begin verkeerdloop het. Dis baie maklik om agterna slim te wees en te sê ek moes dit gedoen het of ek moes dat gedoen het. Jy werk met die inligting op daai oomblik tot jou beskikking. En natuurlik bly jy hoop dat hierdie 'n tydelike ongerief is wat binnekort uitgesorteer gaan word. As jou debietkaart gedishinoreer word by Pick 'n Pay se kasregister, wat doen jy? Laat jy jouself die volgende dag sekwestreer, of betaal jy bloot met jou kredietkaart? As jou kredietkaart vol is, wat doen jy? Verkoop jy dadelik jou huis of gebruik jy maar net jou oortrokke fasiliteit? As jou overdraft ge-max is, verkoop jy jou kar of vra jy bloot die bank om jou die geld te leen op jou persoonlike lening wat jy reeds afbetaal het? Dan leen jy teen jou huisverband. En so maak jy elke maand 'n ander plan. Want die uitkoms is mos naby. Hou in gedagte dat ons die heeltyd gedink het die plot sal vinnig verkoop en ek sal vinnig 'n ander werk kry. Of Maggie sal 'n ander werk kry. Toe ons sien dit gaan nie realiseer nie, toe begin ons ons uitgawes tot op die been sny. Ons sit nagte om, skryf alles neer, stuur e-mails, kanselleer alles wat ons kan. Ons maak nog skuld om uit kontrakte uit te kom. Goed soos DSTV, Vodacom, M-web, World of Golf, MTN. Ons sny ons versekering tot op die been, betaal die minimum premies om net die polisse en annuiteite lewend te hou. Alles word hersien, die huisinhoud versekering, lewensversekering, motorversekering. Maggie sit na ure by die werk en stuur mails en maak planne en bel rond. Ek sit hulpeloos by die huis. Ek het geen hulpbronne meer nie. Sonder 'n werk of inkomste of betaalstrokie kan jy nie eens by 'n loan shark geld geleen kry nie! Vra my, ek het hulle almal probeer. Banke keer jou die rug toe. Jy is niemand nie. Niks. Ek het nie eens tyd op my foon om te bel nie. Ek het geen toegang tot internetfasiliteite of selfs 'n faks nie. Ek sit 70 km van die naaste dorp af met 'n kar wat leeg is en wat se paaiemente agterstallig is. Nodeloos om te sê is daar nou lankal nie meer sprake van tuindienste of 'n huishulp nie. Ons leef nou letterlik soos armblankes. Ek antwoord nie eens meer my foon nie want ek weet eenvoudig nie wat om te sê nie. Ek kan by niemand geld leen nie want hoe leen jy by jou vriende geld as jy hulle nie kan terugbetaal nie. Steeds sink ons dieper en dieper weg. Daagliks dwing ek myself om op te staan. Ek werk selfs 'n ritueel daarvoor uit. As Maggie ry, met swart kringe onder haar oë en 'n moegheid tot in haar gebeente, pluk ek die gordyne oop, maak oop die vensters, maak op die bed, en sluk 'n lepel Bioplus. Toe die Bioplus op is begin ek liters water drink. Want binnekort sal ek wil badkamer toe gaan en my blaas is gewaarborg om my wakker te hou. Sleepvoet trek ek my tekkies aan en dwing myself by die deur uit. Die swaarste tye was dié dae toe ek letterlik nie die R8 gehad het vir 'n koerant nie.
Nou begin Maggie se stryd om ander werk te kry in alle erns. Ons besef hierdie is ons laaste uitweg. Sy moet ander werk kry, nie soseer omdat sy ongelukkig is in haar huidige pos nie, maar omdat dit al manier gaan wees om haar pensioen in die hande te kry en uit hierdie moeras te ontsnap. Elke sondag koop ons die koerante en elke maandag begin sy haar cv uitstuur. Vir weke en weke gebeur daar niks nie. Later registreer sy op 2 groot "career web sites" en hulle laat jou weet as daar poste beskikbaar is. Sy doen aansoek vir poste oor die wêreld heen. Letterlik. Later sit sy haar cv op Linkedin. Sy hou rekord van al die poste waarvoor sy aansoek doen. Ongelooflik soos dit mag klink, het sy op die ou end vir meer as 'n 1000 poste aansoek gedoen oor 'n tydperk van 18 maande. Sy het ook 'n 1000 mails gekry van "dankie, maar nee dankie". 2 Grade met 23 jaar se ongelooflike ondervinding. Maar jy kry nie eens 'n onderhoud nie. En steeds kom die huurder op die plot nie te voorskyn met 'n offer om te koop nie. Elke maand het hy 'n ander storie. So kan ons nie die plot aktief bemark nie, want hy gaan mos nou die plot koop.
Daar gaan letterlik nie 'n dag om dat ek nie huil nie. Van absolute blinde paniek. Ek is totaal geïsoleer. Mense in Thabazimbi ignoreer ons openlik. Vriende hou eenvoudig op met bel en vra nie meer hoe dit gaan nie. Elke dag raak jou "friends list" op facebook kleiner soos wat mense jou stilweg un-friend. Ek kom nêrens, ek sien vir dae lank geen ander mens as Maggie nie. Ek wil amper nie die foon antwoord as sy my bel nie. Ek vrees haar tuiskoms. Want dan word ek gekonfronteer met die dag se krisisse, en ek kan niks daaraan doen nie. Daar is geen verjaarsdag- of kers- of herdenkingsgeskenke nie. Trouens, daar is skaars kos om te eet.
