Hierdie is nie regtig 'n storie nie, daar is ook nie 'n punch line nie. Ek dink maar net hardop. Aan my tjommie daar in die vreemde wat nou van haar voosgeryde Vauxhall moet ontslae raak en nou iemand anders se voosgeryde kar moet koop.
Daar is seker nie 'n enkele mens bo 20 jaar oud wat nie 'n karstorie het nie. Al is jou storie net dat jy NIE 'n kar het nie. My eerste kar het ek op 30 jaar gekry. In 1992. 'n Splinternuwe Fiat Uno Fire. Silwer een. 1100 cc Enjintjie. R36000. Uit die boks. Ek het daai karretjie gery en hom eers in 1998 verkoop vir R30000. My nie een dag se probleme gegee nie. My eerste man se eerste kar was so bokstipe Datsuntjie. So vuilgroene. Sampie. Derduisende kilometer op daai klok gesit. Toe koop hy so Peugeot 504. 'n Regte oumenskar, maar het soos 'n droom gery. Na ons troue het hy 'n splinternuwe Nissan Pulsar gekoop. Ook 'n great kar gewees. Toe koop ons mos 'n splinternuwe Opel Kadett Cub. Fout. Van dag 1 af het daai kar probleme gegee. Ken julle van "n " knock in die engine?" Daarna het hy firmakarre gery. Honda Ballades almal. Ook goeie karre, maar die firma het dit laat diens en regmaak so daar is nie regtig iets wat uitstaan nie. Toe is ek uit daai huwelik uit met my Uno'tjie.
Ek ruil toe die man in vir 'n ander een, en die Uno vir 'n Nissan Hi-rider bakkie. Tweedehands. Goeie voertuig maar hy het verskriklik hard gery. Jy moes op hierdie paaie omtrent 'n sportbra aantrek as jy gaan ry. En nou praat ek van my man. Toe ruil ek hom in vir 'n doublecab Toyota Hilux. Turbodiesel. Terselfdertyd koop my man 'n VW Caravelle by 'n ou op die myn. Hierdie laaste 5 woorde van die vorige sin moet vir julle 'n clue wees. Maar so gaan doen hy 'n polisieklaring op die voertuig en die VIN nommer en onderstelnommer en enjinnommer en alles is reg. Wat natuurlik nie veel help as die polisie ook korrup is nie. Maar so ry ons vir jare met die Caravelle. Dis mos nou daai kombi wat se wiel probleme gegee het en ek 2 voornemende motordiewe in therapy gesit het. (Sien vorige blog).
Een mooi dag breek die Toyota. Ons laat hom regmaak. R12000. Nou praat ek van omtrent hier in 2001 rond. Dis baie geld. Ons ry hom so week. Toe breek hy weer. Engine ge"seize". Toe gaan my man na die garage toe en sê hulle moet nou maar vir hom 'n ander bakkie gee om mee te ry want hy is nou gestrand wat sy werk aanbetref. Hulle het toe nie 'n "courtesy vehicle" nie, en gee hom 'n tweedehandse een van die vloer af. Ook 'n Toyota Hilux. So rooie. Okay hierdie was 'n Toyota garage wil ek net bysê, dis hoekom ons heeltyd Toyotas ry.
Toe ondersoek my man die engine van die stukkende Toyota wat nou by ons huis staan. Hy sien toe daar is sulke halfmaan kapmerke hier op die "head" en sê toe vir die voorman dat daar met 'n hamer aan daai engine gekap is. Toe gaan my man self na die werkswinkel en staan by terwyl hulle die engine "trek", met 'n "block en tackle". (Ek hoop julle waardeer en let op al die mechanic terme wat ek ken). Nou word die engine weggestuur na die werkswinkel op Northam. Ons bly mos nou in Thabazimbi. Die engine word uiteindelik reggemaak. Ons betaal nie daarvoor nie, maar my man sal hom self terugsit in die enginelose Toyota wat mos nou by ons huis staan. So ry hy met die garage se rooi Toyota Northam toe en en gaan laai die engine. Kom terug. Los hom agterop die bakkie in ons garage. Daai aand steel hulle die garage se bakkie MET die engine agterop. En ook al my man se gereedskap.
Dadelik bel ons die versekering. Moet ek nou sommer my versekeringstories ook begin vertel? Liewers nie. Hulle laat weet hulle dek net 'n engine as dit IN die voertuig is, nie buite die voertuig agter op 'n ander bakkie nie. Toe het ons ook nog eindelose probleme met die garage waar ons die rooi Toyota geleen het, omdat hulle ook nie die regte prosedure gevolg het met die uitleen van die voertuig nie. Maar dit was nou gelukkig hulle probleem en nie ons s'n nie. So sit ons dus nou sonder 'n leenvoertuig, en ook sonder ons reggemaakte Toyota engine. Maar so het ons darem nog die Caravelle.
Die volgende oggend stap 2 polisiemanne teen ons oprit op. Hulle is van die SAPD se voertuigdiefstaleenheid in Pietermaritzburg. Ons ry met 'n gesteelde Caravelle. Hy is gesteel, die eienaar se versekering het klaar aan hom uitbetaal, en die voertuig behoort dus aan Santam Multiplex. Hoe meer ons verduidelik en die polisieklarings wys en al die nodige dokumentasie, hoe meer sé hulle baie jammer maar dit gebeur maar nou elke dag. Ons is toegelaat om ons cd's uit die cubby hole uit te haal en daar ry hulle. Geen Caravelle, geen garagekar, geen engine, net 'n Toyota in die garage sonder 'n engine.
