Van kleinsaf het Pietie 'n groot voorliefde vir TV kyk gehad. Veral bangmaakstories. Nou kyk, die TV het hom help grootmaak. Tussen die urelange borsvoedsessies deur moes ek by tye slaap ten einde nog melk te kon produseer. Dan het hy maar nou daar op sy eie voor die TV gesit met 'n droë boks Rice Crispies, en seker maar gesit en speel met die remote. Seker dan maar op die verskriklikste stories afgekom terwyl sy ma lê en slaap. Met die gevolg, toe hy nou so 5 jaar oud was het hy nou al AL wat 'n Nightmare on Elm Street is deurgewerk. Freddie Kruger met sy skêre vir vingers en sy verbrande gevriet was nou vir hom niks snaaks meer nie. Hy het toe nou nie meer 'n saak gehad met Liewe Heksie en haar kinderagtige trawante nie. Nee pappie. Hy kyk daai tyd Chucky en I know what you did last Summer en Poltergeist en The Postman always rings Twice en daai tipe goedjies. Toe hy so 8 jaar oud is toe het hy sommer nou homself ge-upgrade na flieks soos The Exorcist en Texas Chain Saw Massacre toe. Sommer self dvd winkel toe ook gery. Ek het sommer vir hom 'n kontrak uitgeneem, dat hy nou na hartelus kon fliek! Nou sou mens dink hy sou, so saam met die borsmelk, 'n sekere toleransie begin opbou teen hierdie tipe rillers. Maar toe nou eintlik gladnie. Inteendeel. Hoe meer rillers hy gekyk het, hoe banger het hy geword. Ek het hierdie potensiële swak plek in sy mondering natuurlik dadelik raakgesien en besluit om dit deeglik uit te buit.
So het ek myself vir baie jare lank vermaak deur slim planne te beraam om hom die skrik op die lyf te jaag. En hy het nooit teleurgestel nie. Dit het later half kompeterend geraak. So droom ek een nag, Pietie was seker daai tyd so in St. 9 (no surprises there), van die veld agter ons huis wat afbrand. Die huis was in 'n koppie geleë en het van agter gegrens aan 'n arboretum. (Dis blykbaar 'n boompark. Ek het dit ook nie geweet nie, maar daar was 'n bordjie). Nou droom ek hoe die brandweer die swembad se water kom uittap en hoe die vlamme nou al nader kruip aan die huis. Ek droom toe ek loop om die hoek van die huis om die tuinslang te gaan haal sodat ek die klein lapa langs die swembad kan natspuit. Nou toe ek nou so om daai draai kom in die halfdonker, in die gloed van die al naderende vlamme, toe sien ek daar staan iemand by die kraan. So half gebukkend. 'N man. Maar ook nie heeltemal nie. Nou weet ek die enigste manier hoe hierdie "persoon" daar kon kom, was via die arboretum. Want anders sou hy by die voordeur moes in en teen die trap op. Pietie sit daai tyd oudergewoonte en TV kyk terwyl die dorp afbrand, maar selfs HY sou agterkom as iemand voor die TV verbygeloop het.