So strompel ons deur 2013. Ek bly staande bloot vanweë die feit dat ek van iewers die genade ontvang om elke dag nog te gaan hardloop. Op 20 Junie 2013 tel ek vir Tinky in die pad op as 'n babahondjie en dit sou ook, in hindsight, my redding wees. Ek veg elke dag teen die begeerte om eenvoudig my kop onder die kussing in te druk en net nooit weer daar uit te kom nie. Nie 'n enkele dag gaan verby sonder dat skuldeisers ons bel nie. Op hierdie stadium is elke overdraft, elke lening, elke kredietkaart absoluut uitge-max en is daar letterlik nêrens om na toe te draai nie. Dit voel asof ALLES skeef loop. Die Volvo is uit sy motorplan uit. Die laeprofielbande hou nie 'n maand op hierdie paaie nie! 8 gebarste bande later en 'n stukkende rim en 'n kar wat gediens moet word, hink ons by die Volvogarage op Rustenburg in. Ons het absoluut geen maar geen ander keuse as om daai kar in te ruil op 'n nuwe een nie! Ongelooflik soos dit mag klink. Ons het nie R20000 vir 'n diens nie en ons het ook nie R8000 vir 'n rim nie. As ons hom NOU inruil, betaal ons eers oor 2 maande die paaiement. Deal. Dan het jy so pas daar uitgestrompel, dan kry 'n hond bosluisbytkoors. Felix die kat word amper doodgebyt en spandeer 2 weke in die veearts se ICU. Tinky kry die vreemdste toestand bekend as "Legg Calve Perthes Disease" en haar femurkop van haar linkerkantse agterbeentjie moet afgesny word. Bismarck ontwikkel artritis en moet spesiale kos en poeier en pynpille kry vir die res van sy lewe. En so hou dit net aan en aan. As ek vir vriende vertel van al die "bad luck" wat ons tref op 'n absolute daaglikse basis, glo hulle ons amper nie. En ek neem hulle nie kwalik nie want ek sukkel self om dit te glo........
Sent from my BlackBerry® wireless device
Op daardie stadium is dit natuurlik 7 maande later waarin daar absoluut geen huur ontvang is vir die eiendom nie en sak ons al dieper in die afgrond van skuld in.
So hou ons vakansie maar die teistering hou nie op nie. Maggie se ma ontvang e-posse oor my. Die feit dat sekere goed waar is, beteken nog steeds nie jy wil hê die hele wêreld moet daarvan weet nie! En op hierdie noot wil ek my "Tip van die dag" gou met julle deel: "As iemand 'n verhouding verbreek en probeer nice en civil wees daaroor, aanvaar dit maar so en beweeg aan. Huil so bietjie en kry jouself maar jammer. People fall in love, people fall out of love. Dis maar die lewe. Dit gebeur al miljoene jare en dit sal ook nog vir miljoene jare gebeur. Such is life. C'est la vie. Shit happens." Al wat jou optrede veroorsaak, is 'n uiters wrang smaak in die mond en 'n onvermoë en onwilligheid om die goeie tye te onthou.
Daai hele Desembervakansie word ons geteister met telefoonoproepe en e-posse en skinderstories. Mense wat saam met my in die Kaap gewerk het se mans word gebel, my kinders word betrek, Maggie se familie word betrek. As ons die een vuur doodgeslaan het, spring die volgende een op. Vreemd eintlik, komende van mense, wat dit toe blyk, SELF agter die deur staan. Dit raak so erg dat ek net hier voor Kersfees geen ander keuse het as om aan die persone prokureursbriewe te laat skryf om hulle te dwing om die beswaddering te staak nie. En dis ook nou nie asof hierdie prokureursbriewe verniet vir jou geskryf word nie. Intussen is daar darem 'n huurder op die plot en hy het ook 'n opsie om te koop. Hand en mond belowe hy dat hy teen Mei 2013 die plot sal koop. Elke maand is dit 'n absolute stryd om die huurgeld uit hom uit te wurg. Elke maand betaal hy laat. Elke maand hop al die aftrekorders. So laai die spanning en die skuldlas net op.
Intussen het Anne-marie 'n wonderlike werk gekry en is sy en die kiddies Johannesburg toe waar hulle vandag nog bly en baie gelukkig is. Nou begin ek en Maggie se maandelikse stryd om oorlewing.
Die plan is op daardie stadium dat Nola en Christiaan op 5 Oktober 2013 sal trou hier in die Bosveld. Maar dis duidelik dat die storie op die plaas nie gaan vlot nie en hulle sien in elk geval nie meer kans om jaar na jaar te strompel van misoes na misoes nie. Ek het op daardie stadium al die deposito's alreeds vir die troue betaal. Rok, venue, fotograaf. Man kyk!!! Daaaaar het ek ook nou "christenskap" in aksie gesien! Komende van die voorsangers! Die "groot" Christene! Die steunpilare van ons gemeenskap! Toe ek vir hierdie mense gaan smeek om my deposito terug te kry, is ek met 'n kilheid ontvang wat alle verstand te bowe gaan. Dis nou mense wat ek van 1993 af ken. Hoe meer ek my situasie verduidelik en sê maar dis mos nou amper 'n jaar voor die datum wat ek kanselleer, dis mos nou nie asof dit 'n maand voor die tyd is nie! Dis ook mos nou nie asof hulle in daai kort tydjie ander mense moes wegwys nie! Hoe kan hulle weier om R8000 vir my terug te gee? Wat het hulle daarvoor gedoen? My die plek gewys? Alles tevergeefs. Altesaam verloor ek R14000. Geld wat ek in die eerste plek nie gehad het nie en wat nou maar net by die berg skuld gevoeg word. Tip van die dag: Die feit dat mense openlik hulle christenskap verklaar, beteken nie hulle gaan met jou 'n krummel deernis of empatie hê nie. Inteendeel. Pasop maar vir sulke mense.
So het ek en Maggie groot planne gehad om 'n ordentlike troue te hou vir onsself en het ons klaar 'n datum en venue en alles gehad. Dit sou 24 Januarie 2014 wees. Ons het egter geen ander keuse gehad as om dit nie net uit te stel nie, maar heeltemal af te stel. Ons besluit toe om oor praktiese redes wat pensioen en medies en behuising en polisse aanbetref, net eenvoudig stil te trou en dit agter die rug te kry. Op 20 Maart 2013, op die uur na presies 'n jaar na die Chris Chameleon konsert en ook om 7 uur die aand op 'n woensdag in Pretoria, trou ons met net my kinders en hul partners en Maggie se ma teenwoordig. Gladnie soos ons dit voorgestel het nie, maar dis nou maar hoe dit is.