Nou moet julle besef, ons is nog steeds aanspreeklik vir die Caravelle se paaiemente. Maar nou het die bank mos hulle sekuriteit verloor, deurdat daar nie fisies meer 'n voertuig het nie, en eienaarskap nou oorgegaan het na Santam Multiplex. So nou soek hulle die uitstaande bedrag eenmalig. Nou is ons naby aan finansiëel uitgeroei. So soek ons 'n re-con engine vir die Toyota. Intussen leen ons iemand anders se voertuig. So 1970 Toyota (!!!!!!) Hilux bakkie wat die mense eintlik net aangehou het om tuinvullis mee weg te ry. Uiteindelik kry ons 'n engine in Pretoria vir R4000, sit hom in, en daar gaan ons weer. Ek het later daai doublecab op 'n singlecab Toyota ingeruil en nog later op 'n doublecab Toyota, 2.4 petrol. Lg is ook uit ons garage uit gesteel, en met behulp van die opsporingstoestel in Alexandra langs Sandton opgespoor. Toe Matrix se helikopter bo-oor die rower ry toe spring hy in die ry uit. Crash daai bakkie moertoe daar deur 'n sementsloot en in 'n modderhut vas. Derduisende rande se skade. 2 Dae later kon ons hom gaan insleep, met 'n geleende voertuig, van Grand Central lughawe af waar Matrix se stoor was. Ten duurste laat regmaak. Ons was in daai tyd nie SO gestrand nie, want my man het nog sy BMW LT1200 motorfiets gehad.
Dié een wat "onsteelbaar" is. Jy kan mos nie 'n kar of 'n bike "hot wire" deesdae nie, want die sleutel het mos 'n mikroskyfie in. Een aand is ons in Pretoria by die Town Lodge. Die bure weet ons is weg. Die buurvrou bel. Iemand het nou so pas by ons hek uitgery met die motorfiets. Sy laat weet toe vir Flippie oorkant die pad. Dié het toe so pas 'n nuwe Audi A4 gekoop, maar hy spring daar in daai kar en sit hulle agterna. So 20 km buite Thabazimbi haal hy hulle in. Hy sê hy sleep teen daai tyd al so 200 km/h. Die ou op die bike besef toe hy gaan dit nie maak nie, slack af, moer die bike neer en hardloop weg. Flippie bly toe by die bike, bel die panel beater met sy tow truck en hulle kom haal toe die bike. R17000 se skade net aan die ignition. Elke paneel omtrent stukkend of geskraap. BMW in Pretoria waar ons hom gekoop het, kom haal hom toe en maande later kry ons hom eers terug. Later het Pietie hom in die Kaap gebruik nadat hy ook karmoeilikheid gehad het. Hy het toe die twyfelagtige eer gehad dat hy daai massiewe bike kon wheelie dat dit lyk of hy met 'n scrambler ry. Hy het hom ook vir ons afgeskryf. Ek worry nie te veel daaroor nie, want hy gaan oor 10 jaar vir my 'n cottage in sy tuin bou vir al die kak en hare waardeur hy MY gesit het.
Pietie is ook deur 'n paar voertuie. Needless to say. 'N golfie. Afgeskryf. Was nie sy skuld nie. Ander ou het voor hom ingery. Toe 'n Toyota Corolla. Toe jeuk sy gat vir 'n motorfiets. Tweedehands. Fout. Toe leen hy die BMW motorfiets. Afgeskryf. Toe kry hy 'n Opel Corsa bakkie. Later verkoop en 'n Isuzu gekoop. Dit onlangs verkoop en ry nou 'n baie mooi 2-deur Renault Megane. Mos baie voorbeeldig deesdae. Ry nie eens oor 100 km/h nie. Hy het ook 'n Buell motorfiets. Wat hy vervoer het van Brits na Pretoria, agterop 'n sleepwa. Toe val die bike af. Teen groot koste laat regmaak. Hierdie keer darem vir sy eie sak.
Hier moet ek 'n pluimpie uitdeel aan Nola. Sy het vir haar 19de verjaarsdag 'n Fiat Palio gekry. Tweedehandse karretjie met 34000 km op die klok. Sy het hom nou 11 jaar later verkoop vir R25000. Sy het nog net die enkele kar gehad en ry ook nou met 'n firmakar. Mooi Nola. Mamma is trots op jou. Maar jy gaan ook eendag my doeke skoonmaak en my kateter omruil, so sorry vir jou ook maar.
So was daar baie ander karre en bikes deur die jare heen. Baie wat gekom en gegaan het en ek nie nou genoem het nie. Baie oproepe van kinders wat iewers gestrand sit. Planne wat vinnig gemaak moet word. Geld wat noodwendig uitgegee moet word wat jy nie het nie. Voorspoed en sterkte aan elke ou wat met 'n kar sukkel. Of sonder 'n kar sukkel. Geluk aan dié wat 'n nuwe voertuig MET 'n diensplan kan bekostig. En sterkte aan my tjommie wat op soek is na nuwe wiele.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-28
2014-11-26
Skree is die beste geweer
Ons het 'n woonstel in Margate gehad. Ek praat nou hier van die laat negentigs, seker so rondom 1999 se kant. Ons het gereeld soontoe gegaan om goed te gaan regmaak of hekke te sweis of net basiese onderhoud en DIY te gaan doen. Ons het so 8 uur se ry van die woonstel af gebly. So as ons na werk in die pad gespring het, kon ons so na middernag daar uitslaan.
Daai tyd het ons so VW Caravelle gery. Tydens hierdie spesifieke geleentheid het ons 'n klomp linne en ornamente en gordyne en ook so antieke houttafeltjie saamgevat. Alles sommer so in die kombi gelaai. Ek het mos nou voor gesit, Tom het bestuur en al die goed was op die sitplekke en in die vloerspasie gelaai. Die kombi se enjin sit mos agter, so agter die agterste sitplek het ek vir my 'n bed gemaak bo-op die enjinkompartement. Ek kon nou nie uitgestrek lê nie, maar dit was beter as regop sit en slaap. Die kombi was so volgepak ek moes die agterste flap oopmaak en daar inklim, dan het Tom dit weer gesluit van buite af.