Nou sê ek, in my droom nou: "Naand". Nou kyk die kreatuur om. Ek sien nou hy't so ou verslete bruin tweedbaadjie aan, broek geskeur en te kort, kaalvoet, paprandhoedjie laag oor die oë getrek, stowwerig, moeg. Hy mompel iets maar ek kan nie uitmaak wat hy sê nie. Maar in die droom is ek nie bang nie en ek kry ook nie die idee hy sal my seermaak nie. Nou staan ek nader. Toe ek nou so meter van hom wegstaan, besef ek dis nie heeltemal 'n mens nie. Ek sien trekke van iets wat lyk soos 'n bok. Ek merk toe ook op sy voete is eintlik bokpote. Hy staan met sy kniee so ongemaklik gebuig. Duidelik is hy nie gewoond aan klere dra nie. Toe begin hy, in my droom, met my praat. Hy vertel my van sy "mense". Gekruis tussen bok en mens. Hoe hulle jare lank al swerf deur die veld en berge en elke jaar sien hoe die huise en die geboue al nader kruip. Hoe hy weet eendag gaan hulle gevang word. Dan sal almal hulle uitmekaar trek en bestudeer en soos uitstallings in 'n freak show bejeën. En dit sal die einde wees van hom en sy soort. Dis toe nou die vuur wat hulle uitgedryf het uit hulle skuilplek uit, en dis toe nou hoe hy by ons huis uitkom. Die res van sy "mense" skuil iewers in 'n grot. Hy het kom water soek. Hy smeek my toe om hom nie te verraai nie. Ek belowe. Ek skrik toe wakker. Papnat gesweet. Ek onthou toe elke sekonde en fynste detail van die droom en dink toe dadelik aan die "persoon" wat ek in my droom ontmoet het, as Bokman. En daar word die legende van Bokman toe gebore!
Ek kon natuurlik nie vinnig genoeg vir Pietie en Nola vertel van my droom nie. Altwee het vasgenael gesit en aan my lippe gehang. Maar ek kon sien hierdie storie gaan vir Pietie diep beïnvloed. Hy was absoluut verstom en het "transfixed" na my gesit en luister. Ek het natuurlik die storie aangedik en aangepas soos wat hy my gelei het deur sy reaksie, en die omstandighede daarna gevra het. Toe ek nou klaar vertel was, het ek geweet Bokman sou vir die res van sy lewe by hom spook. Dis asof hy self die droom gedroom het, maar soos wat dit in sy kop afgespeel het was dit nie 'n droom nie, maar 'n nagmerrie. So twee aande later toe doen die geleentheid hom voor dat ek die impak van Bokman op hom kan toets. Ek weet nie of sy pa hom gevra het om die kar te gaan sluit of die kraan te gaan toedraai of wat nie. Ewe gehoorsaam, vir 'n verandering, staan hy toe op en mik in die rigting van die donker nag. Ek sê toe so onderlangs, in die verbygaan: Pasop vir Bokman. Maar dis asof 'n onsigbare sweep daai kind terugruk dat hy amper whip lash kry en 3 meter verder eers weer sy asem vind. Selfs EK was verbaas met die geweldige reaksie. Needless to say het hy bewend geweier om 'n verdere tree buite die huis te gee al was hy ook gedreig met verskriklike nagevolge. Daar het ek finaal tot die besef gekom watter magtige wapen ek geskep het. Ek was skoon trots op my rol as koesterende, beskermende moeder.
En in ons gesin sou die legende van Bokman, met sy amper magiese kwaliteite, voortleef tot hierdie dag toe. Ek dink nie Pietie, of Nola, sal dit ooit ontgroei nie. Hulle is al soveel keer met Bokman banggemaak, en steeds het dit dieselfde effek op hulle. In elke oorsese land waar hulle al was, het Bokman telkens sy verskyning gemaak. Toe Pietie daar in die snerpende Engelse winter op die platteland in 'n afgeleë en spokerige hotel gewerk het, en in die donker nagte alleen moes stap na sy kamer toe, het ek hom gemaan: Pasop maar vir Bokman, hy loop in daai geweste. Bokman het ook saam met hom Kaap toe getrek. En weer terug Thabazimbi toe. En Brits toe. En nou is hy in Pretoria. Amper soos Kersvader en die Tandemuis. Met tye is hy vir jare lank stil. So was, en is, dit steeds 'n integrale deel van hulle lewens. Hulle het dit later jare kamma afgelag en gesê hulle is nie meer bang vir Bokman nie. Dit was net 'n halfhartige poging van hulle om my sover te kry om op te hou. Ek kan natuurlik nie WAG om my kleinkinders ook eendag van Bokman te vertel nie!
Min sou ek weet Pietie sou my "voorliefde" om mense bang te maak, erf. Met amper tragiese gevolge.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
hahahahaha! Jissie jy is terrible!!!!
AntwoordVee uit