Nou laat ek net een ding verduidelik. Bankrotskap kom nie oornag nie. Dis 'n geleidelike proses waar jy al dieper en dieper die afgrond in beweeg. Vergelyk dit met 'n huwelik. As jy vandag baklei, dagvaar jy mos nie môre vir 'n egskeiding nie? Maar as alles ophoop en jy 10 jaar later skei, dan kan jy gewoonlik presies sien waar dit begin verkeerdloop het. Dis baie maklik om agterna slim te wees en te sê ek moes dit gedoen het of ek moes dat gedoen het. Jy werk met die inligting op daai oomblik tot jou beskikking. En natuurlik bly jy hoop dat hierdie 'n tydelike ongerief is wat binnekort uitgesorteer gaan word. As jou debietkaart gedishinoreer word by Pick 'n Pay se kasregister, wat doen jy? Laat jy jouself die volgende dag sekwestreer, of betaal jy bloot met jou kredietkaart? As jou kredietkaart vol is, wat doen jy? Verkoop jy dadelik jou huis of gebruik jy maar net jou oortrokke fasiliteit? As jou overdraft ge-max is, verkoop jy jou kar of vra jy bloot die bank om jou die geld te leen op jou persoonlike lening wat jy reeds afbetaal het? Dan leen jy teen jou huisverband. En so maak jy elke maand 'n ander plan. Want die uitkoms is mos naby. Hou in gedagte dat ons die heeltyd gedink het die plot sal vinnig verkoop en ek sal vinnig 'n ander werk kry. Of Maggie sal 'n ander werk kry. Toe ons sien dit gaan nie realiseer nie, toe begin ons ons uitgawes tot op die been sny. Ons sit nagte om, skryf alles neer, stuur e-mails, kanselleer alles wat ons kan. Ons maak nog skuld om uit kontrakte uit te kom. Goed soos DSTV, Vodacom, M-web, World of Golf, MTN. Ons sny ons versekering tot op die been, betaal die minimum premies om net die polisse en annuiteite lewend te hou. Alles word hersien, die huisinhoud versekering, lewensversekering, motorversekering. Maggie sit na ure by die werk en stuur mails en maak planne en bel rond. Ek sit hulpeloos by die huis. Ek het geen hulpbronne meer nie. Sonder 'n werk of inkomste of betaalstrokie kan jy nie eens by 'n loan shark geld geleen kry nie! Vra my, ek het hulle almal probeer. Banke keer jou die rug toe. Jy is niemand nie. Niks. Ek het nie eens tyd op my foon om te bel nie. Ek het geen toegang tot internetfasiliteite of selfs 'n faks nie. Ek sit 70 km van die naaste dorp af met 'n kar wat leeg is en wat se paaiemente agterstallig is. Nodeloos om te sê is daar nou lankal nie meer sprake van tuindienste of 'n huishulp nie. Ons leef nou letterlik soos armblankes. Ek antwoord nie eens meer my foon nie want ek weet eenvoudig nie wat om te sê nie. Ek kan by niemand geld leen nie want hoe leen jy by jou vriende geld as jy hulle nie kan terugbetaal nie. Steeds sink ons dieper en dieper weg. Daagliks dwing ek myself om op te staan. Ek werk selfs 'n ritueel daarvoor uit. As Maggie ry, met swart kringe onder haar oë en 'n moegheid tot in haar gebeente, pluk ek die gordyne oop, maak oop die vensters, maak op die bed, en sluk 'n lepel Bioplus. Toe die Bioplus op is begin ek liters water drink. Want binnekort sal ek wil badkamer toe gaan en my blaas is gewaarborg om my wakker te hou. Sleepvoet trek ek my tekkies aan en dwing myself by die deur uit. Die swaarste tye was dié dae toe ek letterlik nie die R8 gehad het vir 'n koerant nie.
Nou begin Maggie se stryd om ander werk te kry in alle erns. Ons besef hierdie is ons laaste uitweg. Sy moet ander werk kry, nie soseer omdat sy ongelukkig is in haar huidige pos nie, maar omdat dit al manier gaan wees om haar pensioen in die hande te kry en uit hierdie moeras te ontsnap. Elke sondag koop ons die koerante en elke maandag begin sy haar cv uitstuur. Vir weke en weke gebeur daar niks nie. Later registreer sy op 2 groot "career web sites" en hulle laat jou weet as daar poste beskikbaar is. Sy doen aansoek vir poste oor die wêreld heen. Letterlik. Later sit sy haar cv op Linkedin. Sy hou rekord van al die poste waarvoor sy aansoek doen. Ongelooflik soos dit mag klink, het sy op die ou end vir meer as 'n 1000 poste aansoek gedoen oor 'n tydperk van 18 maande. Sy het ook 'n 1000 mails gekry van "dankie, maar nee dankie". 2 Grade met 23 jaar se ongelooflike ondervinding. Maar jy kry nie eens 'n onderhoud nie. En steeds kom die huurder op die plot nie te voorskyn met 'n offer om te koop nie. Elke maand het hy 'n ander storie. So kan ons nie die plot aktief bemark nie, want hy gaan mos nou die plot koop.
Daar gaan letterlik nie 'n dag om dat ek nie huil nie. Van absolute blinde paniek. Ek is totaal geïsoleer. Mense in Thabazimbi ignoreer ons openlik. Vriende hou eenvoudig op met bel en vra nie meer hoe dit gaan nie. Elke dag raak jou "friends list" op facebook kleiner soos wat mense jou stilweg un-friend. Ek kom nêrens, ek sien vir dae lank geen ander mens as Maggie nie. Ek wil amper nie die foon antwoord as sy my bel nie. Ek vrees haar tuiskoms. Want dan word ek gekonfronteer met die dag se krisisse, en ek kan niks daaraan doen nie. Daar is geen verjaarsdag- of kers- of herdenkingsgeskenke nie. Trouens, daar is skaars kos om te eet.