Dié dag kom ons laat weg. Seker hier 2 uur die oggend hoor ons 'n geluid by die linker voorste wiel. Of altans, Tom hoor die geluid. Ek lê en dik balke saag daar op die V8 se deksel. Ons is toe al op die Suidkuspad maar nog nie verby Amanzimtoti nie. Daar by die Snell Road afrit net buite Durban besluit Tom om liewer af te trek. Kyk, Durban is mos vir my so half 'n scaly plek. So toe wil ons nou nie langs die pad stop nie, hy ry toe daar in en ons kom by 'n garage in so industriële area. Daar is so 2 flenterpompe, die plek is toe, maar daar is darem helder ligte. Oorkant die pad is daar ook besighede, natuurlik daai tyd van die oggend bottoe. Ek is toe nou wawyd wakker, maar ek bly daar agter in my den. Hy hinkepink tot onder 'n lig met die kombi en klim uit om ondersoek in te stel. Wheel bearing. Wiellaer in Afrikaans as jy gewonder het. Hy wil die wiel toe nou afhaal, maar hy sal hom moet tik met 'n hamer en hy wou nie direk op die rim slaan nie, so nou soek hy 'n plankie of iets om tussen-in te sit. Kyk, ek kan nou myle verkeerd wees met my diagnose oor die kar se probleem, maar dit het beslis iets te doen gehad met die wiel. Anyway, besides the point, so moving right along.
Nou op die sitplek direk voor my is beddegoed en kussings gepak. Dakhoogte! Ek moet regop sit om die voorste sitplekke te kan sien. Op die sitplek voor daai een, en direk agter die twee passasiersitplekke, staan die tafel nou op sy blad met die pote in die lug. In daai spasie is 'n coleman en die res van die kombi se vloere en sitplekke word opgeneem deur bokse en linne en kos en klere en tasse, man dit lyk soos 'n trek! Daai caravelles het mos 2 aparte sitplekke voor gehad, kompleet met armleunings.
So kom haal Tom sy tool box agter waar ek lê, sluit weer, en maak die skuifdeur oop. Hy sit die tool box op die vloer neer binne in die kombi en hy sê hy gaan sommer so bietjie rondstap om te kyk of hy 'n stukkie hout of iets kan kry. So maak hy die skuifdeur toe. Ek besluit om aan te hou slaap. Maar obviously gaan ek nou nie vas slaap nie. Maar wat anders kan ek nou doen? Dis mos nou voor slimfone en facebook en so aan. So kom Tom so paar maal terug, maak die deur oop, vat iets uit die tool box uit, maak die deur toe.....
Nou is ek so in daai newelwêreld tussen slaap en wakker. Ek hoor weer die deur oopskuif. Maar baie sagter en versigtiger. Toe hoor ek stemme saggies fluister. My hart begin onbedaarlik klop. So erg dat ek bang is hulle hoor dit. Ek lê toe heeltemal plat en haal net kalm en staaaadig asem deur my mond tot my hartklop bedaar het. Ek kan hoor daar is 2 van hulle. Mans. Zoeloemans. En hulle is totaal onbewus van my. Hulle het Tom natuurlik dopgehou en hy het al verder geloop op soek na 'n plankie. Ek kan agterkom hoe hulle oor die beddegoed klim en voor in die kombi gaan sit. Die skuifdeur is nou toe. Ek kan nie agter uit nie, dis van buite gesluit. Ek kan ook nie by die skuifdeur uit nie. Ek hoor hoe maak hulle die cubby hole oop en hoe haal hulle Tom se rewolwer uit. Ek kan hoor hoe hulle hom bekyk en opgewonde daaroor praat. Ek hoor hoe hulle praat van die "key" want die sleutel hang in die ignition. Ek waag dit toe om effens regop te kom, sekonde vir sekonde, sonder om 'n geluid te maak. Ek loer in die donker so oor die stapels goed en sien nog die een het so ligblou laphoedjie op. Nou kyk, ek is gladnie 'n held nie. Maar elke mens wonder mos wat de hel sal JY in so situasie doen? En mense praat mos van hoe "hulle lewens voor hulle oë afspeel", maar die enkele en enigste ding waaraan ek kon dink was hoe ongelooflik moeilik dit vir my kinders sou wees as hulle moes hoor DIS nou hoe hulle ma aan haar einde gekom het. Ek self het 'n baie meer dramatiese en heldhaftige dood vir myself in gedagte. Beslis nie agter in my eie kombi met my eie vuurwapen nie.
Ek besef toe ek het NET een ding wat in my guns tel: The element of surprise. Ek besef ook ek kan nie agtertoe of kante toe nie, vorentoe is my enigste uitweg. Direk na hulle toe. Ek besef ook as daai ou hierdie kar start en wegry is dit Koebaai Meraai. Maar kyk nê, die volgende oomblik laat loop ek met 'n demoniese heksegil uit die diepste vagevuur en swawelput van Lucifer en terselfdertyd werp ek my volle gewig agter my in en ek trap vas teen daai agterste deur en ek kom oor daai bondels en colemans en deur daai omgekeerde tafelpote gevlieg soos iets reguit uit die hel uit! Maar daai stomme 2 mense ruk daai kombi se deure oop, sleutels vergete, vuurwapen vergete. Hulle vlug gillend die nag in. Hulle strompelval bo-oor mekaar in hul haas om weg te kom. Die een heel onder sy hoedjie uit. Op daai stadium is Tom seker so 200 m van my af, maar buite sig, toe hy hierdie moerse orasie hoor. Hy begin toe te hardloop na my toe. Daar kom toe van voor af, teen 30 kilometer per uur, 2 spierwit geskrikte Zoeloe impi's by hom verby! Hy weet mos nou nie wat aangaan nie, so hy stop hulle nie. Hy besef net hulle hardloop obviously weg van hierdie verskriklike geluid af. Toe hy by die kar kom is ek natuurlik histeries. Hy maak toe later, tussen hikke en snikke, uit wat moes gebeur het. Hy't nog later engine cleaner op die laphoedjie gespuit en hom aan die brand gesteek. Ek is toe natuurlik wawyd wakker en regtig erg gerattle. Maar baie dankbaar. Daai 2 manne het seker tot in Nkandla gehardloop.