So strompel ons deur 2013. Ek bly staande bloot vanweë die feit dat ek van iewers die genade ontvang om elke dag nog te gaan hardloop. Op 20 Junie 2013 tel ek vir Tinky in die pad op as 'n babahondjie en dit sou ook, in hindsight, my redding wees. Ek veg elke dag teen die begeerte om eenvoudig my kop onder die kussing in te druk en net nooit weer daar uit te kom nie. Nie 'n enkele dag gaan verby sonder dat skuldeisers ons bel nie. Op hierdie stadium is elke overdraft, elke lening, elke kredietkaart absoluut uitge-max en is daar letterlik nêrens om na toe te draai nie. Dit voel asof ALLES skeef loop. Die Volvo is uit sy motorplan uit. Die laeprofielbande hou nie 'n maand op hierdie paaie nie! 8 gebarste bande later en 'n stukkende rim en 'n kar wat gediens moet word, hink ons by die Volvogarage op Rustenburg in. Ons het absoluut geen maar geen ander keuse as om daai kar in te ruil op 'n nuwe een nie! Ongelooflik soos dit mag klink. Ons het nie R20000 vir 'n diens nie en ons het ook nie R8000 vir 'n rim nie. As ons hom NOU inruil, betaal ons eers oor 2 maande die paaiement. Deal. Dan het jy so pas daar uitgestrompel, dan kry 'n hond bosluisbytkoors. Felix die kat word amper doodgebyt en spandeer 2 weke in die veearts se ICU. Tinky kry die vreemdste toestand bekend as "Legg Calve Perthes Disease" en haar femurkop van haar linkerkantse agterbeentjie moet afgesny word. Bismarck ontwikkel artritis en moet spesiale kos en poeier en pynpille kry vir die res van sy lewe. En so hou dit net aan en aan. As ek vir vriende vertel van al die "bad luck" wat ons tref op 'n absolute daaglikse basis, glo hulle ons amper nie. En ek neem hulle nie kwalik nie want ek sukkel self om dit te glo........
Sent from my BlackBerry® wireless device
Episode 2
Eenkeer het ek in die koerant gelees van 'n kind wie se "maats" sy broek afgetrek het in 'n skoolbus. Die ouers dagvaar toe die broekaftrekker vir miljoene rande. Almal het vrae gevra oor die belaglikheid van die bedrag, al dan nie. Waarop die slagoffer se prokureur antwoord: Hoe kan enige ander mens 'n prys sit op iemand se waardigheid, of die vlak waartoe sy eer gekrenk is? Die een persoon sal selfmoord pleeg na so gebeurtenis, terwyl die volgende ou sy broek vrywillig sal aftrek. Dit is alles subjektief. Net so het ek ook my verblyf hier op Swartklip beoordeel. Vir die een persoon is dit hemel op aarde, vir die ander persoon 'n plek waar jy elke dag moet veg dat die donker wolke in jou gemoed nie heeltemal jou sig versper nie. Dit maak nie die een persoon reg en die ander een verkeerd nie. Dit maak ons net verskillend.
Kom ek sit julle gou in die regte tydlyn in. Ek kan mos nie 'n storie verstaan as ek nie weet wanneer sit gebeur het en wat voor dit gebeur het en wat daarna nie!
Ek is in 1962 gebore. Grootgeword en skoolgegaan in Port Elizabeth en in 1979 matriek geskryf. Universiteit toe. In Februarie 1982 getrou met my kinders se pa. Pietie is gebore in Oktober 1982 (go figure), Nola in Augustus 1984. Rondgetrek op al Goldfields se myne as gevolg van sy loopbaan. Intussen my graad voltooi deur Unisa. Toe 'n Honneursgraad voltooi, en toe weer van vooraf met 'n BA te begin en dit ook te voltooi in 2008. Van hom geskei Desember 1995. Toe bly ons sedert 1993 in Thabazimbi. Getroud met my tweede man in 1997. Vanaf Mei 2008 tot April 2011 in Kaapstad gebly. Mei 2011 teruggekeer na Thabazimbi. Swartklip toe getrek September 2012. Van tweede man geskei Desember 2012. Met Maggie getrou Maart 2013. Okay probeer nou bybly. Dit sal duideliker word soos ek aangaan.
Toe ek in 2008 in die Kaap agterbly en my man teruggaan Thabazimbi toe om die besigheid te gaan probeer red, was die huwelik alreeds verby. Pietie was toe ook in Thabazimbi en hy en Nicole het ook in die besigheid gewerk. Pietie vir amper 'n jaar sonder 'n salaris, maar darem is sy maandelikse uitgawes gedek en hy het kos gekry en 'n dak oor sy kop. Maar dit was duidelik dat hy al toe sy eie ding wou doen. Ek het sedert Augustus 2008 in die Baljukantoor van Kaapstad gewerk. Vanaf Mei 2008 tot Oktober 2008 het my man nie juis 'n poging aangewend om enige van die planne wat ons voor die tyd gehad het en wat ons in Kaapstad sou begin, te implementeer nie. Toe hy in Oktober 2008 dus teruggaan Thabazimbi toe, was dit vir hom 'n uitkoms. In Augustus 2010 is ek Thabazimbi toe om Nicole se familie te gaan ontmoet voor haar en Pietie se troue in September 2010. Gedurende hierdie tyd het ek in Maggie vasgeloop. Ek het haar geken, bloot vanweë die feit dat almal in Thabazimbi mekaar ken en ook omdat sy saam met Pietie gholf gespeel het. Ek is terug Kaap toe, weer gekom vir die troue, en weer terug Kaap toe. Tydens hierdie laaste trippie het Pietie en Nicole my gesmeek om terug te kom Thabazimbi toe omdat die besigheid ten gronde gaan en hulle eenvoudig nie kon bybly nie. Hy wou ook begin swot en sy eie veilingbesigheid op die been bring en hy was moeg om vasgevang te wees in wat ooglopend 'n doodloopstraat was. Ek het hom belowe ek sal kennis gee by my werk in die Kaap en net my huis se huurtydperk uitbly en dan terugkom. Einde April 2011 is ek toe, met 'n bitter swaar hart, na 3 wonderlike jare in die Kaap, terug Thabazimbi toe. Ek stap toe daar in 'n administratiewe nagmerrie in. Na so 4 maande se dag en nag werk kon ons weer die lig sien. Ek en my man het nie veel vir mekaar te sê gehad nie, hoofsaaklik vanweë sy onvermoë om enige fiskale dissipline toe te pas en die besigheid tot op die rand van bankrotskap te "bestuur". Dit het my mateloos gefrustreerd gelaat. En hier vat ek absoluut NIKS weg van die feit dat hy 'n wonderlike man en mens en pa is nie, en meer van 'n pa was vir my kinders as wat hul eie pa in 'n miljoen jaar kan hoop om te wees! Ek berig bloot oor die stand van die besigheid.