So dames, en mans, moet nooit die krag en impak van jou stem onderskat nie. Dis 'n magtige wapen. Veral as die aanhoorders daarvan dit gladnie verwag nie.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
Daai tyd het ons so VW Caravelle gery. Tydens hierdie spesifieke geleentheid het ons 'n klomp linne en ornamente en gordyne en ook so antieke houttafeltjie saamgevat. Alles sommer so in die kombi gelaai. Ek het mos nou voor gesit, Tom het bestuur en al die goed was op die sitplekke en in die vloerspasie gelaai. Die kombi se enjin sit mos agter, so agter die agterste sitplek het ek vir my 'n bed gemaak bo-op die enjinkompartement. Ek kon nou nie uitgestrek lê nie, maar dit was beter as regop sit en slaap. Die kombi was so volgepak ek moes die agterste flap oopmaak en daar inklim, dan het Tom dit weer gesluit van buite af.
Dié dag kom ons laat weg. Seker hier 2 uur die oggend hoor ons 'n geluid by die linker voorste wiel. Of altans, Tom hoor die geluid. Ek lê en dik balke saag daar op die V8 se deksel. Ons is toe al op die Suidkuspad maar nog nie verby Amanzimtoti nie. Daar by die Snell Road afrit net buite Durban besluit Tom om liewer af te trek. Kyk, Durban is mos vir my so half 'n scaly plek. So toe wil ons nou nie langs die pad stop nie, hy ry toe daar in en ons kom by 'n garage in so industriële area. Daar is so 2 flenterpompe, die plek is toe, maar daar is darem helder ligte. Oorkant die pad is daar ook besighede, natuurlik daai tyd van die oggend bottoe. Ek is toe nou wawyd wakker, maar ek bly daar agter in my den. Hy hinkepink tot onder 'n lig met die kombi en klim uit om ondersoek in te stel. Wheel bearing. Wiellaer in Afrikaans as jy gewonder het. Hy wil die wiel toe nou afhaal, maar hy sal hom moet tik met 'n hamer en hy wou nie direk op die rim slaan nie, so nou soek hy 'n plankie of iets om tussen-in te sit. Kyk, ek kan nou myle verkeerd wees met my diagnose oor die kar se probleem, maar dit het beslis iets te doen gehad met die wiel. Anyway, besides the point, so moving right along.
Nou op die sitplek direk voor my is beddegoed en kussings gepak. Dakhoogte! Ek moet regop sit om die voorste sitplekke te kan sien. Op die sitplek voor daai een, en direk agter die twee passasiersitplekke, staan die tafel nou op sy blad met die pote in die lug. In daai spasie is 'n coleman en die res van die kombi se vloere en sitplekke word opgeneem deur bokse en linne en kos en klere en tasse, man dit lyk soos 'n trek! Daai caravelles het mos 2 aparte sitplekke voor gehad, kompleet met armleunings.
So kom haal Tom sy tool box agter waar ek lê, sluit weer, en maak die skuifdeur oop. Hy sit die tool box op die vloer neer binne in die kombi en hy sê hy gaan sommer so bietjie rondstap om te kyk of hy 'n stukkie hout of iets kan kry. So maak hy die skuifdeur toe. Ek besluit om aan te hou slaap. Maar obviously gaan ek nou nie vas slaap nie. Maar wat anders kan ek nou doen? Dis mos nou voor slimfone en facebook en so aan. So kom Tom so paar maal terug, maak die deur oop, vat iets uit die tool box uit, maak die deur toe.....
Nou is ek so in daai newelwêreld tussen slaap en wakker. Ek hoor weer die deur oopskuif. Maar baie sagter en versigtiger. Toe hoor ek stemme saggies fluister. My hart begin onbedaarlik klop. So erg dat ek bang is hulle hoor dit. Ek lê toe heeltemal plat en haal net kalm en staaaadig asem deur my mond tot my hartklop bedaar het. Ek kan hoor daar is 2 van hulle. Mans. Zoeloemans. En hulle is totaal onbewus van my. Hulle het Tom natuurlik dopgehou en hy het al verder geloop op soek na 'n plankie. Ek kan agterkom hoe hulle oor die beddegoed klim en voor in die kombi gaan sit. Die skuifdeur is nou toe. Ek kan nie agter uit nie, dis van buite gesluit. Ek kan ook nie by die skuifdeur uit nie. Ek hoor hoe maak hulle die cubby hole oop en hoe haal hulle Tom se rewolwer uit. Ek kan hoor hoe hulle hom bekyk en opgewonde daaroor praat. Ek hoor hoe hulle praat van die "key" want die sleutel hang in die ignition. Ek waag dit toe om effens regop te kom, sekonde vir sekonde, sonder om 'n geluid te maak. Ek loer in die donker so oor die stapels goed en sien nog die een het so ligblou laphoedjie op. Nou kyk, ek is gladnie 'n held nie. Maar elke mens wonder mos wat de hel sal JY in so situasie doen? En mense praat mos van hoe "hulle lewens voor hulle oë afspeel", maar die enkele en enigste ding waaraan ek kon dink was hoe ongelooflik moeilik dit vir my kinders sou wees as hulle moes hoor DIS nou hoe hulle ma aan haar einde gekom het. Ek self het 'n baie meer dramatiese en heldhaftige dood vir myself in gedagte. Beslis nie agter in my eie kombi met my eie vuurwapen nie.
Ek besef toe ek het NET een ding wat in my guns tel: The element of surprise. Ek besef ook ek kan nie agtertoe of kante toe nie, vorentoe is my enigste uitweg. Direk na hulle toe. Ek besef ook as daai ou hierdie kar start en wegry is dit Koebaai Meraai. Maar kyk nê, die volgende oomblik laat loop ek met 'n demoniese heksegil uit die diepste vagevuur en swawelput van Lucifer en terselfdertyd werp ek my volle gewig agter my in en ek trap vas teen daai agterste deur en ek kom oor daai bondels en colemans en deur daai omgekeerde tafelpote gevlieg soos iets reguit uit die hel uit! Maar daai stomme 2 mense ruk daai kombi se deure oop, sleutels vergete, vuurwapen vergete. Hulle vlug gillend die nag in. Hulle strompelval bo-oor mekaar in hul haas om weg te kom. Die een heel onder sy hoedjie uit. Op daai stadium is Tom seker so 200 m van my af, maar buite sig, toe hy hierdie moerse orasie hoor. Hy begin toe te hardloop na my toe. Daar kom toe van voor af, teen 30 kilometer per uur, 2 spierwit geskrikte Zoeloe impi's by hom verby! Hy weet mos nou nie wat aangaan nie, so hy stop hulle nie. Hy besef net hulle hardloop obviously weg van hierdie verskriklike geluid af. Toe hy by die kar kom is ek natuurlik histeries. Hy maak toe later, tussen hikke en snikke, uit wat moes gebeur het. Hy't nog later engine cleaner op die laphoedjie gespuit en hom aan die brand gesteek. Ek is toe natuurlik wawyd wakker en regtig erg gerattle. Maar baie dankbaar. Daai 2 manne het seker tot in Nkandla gehardloop.