Tydens September 2011 kom Anne-marie (my nie-amptelike kind) na my toe met haar eie stuk ongelukkigheid, en na 'n baie lang storie gaan haal ek haar op 7 Oktober 2011 by Skilpadnek grenspos anderkant Zeerust in Botswana. Vir haar en haar 2 kinders. Dis nou 'n kind wie se matriekafskeid, matriekvakansie, verblyf in Engeland en my kuier daar, haar jarelange diens in ons kantoor, haar mondigwording, verlowing, troue, swangerskap, kraam, en emigrasie ek hou vir hou saam met haar deurleef het. So dit is net ons DNA wat verskil. Sy is my kind andersins. So begin haar soektog na 'n werk en 'n blyplek en basies 'n nuwe lewe. Op daardie stadium het ons natuurlik nie geweet wat in my eie lewe gaan gebeur en dat sy en die kinders op die ou end 16 maande by my gaan bly nie!
Op 20 Maart 2012 gaan ek en die einste Anne-marie na die kunstegrot toe in Thabazimbi om vir Chris Chameleon te gaan kyk. Daar loop ek toe nou weer in Maggie vas. Die eerste keer sedert Augustus 2010. Ons gesels lekker en ek besef sy is alles wat ek nog OOIT in 'n mens gesoek het. Klein detailtjie was dat sy 'n vrou was natuurlik. Ek het dit maar by die horings gepak en die bom gelos. Nou wel nie die volgende dag nie, maar gou genoeg. So los sy ook haar bom in haar verhouding en op 16 Mei 2012 trek sy uit haar privaat huis uit in Thabazimbi en sy trek Swartklip toe. Na die huis waar ons tans nog bly. Ek en Anne-marie en die 2 seuntjies trek hiernatoe einde September 2012. Ek werk steeds vir my man. Pietie en Nicole is teen hierdie tyd al in Brits waar hulle 'n suksesvolle veilingbesigheid bedryf. Nola is by haar, op daardie stadium, verloofde op die plaas by Dwaalboom maar hulle is sterk op pad Kaap toe. Ek en my man kom ooreen dat ek sal aanhou werk en dat die besigheid sal voortgaan soos normaalweg en dat ek 'n billike salaris betaal sal word. Ek het die finansies gestroomlyn en alles was op 'n gesonde grondslag. Ek was absoluut deursigtig met alles! Ek het Anne-marie se kar, wat ek vir haar gegee het, se versekering afgehaal van sy versekering, asook Nola se kar s'n, ek het my motorfiets verkoop, ek het my eie polisse en medies en voertuie gehad en ek het ook Anne-marie se salaris betaal. Ek het swart op wit aan hom gewys dat ek NIKS wil hê nie, behalwe my familiemeubels en persoonlike goed waarmee ek 15 jaar gelede die huwelik ingekom het. Ek het trouens nog die bakkie, wat myne was, se "change of ownership" papiere geteken sodat hy 'n voertuig sou hê. Ek het HOM gedagvaar vir 'n egskeiding sodat hy dit nie hoef te betaal nie en ook nie Hooggeregshof hoef toe te gaan nie. Daar was absoluut GEEN kwade gevoelens nie. Ek het voortgegaan om daar te werk Oktober en November van 2012. Die atmosfeer was inderwaarheid beter as ooit. Die spanning was weg en ons het altwee 'n pad vorentoe gesien wat vir ons albei sou werk. Donderdag 6 Desember is ek Hooggeregshof toe in Pretoria en die egskeiding is toegestaan. Vrydag 7 Desember slaan ek my rekenaar oop en probeer om by die besigheid se bankrekening in te log, iets wat ek heel eerste elke dag doen om die betalings te kontroleer en die krediteure se rekords daarvolgens aan te pas. Maar my password werk nie. Ek steur my nie TE veel daaraan nie. Ek probeer toe inlog by die e-mail, die tweede ding wat ek daagliks doen, om al die navrae dadelik te antwoord en op te volg. Ook hier werk die password nie. Ek vermoed steeds niks nie. Ek ry toe na die prokureurskantore om maar die nuwe werk te gaan haal. Hier loop ek orals vas in 'n baksteenmuur. Nou begin ek stadig maar seker 2 en 2 bymekaar te tel. Orals word ek meegedeel dat geen werk hoegenaamd vir my gegee moet word nie en dat ek trouens nie meer werksaam is by die Baljukantoor nie. Ek stap toe oor die pad Poskantoor toe. Ek probeer die posbus oopsluit om die pos uit te haal, maar die sleutel pas nie. Ek gaan in, en 'n uiters stroewe Posmeester deel my mee die slot is die vorige dag verander en ek moet asseblief die sleutel wat ek het teruggee, aangesien die posbus nie aan my behoort nie. Ek bel toe my nuwe eksman, totaal uit die veld geslaan. Ja baie dankie vir jou diens die afgelope 16 jaar en dit sal dan nou al wees. Ek vra hom wie dan nou die werk gaan doen? Hy gaan dit self doen. O, ek sien. Ek ry terug Swartklip toe. Op daardie stadium het ek R12000 'n maand se aftrekorders. Anne-marie kan nie werk kry nie. Sy en haar 2 kinders bly by my. Nou wat nou?
Sent from my BlackBerry® wireless device
Kom ek sit julle gou in die regte tydlyn in. Ek kan mos nie 'n storie verstaan as ek nie weet wanneer sit gebeur het en wat voor dit gebeur het en wat daarna nie!
Ek is in 1962 gebore. Grootgeword en skoolgegaan in Port Elizabeth en in 1979 matriek geskryf. Universiteit toe. In Februarie 1982 getrou met my kinders se pa. Pietie is gebore in Oktober 1982 (go figure), Nola in Augustus 1984. Rondgetrek op al Goldfields se myne as gevolg van sy loopbaan. Intussen my graad voltooi deur Unisa. Toe 'n Honneursgraad voltooi, en toe weer van vooraf met 'n BA te begin en dit ook te voltooi in 2008. Van hom geskei Desember 1995. Toe bly ons sedert 1993 in Thabazimbi. Getroud met my tweede man in 1997. Vanaf Mei 2008 tot April 2011 in Kaapstad gebly. Mei 2011 teruggekeer na Thabazimbi. Swartklip toe getrek September 2012. Van tweede man geskei Desember 2012. Met Maggie getrou Maart 2013. Okay probeer nou bybly. Dit sal duideliker word soos ek aangaan.
Toe ek in 2008 in die Kaap agterbly en my man teruggaan Thabazimbi toe om die besigheid te gaan probeer red, was die huwelik alreeds verby. Pietie was toe ook in Thabazimbi en hy en Nicole het ook in die besigheid gewerk. Pietie vir amper 'n jaar sonder 'n salaris, maar darem is sy maandelikse uitgawes gedek en hy het kos gekry en 'n dak oor sy kop. Maar dit was duidelik dat hy al toe sy eie ding wou doen. Ek het sedert Augustus 2008 in die Baljukantoor van Kaapstad gewerk. Vanaf Mei 2008 tot Oktober 2008 het my man nie juis 'n poging aangewend om enige van die planne wat ons voor die tyd gehad het en wat ons in Kaapstad sou begin, te implementeer nie. Toe hy in Oktober 2008 dus teruggaan Thabazimbi toe, was dit vir hom 'n uitkoms. In Augustus 2010 is ek Thabazimbi toe om Nicole se familie te gaan ontmoet voor haar en Pietie se troue in September 2010. Gedurende hierdie tyd het ek in Maggie vasgeloop. Ek het haar geken, bloot vanweë die feit dat almal in Thabazimbi mekaar ken en ook omdat sy saam met Pietie gholf gespeel het. Ek is terug Kaap toe, weer gekom vir die troue, en weer terug Kaap toe. Tydens hierdie laaste trippie het Pietie en Nicole my gesmeek om terug te kom Thabazimbi toe omdat die besigheid ten gronde gaan en hulle eenvoudig nie kon bybly nie. Hy wou ook begin swot en sy eie veilingbesigheid op die been bring en hy was moeg om vasgevang te wees in wat ooglopend 'n doodloopstraat was. Ek het hom belowe ek sal kennis gee by my werk in die Kaap en net my huis se huurtydperk uitbly en dan terugkom. Einde April 2011 is ek toe, met 'n bitter swaar hart, na 3 wonderlike jare in die Kaap, terug Thabazimbi toe. Ek stap toe daar in 'n administratiewe nagmerrie in. Na so 4 maande se dag en nag werk kon ons weer die lig sien. Ek en my man het nie veel vir mekaar te sê gehad nie, hoofsaaklik vanweë sy onvermoë om enige fiskale dissipline toe te pas en die besigheid tot op die rand van bankrotskap te "bestuur". Dit het my mateloos gefrustreerd gelaat. En hier vat ek absoluut NIKS weg van die feit dat hy 'n wonderlike man en mens en pa is nie, en meer van 'n pa was vir my kinders as wat hul eie pa in 'n miljoen jaar kan hoop om te wees! Ek berig bloot oor die stand van die besigheid.
Tydens September 2011 kom Anne-marie (my nie-amptelike kind) na my toe met haar eie stuk ongelukkigheid, en na 'n baie lang storie gaan haal ek haar op 7 Oktober 2011 by Skilpadnek grenspos anderkant Zeerust in Botswana. Vir haar en haar 2 kinders. Dis nou 'n kind wie se matriekafskeid, matriekvakansie, verblyf in Engeland en my kuier daar, haar jarelange diens in ons kantoor, haar mondigwording, verlowing, troue, swangerskap, kraam, en emigrasie ek hou vir hou saam met haar deurleef het. So dit is net ons DNA wat verskil. Sy is my kind andersins. So begin haar soektog na 'n werk en 'n blyplek en basies 'n nuwe lewe. Op daardie stadium het ons natuurlik nie geweet wat in my eie lewe gaan gebeur en dat sy en die kinders op die ou end 16 maande by my gaan bly nie!
Op 20 Maart 2012 gaan ek en die einste Anne-marie na die kunstegrot toe in Thabazimbi om vir Chris Chameleon te gaan kyk. Daar loop ek toe nou weer in Maggie vas. Die eerste keer sedert Augustus 2010. Ons gesels lekker en ek besef sy is alles wat ek nog OOIT in 'n mens gesoek het. Klein detailtjie was dat sy 'n vrou was natuurlik. Ek het dit maar by die horings gepak en die bom gelos. Nou wel nie die volgende dag nie, maar gou genoeg. So los sy ook haar bom in haar verhouding en op 16 Mei 2012 trek sy uit haar privaat huis uit in Thabazimbi en sy trek Swartklip toe. Na die huis waar ons tans nog bly. Ek en Anne-marie en die 2 seuntjies trek hiernatoe einde September 2012. Ek werk steeds vir my man. Pietie en Nicole is teen hierdie tyd al in Brits waar hulle 'n suksesvolle veilingbesigheid bedryf. Nola is by haar, op daardie stadium, verloofde op die plaas by Dwaalboom maar hulle is sterk op pad Kaap toe. Ek en my man kom ooreen dat ek sal aanhou werk en dat die besigheid sal voortgaan soos normaalweg en dat ek 'n billike salaris betaal sal word. Ek het die finansies gestroomlyn en alles was op 'n gesonde grondslag. Ek was absoluut deursigtig met alles! Ek het Anne-marie se kar, wat ek vir haar gegee het, se versekering afgehaal van sy versekering, asook Nola se kar s'n, ek het my motorfiets verkoop, ek het my eie polisse en medies en voertuie gehad en ek het ook Anne-marie se salaris betaal. Ek het swart op wit aan hom gewys dat ek NIKS wil hê nie, behalwe my familiemeubels en persoonlike goed waarmee ek 15 jaar gelede die huwelik ingekom het. Ek het trouens nog die bakkie, wat myne was, se "change of ownership" papiere geteken sodat hy 'n voertuig sou hê. Ek het HOM gedagvaar vir 'n egskeiding sodat hy dit nie hoef te betaal nie en ook nie Hooggeregshof hoef toe te gaan nie. Daar was absoluut GEEN kwade gevoelens nie. Ek het voortgegaan om daar te werk Oktober en November van 2012. Die atmosfeer was inderwaarheid beter as ooit. Die spanning was weg en ons het altwee 'n pad vorentoe gesien wat vir ons albei sou werk. Donderdag 6 Desember is ek Hooggeregshof toe in Pretoria en die egskeiding is toegestaan. Vrydag 7 Desember slaan ek my rekenaar oop en probeer om by die besigheid se bankrekening in te log, iets wat ek heel eerste elke dag doen om die betalings te kontroleer en die krediteure se rekords daarvolgens aan te pas. Maar my password werk nie. Ek steur my nie TE veel daaraan nie. Ek probeer toe inlog by die e-mail, die tweede ding wat ek daagliks doen, om al die navrae dadelik te antwoord en op te volg. Ook hier werk die password nie. Ek vermoed steeds niks nie. Ek ry toe na die prokureurskantore om maar die nuwe werk te gaan haal. Hier loop ek orals vas in 'n baksteenmuur. Nou begin ek stadig maar seker 2 en 2 bymekaar te tel. Orals word ek meegedeel dat geen werk hoegenaamd vir my gegee moet word nie en dat ek trouens nie meer werksaam is by die Baljukantoor nie. Ek stap toe oor die pad Poskantoor toe. Ek probeer die posbus oopsluit om die pos uit te haal, maar die sleutel pas nie. Ek gaan in, en 'n uiters stroewe Posmeester deel my mee die slot is die vorige dag verander en ek moet asseblief die sleutel wat ek het teruggee, aangesien die posbus nie aan my behoort nie. Ek bel toe my nuwe eksman, totaal uit die veld geslaan. Ja baie dankie vir jou diens die afgelope 16 jaar en dit sal dan nou al wees. Ek vra hom wie dan nou die werk gaan doen? Hy gaan dit self doen. O, ek sien. Ek ry terug Swartklip toe. Op daardie stadium het ek R12000 'n maand se aftrekorders. Anne-marie kan nie werk kry nie. Sy en haar 2 kinders bly by my. Nou wat nou?