So dames, en mans, moet nooit die krag en impak van jou stem onderskat nie. Dis 'n magtige wapen. Veral as die aanhoorders daarvan dit gladnie verwag nie.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-25
Hoe om 'n gat van jouself te maak
Ek het nou al van baie maniere gehoor wat jy 'n gat van jouself kan maak. Party het met my gebeur, ander gelukkig met ander mense. Ek het ook deur die jare besef die beste manier om so 'n situasie te hanteer en vinnig oor dit te kom, is om vir jouself te lag en dadelik en hardop te erken dat jy nou 'n gat van jouself gemaak het. Doen dit liewer self voor iemand anders dit doen. So haal jy die wind uit almal se seile uit en praat mense 5 minute later oor iets anders.
Toe Nola daar by Maverick's die strip club gewerk het as 'n cocktail waitress, moes sy ook maar al die eksotiese drank leer ken. Sy het nie agter die kroegtoonbank gewerk nie, sy het bloot die bestellings by die tafels gaan neem en dit dan by die kroeg gaan aanvra en dit by die tafels gaan bedien. Sy sê een aand stap daar 4 Indiërmans in maar jy kan sommer sien hierdie ouens is geld se baas. Sy bedien hulle toe heel flink want sy't klaar visioene van die groot tip wat op pad is. Hier laataand sê die een vir haar: "You van bring us our tab now". Nou kan julle klaar raai wat het gebeur. In plaas van hulle rekening vat sy toe vir elkeen 'n blikkie Tab.
Die arme Pietie se vernedering het effens langer geduur. Hy was nog 'n fiksheidinstrukteur by Planet Fitness daar in Plattekloof toe hy eendag, so tussendeur sy pligte, gou badkamer toe moes draf. Op daai stadium was die man baie goed gebou en voorwaar 'n fees vir die oog. Hy vertel toe met smaak hoe almal na hom kyk in die gym as hy so voor hulle verbyloop. Hy sê dit maak nie saak waar hy loop nie, mense volg hom met hulle oë. Trek hom amper UIT met hulle oë. Hy besef toe presies HOE die moeite werd is al daai ure in die gym! Na so 'n halfuur van paradeer en nadat hy nou seker was almal het nou die voorreg gehad om hom te sien loop en spring en hop en trappe ophardloop, kom hy bo in die kontrolekamer waar al die kameras is. Waar almal toe lê soos hulle lag. Toe hulle vir hom rewind toe sien hy hoe hy vir 'n halfuur lank in die gym rond geparadeer het met 'n lang sleep toiletpapier wat agter by sy broek uithang. Ek vra hom: "Wat doen jy toe". Hy sê: "Ek het dit dadelik op 'n cd gelaai en vir almal gestuur!" Dadelik was hy die hero in plaas van die fool. Nola het ook daai storie van die Tab vir almal vertel en haar half doodgelag daaroor.
In my jongdae het almal mos gehike. Duimgegooi. Nie gestap in die berge "gehike" nie. Toe was dit doodveilig en 'n baie algemene ding om te doen. Vir seuns en meisies. Veral studente. Dit was mos nou die dae van verpligte weermagdiens. So orals langs ons paaie het troepies gestaan en hulle is deur almal opgelaai. Dit was absoluut deel van die kultuur van daai tyd. So wil my motorfiets een oggend nie vat nie. Van AL die motorfietse wat ek gehad het was daai Honda 125 Benley die hopeloosste. Soos 'n regte apteek delivery bike gelyk ook nog. En dit sous! Ek besef toe as ek betyds wil wees vir klas sal ek moet hike. Ons bly daai tyd aan die seefront in PE en die universiteit is seker net so 10km weg. En die meeste mense wat daai tyd van die oggend daai pad ry, is studente. So druk ek 'n nat duim in die lug en amper dadelik stop 'n kar. Dit rëen nou so ek kan skaars sien. Ek hardloop na die kar toe, pluk die deur oop, gooi die rugsak op die agtersitplek, klap die deur toe, en sê vir die Barmhartige Samaritaan: "Thanks!". Toe het die ou eintlik gladnie vir my gestop nie. Hy het geparkeer. Toe moet ek maar weer my sak vat en uitklim, terug in die rëen en weer probeer.
My gunstelingstorie kom egter via 'n goeie vriend. Hy vertel van die ou op varsity, ook al meer as 30 jaar gelede, wat maar arm en eenvoudig grootgeword het en ook die eerste in sy familie is wat nou op universiteit opeindig. Alles is vir hom vreemd en hy voel omtrent soos 'n "social outcast". Maar so met die tyd saam leer hy darem genoeg om sy pad te bullshit deur die meeste situasies. Daar is toe 'n meisie wat in hom belangstel. Uit 'n baie gegoede huis. Haar ouers bly daai tyd al in 'n absolute mansion op die walle van die Hartebeespoortdam. So nooi sy hom na 'n paar maande vir die eerste keer saam huistoe om haar ouers te ontmoet. Hy slaan toe in 'n koue sweet uit oor wat voorlê. Hy weet hy is myle uit sy diepte uit met hierdie girl en dis amper op die kaarte dat hy iewers deur die loop van die naweek 'n gat van homself gaan maak. Maar sy vriende oortuig hom hy sal fine wees! Hy moet net so bietjie terughang en kyk wat maak die ander mense en hulle dan maar net na-aap. So gesê, so gedaan.
Die vrydagaand kom hulle aan by die ouers se huis. Hy probeer sy bes om nie sy bek te laat oophang vir die opsigtelike weelde nie. Hy word voorgestel aan die ouers. So far so good. Hy en die oom gaan sit buite op die dek en kyk vir die seilbote en die meisie en haar ma gaan kombuis toe. Hy en die oom praat sommer so oor koeitjies en kalfies en ditjies en datjies en wie weet watjies. Die tannie kom in en vra vir die oom of hy 'n bier sal drink. Die oom sé ja. Die tannie vra hom of hy ook 'n bier sal drink. Hy sê ook ja. Die tannie verdwyn toe agter 'n kroegtoonbank en skink 2 biere in sulke baie grand glas bierbekers wat so gegraveer is. Kristal. Hy't nog nooit in sy lewe sulke bierbekers gesien nie. Hy's baie lus vir die bier. Hy's eintlik teen hierdie tyd al baie honger ook. Genadiglik kom die tannie toe eers met so klein bakkie met sulke groot gemmerkoekies in. Die oom sit sy gemmerkoekie eers neer op die tafel, maar hy is te honger en vat dadelik 'n hap.
Hy sê daai oom en tannie en girl het hom aangestaar dat dit lyk of hulle oë gaan uitval. Maat hy het toe geen ander keuse as om deur te druk nie. Hy sê met sy kakebeen wat later kramp en sy keel so droog soos die Sahara is hy toe maar verplig en eet daai antie se hele kurk coaster op. Hy't hom darem na elke happie met 'n sluk bier afgehelp. Ook nooit weer na daai naweek van die girl gehoor nie.
Sent from my BlackBerry® wireless device
Toe Nola daar by Maverick's die strip club gewerk het as 'n cocktail waitress, moes sy ook maar al die eksotiese drank leer ken. Sy het nie agter die kroegtoonbank gewerk nie, sy het bloot die bestellings by die tafels gaan neem en dit dan by die kroeg gaan aanvra en dit by die tafels gaan bedien. Sy sê een aand stap daar 4 Indiërmans in maar jy kan sommer sien hierdie ouens is geld se baas. Sy bedien hulle toe heel flink want sy't klaar visioene van die groot tip wat op pad is. Hier laataand sê die een vir haar: "You van bring us our tab now". Nou kan julle klaar raai wat het gebeur. In plaas van hulle rekening vat sy toe vir elkeen 'n blikkie Tab.
Die arme Pietie se vernedering het effens langer geduur. Hy was nog 'n fiksheidinstrukteur by Planet Fitness daar in Plattekloof toe hy eendag, so tussendeur sy pligte, gou badkamer toe moes draf. Op daai stadium was die man baie goed gebou en voorwaar 'n fees vir die oog. Hy vertel toe met smaak hoe almal na hom kyk in die gym as hy so voor hulle verbyloop. Hy sê dit maak nie saak waar hy loop nie, mense volg hom met hulle oë. Trek hom amper UIT met hulle oë. Hy besef toe presies HOE die moeite werd is al daai ure in die gym! Na so 'n halfuur van paradeer en nadat hy nou seker was almal het nou die voorreg gehad om hom te sien loop en spring en hop en trappe ophardloop, kom hy bo in die kontrolekamer waar al die kameras is. Waar almal toe lê soos hulle lag. Toe hulle vir hom rewind toe sien hy hoe hy vir 'n halfuur lank in die gym rond geparadeer het met 'n lang sleep toiletpapier wat agter by sy broek uithang. Ek vra hom: "Wat doen jy toe". Hy sê: "Ek het dit dadelik op 'n cd gelaai en vir almal gestuur!" Dadelik was hy die hero in plaas van die fool. Nola het ook daai storie van die Tab vir almal vertel en haar half doodgelag daaroor.
In my jongdae het almal mos gehike. Duimgegooi. Nie gestap in die berge "gehike" nie. Toe was dit doodveilig en 'n baie algemene ding om te doen. Vir seuns en meisies. Veral studente. Dit was mos nou die dae van verpligte weermagdiens. So orals langs ons paaie het troepies gestaan en hulle is deur almal opgelaai. Dit was absoluut deel van die kultuur van daai tyd. So wil my motorfiets een oggend nie vat nie. Van AL die motorfietse wat ek gehad het was daai Honda 125 Benley die hopeloosste. Soos 'n regte apteek delivery bike gelyk ook nog. En dit sous! Ek besef toe as ek betyds wil wees vir klas sal ek moet hike. Ons bly daai tyd aan die seefront in PE en die universiteit is seker net so 10km weg. En die meeste mense wat daai tyd van die oggend daai pad ry, is studente. So druk ek 'n nat duim in die lug en amper dadelik stop 'n kar. Dit rëen nou so ek kan skaars sien. Ek hardloop na die kar toe, pluk die deur oop, gooi die rugsak op die agtersitplek, klap die deur toe, en sê vir die Barmhartige Samaritaan: "Thanks!". Toe het die ou eintlik gladnie vir my gestop nie. Hy het geparkeer. Toe moet ek maar weer my sak vat en uitklim, terug in die rëen en weer probeer.
My gunstelingstorie kom egter via 'n goeie vriend. Hy vertel van die ou op varsity, ook al meer as 30 jaar gelede, wat maar arm en eenvoudig grootgeword het en ook die eerste in sy familie is wat nou op universiteit opeindig. Alles is vir hom vreemd en hy voel omtrent soos 'n "social outcast". Maar so met die tyd saam leer hy darem genoeg om sy pad te bullshit deur die meeste situasies. Daar is toe 'n meisie wat in hom belangstel. Uit 'n baie gegoede huis. Haar ouers bly daai tyd al in 'n absolute mansion op die walle van die Hartebeespoortdam. So nooi sy hom na 'n paar maande vir die eerste keer saam huistoe om haar ouers te ontmoet. Hy slaan toe in 'n koue sweet uit oor wat voorlê. Hy weet hy is myle uit sy diepte uit met hierdie girl en dis amper op die kaarte dat hy iewers deur die loop van die naweek 'n gat van homself gaan maak. Maar sy vriende oortuig hom hy sal fine wees! Hy moet net so bietjie terughang en kyk wat maak die ander mense en hulle dan maar net na-aap. So gesê, so gedaan.