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-11
Episode 1
Hierdie is MY storie. Dit is hoe EK dit ervaar en beleef en deurleef het. Dit is nie 'n uitnodiging tot debat nie. Dit is ook nie 'n uitnodiging om die feite, aldus MY herinnering daarvan, te betwis nie. Dit is ook allermins 'n poging om enige blaam te plaas of blaam te ontduik. Dit is ook nie bedoel om enigsins eens gelees te word nie. Dit is, na alles, tog MY blog, waarop ek kan sit wat EK wil. Dit is bedoel om hierdie boek finaal vir MY toe te maak.
Jare gelede in die Sosiologieklas het ek vir die eerste keer geleer van die Johari venster. Stel 'n vierkant voor. Gedeel in kwarte. Links bo beslaan alles wat jy van jouself weet en wat ander mense ook van jou weet, bv jou naam, ouderdom, waar jy woon en werk ens. Regs bo se blok beslaan wat jy van jouself weet maar ander mense NIE van jou weet nie. Dit is nou alles oor jou privaatlewe en wat jy doen en dink wanneer jy op jou eie is en wat niemand anders van jou weet nie. Links onder se blok is dié deel wat ander mense van jou weet wat jy NIE van jouself weet nie, soos bv kollegas of vriende of wildvreemdelinge se idees of opinies van jou. Regs onder is die blokkie wat my al jare lank fassineer: wat jy nie van jouself weet nie en wat ander mense ook nie van jou weet nie. Dit is nie iets wat jy oor kan spekuleer nie, dit is bloot 'n geheim en 'n enigma. Jy kan bloot vrae vra hieroor en daaroor wonder, maar jy kan nooit iemand anders se ervaring oorplant op jouself nie. Byvoorbeeld: wat sal jy doen as jy in 'n vliegongeluk is? Of as jy verkrag word? Of as jou kind doodgaan? Of as jy ontvoer word deur terroriste? Die enigste manier hoe jy hierdie blokkie kan "toets" en meer van jouself te wete kom, is byvoorbeeld deur sport. Of enige tydverdryf waar jy jouself aan ekstreme omstandighede blootstel. Hoe groter en meer bekend hierdie blokkie word, hoe beter ken jy jouself en jou beperkinge en tekortkominge. Sekere ekstreme omstandighede kan natuurlik nie gesimuleer of nagemaak word nie, en 'n mens wil ook nie. Dis hoekom mense hulself op veilige maniere "toets". En dit is hoekom ek so mal is oor hardloop en fietsry. Ek weet ek het 'n "mental strength" aan my wat my in fisiese toetse kan laat vasbyt lank verby die logiese afsnypunt. Dis nie iets wat oor 'n kort tydjie aangeleer word nie. Dit kom met jare se deelname en oefening. Dit maak dat jy jouself verby die "normale" grense van moeg of naar of koud of warm of honger kan druk. Vir party mense, en dit is ook reg so, is so iets gladnie belangrik nie. Hulle het absoluut geen begeerte om hulle fisiese of emosionele grense te toets nie. Hulle verkies 'n veilige en voorspelbare bestaan. Dis reg so. Ek is net nie een van hulle nie.
Dit is ook hoekom dit vir my so interessant is om so onlangs as die 16de November van hierdie jaar, weer deel te neem aan 'n fietswedren oor 95km en dan by jong, sterk, gespierde mans verby te ry terwyl hulle hul fietse stoot..die moedeloosheid op hul gelaat uitgekerf. En dan weer te hardloop en 'n ou met een been te sien by jou verbyskuif met die vreemde metaalklank van sy prostese, of die bejaarde met sy kenteken op sy frokkie wat sy ouderdomsgroep weergee: 75 jr, 80 jr, 85 jr.....Dan wonder ek wat is dit wat die een mens voortdryf en die ander een op die stoep laat sit as hy 40 word? Dit is ook hoekom ek artikels en berigte opslurp oor 'n ou soos Pierre Korkie, of Callie en Monique Strydom, en hoekom ek programme kyk soos Survivor. En dis nie altyd die mense van wie jy dit noodwendig sal verwag wat as leiers of survivors of wenners na vore tree nie. Jy kan die kind in die beste skool in die land kry wat op straat opeindig, vrot van die dwelms, en dan kan jy die townshipkind kry wat na 4 vigswesies omsien, sonder 'n ma of 'n pa, by 'n kers moet sit en swot en daar uitstap met 6 onderskeidings in matriek en 'n ingenieur word by NASA. Wat is dit? Wie het almal daai geen? Hoe sal ek vaar as ek in 'n situasie gesit word waarin ek nog NOOIT in my lewe was nie? Waar die mat heeltemal onder my voete uitgeruk word? Sal ek sink? Of sal ek swem? Kom ek vertel julle.......