Die vrydagaand kom hulle aan by die ouers se huis. Hy probeer sy bes om nie sy bek te laat oophang vir die opsigtelike weelde nie. Hy word voorgestel aan die ouers. So far so good. Hy en die oom gaan sit buite op die dek en kyk vir die seilbote en die meisie en haar ma gaan kombuis toe. Hy en die oom praat sommer so oor koeitjies en kalfies en ditjies en datjies en wie weet watjies. Die tannie kom in en vra vir die oom of hy 'n bier sal drink. Die oom sé ja. Die tannie vra hom of hy ook 'n bier sal drink. Hy sê ook ja. Die tannie verdwyn toe agter 'n kroegtoonbank en skink 2 biere in sulke baie grand glas bierbekers wat so gegraveer is. Kristal. Hy't nog nooit in sy lewe sulke bierbekers gesien nie. Hy's baie lus vir die bier. Hy's eintlik teen hierdie tyd al baie honger ook. Genadiglik kom die tannie toe eers met so klein bakkie met sulke groot gemmerkoekies in. Die oom sit sy gemmerkoekie eers neer op die tafel, maar hy is te honger en vat dadelik 'n hap.
Hy sê daai oom en tannie en girl het hom aangestaar dat dit lyk of hulle oë gaan uitval. Maat hy het toe geen ander keuse as om deur te druk nie. Hy sê met sy kakebeen wat later kramp en sy keel so droog soos die Sahara is hy toe maar verplig en eet daai antie se hele kurk coaster op. Hy't hom darem na elke happie met 'n sluk bier afgehelp. Ook nooit weer na daai naweek van die girl gehoor nie.
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-19
Rofstoei
In Thabazimbi was daar vroëer jare net twee geleenthede wat die moeite werd was om te besoek. Die wildsfees en die landbouskou. Die wildsfees was hier einde April gehou en die skou einde Julie. Al het jy nou nie belanggestel om te weet watter Afrikaner het die langste horing nie, kon jy darem daai jare na Jurie Els gaan luister of kyk hoe iemand 'n kar met 'n karavaan aan parallel parkeer. En natuurlik die koedoedrolspoegkompetisie was 'n hoogtepunt op die program. Ook die sweepklap en die riempiesvleg.
In die klein saaltjie was die hoenders in hokke aangehou. Almal op skou. Die vreemdste goed wat jy in jou lewe gesien het. Party met vere, ander sonder vere, ander met vere net op sekere plekke, nog ander met vere wat lyk soos hare. As jy daar instap dan is dit so onophoudelike, lae bromgeluid wat jou heel eerste begroet. Onmiddellik opgevolg met die reuk van vars hoendermis. Dan natuurlik die tafel met al die tannies van die VLU (Vroue Landbou Unie), se handewerk van die jaar. Met die rosette opgesteek van die plek wat hulle behaal het, 1ste, 2de of 3de. Jy kan HOE vroeg by die skou kom, hierdie pryse was ALTYD klaar toegeken. En by die koektafels was die beste goed ook altyd alreeds uitverkoop. Die hoenderhokke het ook reeds elkeen 'n roset opgehad van die hoender se plek.
By die skou het jy ook altyd die 3 dominees van die 3 susterskerke saam gesien sit en teedrink. Ook daar in die omgewing van die koektafels rond. Hulle het beurte gemaak om die skou te open met Skriflesing en Gebed.
Die kos wat te koop was het oor die jare min verander. Altyd vetkoek met mince, hamburgers, hotdogs en pannekoek. Later het daai chip stix bygekom en slush puppies en daai klein doughnuts wat so uit die masjien uit kom voor jou oë......6 op 'n slag in so polystyrene bakkie met chocolatesous, karamelsous of wit icing oor. Nog so warm. Toue het lank gestaan vir dit! En dan die biltongstalletjie en die oom met sy droëwors en chilli bites en cabanossi. Later jare sou Spur en Wimpy en restaurante van buite sommer daar 'n satellietkombuis kom opsit en kon jy in die middel van die Bosveld by die Wildsfees calamari en sushi ook eet. Ek dink dis net ek wat die ironie daarvan gesien het....
Dan was daar elke jaar die oom wat messe maak, die kamoefleerbaadjies en onderbaadjies, en die karre en bakkies en trekkers, reg langs Absa se tent, met 'n konsultant van Bankfin gerieflik byderhand. Toe die polisie nog honde gehad het was daar altyd 'n vertoning van 'n arme sot wat in so "full body armour" pak moes weghardloop en dan het daai wolfhond daai ou van agter af platgetrek en die mense het berserk gegaan. Dit was altyd 'n swart ou wat weggehardloop het. Die polisieman was wit. Die hond was kleurblind. Of nie. Mense het veilig gevoel as hulle sulke goed sien. Die brandweer het ook een jaar so "mock-up" kom doen van 'n ongelukstoneel. Dis toe Thabazimbi nog water gehad het. Jy het ook op die skou goed gesien wat jy nou nie op die wildsfees sou sien nie. Soos Armand die singende cowboy, wat op sy perd in die arena rondry in cowboyklere en country liedjies sing. Of 'n modeparade en skoonheidskompetisie vir elke kind van 3 maande tot op 18 jaar. Elke baba met 'n paar studs in die ore. Opgedollie soos 'n krismisboom. Skreeuend.
Die wildsfees het weer gespog met die rooibokafslagkompetisie. En die biertuin. Die B-lys sangers het hier opgetree. Die manne wat nie bang is om in die Bosveld in 'n biertuin te kom sing nie. Die A-lys het op die verhoog opgetree in die middel van die terrein. Later jare is beide geleenthede ook maar oorgeneem deur die junk wat uit China uit kom en in stalletjies uitgestal is deur mense wat nog nooit 'n wilde dier of 'n bees van naby gesien het nie. En die eindelose, siellose, wysielose "musiek" vanaf die "merry-go-round" op die rugbyveld het alle ander tipiese wildsfees- of landbouskougeluide uitgedoof. Later jare was daar ook nie meer 'n 4x4 kompetisie of 'n pretdraf of 'n vlakvark fietswedren nie. Elke jaar het dit minder van 'n wildsfees geword en meer van 'n raserige basaar....