Sent from my BlackBerry® wireless device
Jare gelede in die Sosiologieklas het ek vir die eerste keer geleer van die Johari venster. Stel 'n vierkant voor. Gedeel in kwarte. Links bo beslaan alles wat jy van jouself weet en wat ander mense ook van jou weet, bv jou naam, ouderdom, waar jy woon en werk ens. Regs bo se blok beslaan wat jy van jouself weet maar ander mense NIE van jou weet nie. Dit is nou alles oor jou privaatlewe en wat jy doen en dink wanneer jy op jou eie is en wat niemand anders van jou weet nie. Links onder se blok is dié deel wat ander mense van jou weet wat jy NIE van jouself weet nie, soos bv kollegas of vriende of wildvreemdelinge se idees of opinies van jou. Regs onder is die blokkie wat my al jare lank fassineer: wat jy nie van jouself weet nie en wat ander mense ook nie van jou weet nie. Dit is nie iets wat jy oor kan spekuleer nie, dit is bloot 'n geheim en 'n enigma. Jy kan bloot vrae vra hieroor en daaroor wonder, maar jy kan nooit iemand anders se ervaring oorplant op jouself nie. Byvoorbeeld: wat sal jy doen as jy in 'n vliegongeluk is? Of as jy verkrag word? Of as jou kind doodgaan? Of as jy ontvoer word deur terroriste? Die enigste manier hoe jy hierdie blokkie kan "toets" en meer van jouself te wete kom, is byvoorbeeld deur sport. Of enige tydverdryf waar jy jouself aan ekstreme omstandighede blootstel. Hoe groter en meer bekend hierdie blokkie word, hoe beter ken jy jouself en jou beperkinge en tekortkominge. Sekere ekstreme omstandighede kan natuurlik nie gesimuleer of nagemaak word nie, en 'n mens wil ook nie. Dis hoekom mense hulself op veilige maniere "toets". En dit is hoekom ek so mal is oor hardloop en fietsry. Ek weet ek het 'n "mental strength" aan my wat my in fisiese toetse kan laat vasbyt lank verby die logiese afsnypunt. Dis nie iets wat oor 'n kort tydjie aangeleer word nie. Dit kom met jare se deelname en oefening. Dit maak dat jy jouself verby die "normale" grense van moeg of naar of koud of warm of honger kan druk. Vir party mense, en dit is ook reg so, is so iets gladnie belangrik nie. Hulle het absoluut geen begeerte om hulle fisiese of emosionele grense te toets nie. Hulle verkies 'n veilige en voorspelbare bestaan. Dis reg so. Ek is net nie een van hulle nie.
Dit is ook hoekom dit vir my so interessant is om so onlangs as die 16de November van hierdie jaar, weer deel te neem aan 'n fietswedren oor 95km en dan by jong, sterk, gespierde mans verby te ry terwyl hulle hul fietse stoot..die moedeloosheid op hul gelaat uitgekerf. En dan weer te hardloop en 'n ou met een been te sien by jou verbyskuif met die vreemde metaalklank van sy prostese, of die bejaarde met sy kenteken op sy frokkie wat sy ouderdomsgroep weergee: 75 jr, 80 jr, 85 jr.....Dan wonder ek wat is dit wat die een mens voortdryf en die ander een op die stoep laat sit as hy 40 word? Dit is ook hoekom ek artikels en berigte opslurp oor 'n ou soos Pierre Korkie, of Callie en Monique Strydom, en hoekom ek programme kyk soos Survivor. En dis nie altyd die mense van wie jy dit noodwendig sal verwag wat as leiers of survivors of wenners na vore tree nie. Jy kan die kind in die beste skool in die land kry wat op straat opeindig, vrot van die dwelms, en dan kan jy die townshipkind kry wat na 4 vigswesies omsien, sonder 'n ma of 'n pa, by 'n kers moet sit en swot en daar uitstap met 6 onderskeidings in matriek en 'n ingenieur word by NASA. Wat is dit? Wie het almal daai geen? Hoe sal ek vaar as ek in 'n situasie gesit word waarin ek nog NOOIT in my lewe was nie? Waar die mat heeltemal onder my voete uitgeruk word? Sal ek sink? Of sal ek swem? Kom ek vertel julle.......
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-12-09
Lees eers hier vir oulaas
En so kom ek aan die einde van 27 maande op hierdie plek. In my 52 en 'n halwe jaar op aarde was hierdie loshande die moeilikste tyd in my lewe. Maar terselfdertyd ook die mees vervullendste. Ook die tyd waarin ek meer van myself geleer het as in die vorige 50 jaar tesame. Ek sou dit vir niks om aarde wil oorhê nie, maar terselfdertyd sou ek dit vir niks op aarde verruil nie. Maar dis nou verby. Oor 8 dae kom die treklorrie en is ek vir ewig verlos van hierdie swaarkry en isolasie.
Ek het myself en God belowe die dag as ek hierdie plek oorleef het en alles waardeur ons is, oorkom het, sal ek dit aan die wêreld verkondig. Al kan ek net een mens help deur dit te doen, dan sal ek nou deur die vernedering gaan om te vertel waardeur ons is die afgelope 2 jaar. Ek sal dit in 8 episodes verdeel, die slot sal wees op die 18de Desember, die dag wat ons hier uitry. Die eerste deel sal ek môre opsit.......
Sent from my BlackBerry® wireless device
Ek het myself en God belowe die dag as ek hierdie plek oorleef het en alles waardeur ons is, oorkom het, sal ek dit aan die wêreld verkondig. Al kan ek net een mens help deur dit te doen, dan sal ek nou deur die vernedering gaan om te vertel waardeur ons is die afgelope 2 jaar. Ek sal dit in 8 episodes verdeel, die slot sal wees op die 18de Desember, die dag wat ons hier uitry. Die eerste deel sal ek môre opsit.......
Sent from my BlackBerry® wireless device
Teken in op:
Plasings (Atom)