Maar 1996 sou anders wees. Nou moet julle weet, dit was nou voor Kyknet of DSTV. Ons het die 3 SABC kanale gehad, en M-Net. Die "craze" wat die land daai jare getref het, was die Gladiators en WWF se rofstoei. Elke seuntjie in die land het pajamas gehad met Terminator of John Cena of Stone Cold Steve Austin of The Rock se gesigte op. Gladiators was nog groter! Want dit het hier in Suid-Afrika gebeur! Die MTN Gladiators was hulle genoem. Met name soos Wildebeest en Impi en Tusk en Granite en Giant en wie weet wat nog alles, het elkeen sy gunsteling gehad! Myne was Giant. So groot blonde reus, wat na elke kompetisie vir 'n kind in die gehoor 'n teddiebeertjie gaan gee het. Amper soos Bles met sy satynrose. Daar was vroue Gladiators ook. Sahara en Fire en Fury en nog baie ander. Vrydagaande op SABC 3 kon jy kyk hoe hulle in die Standardbank Arena in Johannesburg dinge uitspook in uitdagings wat so reg uit antieke Rome uit gekom het. Hulle het teen Gladiators van ander lande ook deelgeneem. Dit was groot!
Soveel so, dat ek vir Pietie ook een jaar soontoe gevat het. Dan kry jy by die ingang so groot sponshand met 'n vinger wat so boontoe wys en dié word nou vir die TV kameras rondgeswaai. Die mense was histeries! Ek ook. Ek veral. Van WWF praat ek nie eens nie. Jy het dié mense gekry wat gedink het dis 'n klug en dan was daar die "die hard" stoeiaanhangers wat geglo het dit is nou die ware Jakob. Mense wat gladnie wou glo dat amateurstoei en professionele stoei nie eens in dieselfde asem genoem kan word nie. Mense het almal geweet wat daai tyd met WWF en Gladiators aangaan. Almal het 'n "favourite" gehad. Met die gevolg, toe die skou se plakkate maande voor die tyd aankondig dat daar daai jaar "Internasionale Stoei" gaan wees in Thabazimbi, was mense buite hulself. Ek ook. Ek veral...(Okay eintlik net ek).
Almal het gespekuleer oor wie dit kon wees. Of in alle eerlikheid, EK het gespekuleer oor wie dit kon wees. Daar was nog nie sprake van selfone of google of enige so manier waarop jy kon uitvind nie. Die koerante het ook niks gesê nie. Ek kan nou, as ek so terugdink, nie glo ek was so liggelowig en naïef nie. Hoe sal iets wat nou 'n wêreldwye fenomeen is, na Thabazimbi se Landbouskou toe kom? En dit nogal teen R40 per kop? Ring side seats nogal! So het ek maar gesukkel om iemand te kry wat saam met my wou gaan dié aand. Op die ou end is dit toe my ou "partner in crime", Twana Roets, wat instem. Ook eers na vele oortuiging en 'n ligte dreigement of drie. En natuurlik het ek die kaartjie vir haar moes koop. Die stoei sou 7 nm begin. Ek sê vir haar ons moet vroeg gaan. Daar gaan duisende mense wees. Seker so half 6 toe staan ek en sy al voor die toe deure van die Trollopesaal. Nie 'n siel in sig nie. Hier net so voor 7 maak die deure oop. Daar het toe so 30 of 40 ander "gullible" mense ook nadergestaan om in te gaan. (Ek het toe besef dis 'n moerse hoax maar ek het geweet ek gaan 18 jaar later daaroor moet blog, toe gaan ek ook maar in).
Nadat ons elkeen 'n plastieksakkie met sulke taai, 3-dae oue popcorn gekoop het, het ons gaan sit. Heel voor. Langs die kryt. Die hoekpale sommer so met komberse toegedraai en vasgebind met nylontou. 'n Opslaan basaartafel met 'n plastiekstoel by. Seker vir die enkele beoordelaar. (Ek dog daar is altyd 3 beoordelaars?) Op die tafel 'n leë blik met 'n shifting spanner langsaan. Later sou ek sien dis nou die klok wat die einde van die rondtes aankondig.
Nou wag ons. Almal sit nou al. Hier kom die aankondiger. Later sou dit blyk hy is ook die beoordelaar. So vet ou met 'n snor wat lyk soos 'n Harley se handvatsels. Beige kortmouhemp wat span om die pens en 'n das met 'n Yskorbadge op. Bruin terylene broek vol haakplekke en 'n paar Grasshoppers. My tipe ou. Hy val toe dadelik daar weg met 'n "Naandsê, naandsê mense!!!" Hy kom gladnie agter dis 'n "hostile crowd" nie en hy stoom net voort. Nou wag ek vir die aankondiging. Immer hoopvol. Hier kom dit. "Dames en Here, vanaand hier in julle dorp!!! Vir die heel eerste keer!!! So pas terug uit Namibië!!!!! (Okay dit verklaar ten minste die internasionale deel), gee ek vir julle!!!!!!!! Suid-Afrika se twee beste vroulike stoeiers!!!!!!!!! Daaaaaaaaaaaaaaaaaaisy de Meeeeeeeeeeeeelcker eeeeeeeeeeeeeeeen SuuuuuuuuuuuuuperSarie!!!!!!!!!!!!!!!! Nou kyk, ek kan my gedagtes op daai stadium NET in een enkele sin opsom. Wat ek in Twana se rigting geprewel het. Sonder om my oë weg te skeur van die kryt.....
"Liewe Jirre wat is dit?"
Daar vanuit die rigting van die Trollopesaal se damestoilette kom 2 vrouens gestap. Die een wil dikker wees as die ander een. Daisy de Melcker is die ouer een. Seker so laat vyftigs. Supersarie 'n jonger weergawe van Daisy. Elkeen het pantyhose aan. Met 'n leotard bo-oor. En regte stoeiskoene. Die skoene kom tot so in die middel van die kuit. As daar 'n kuit sou wees. Bo-aan die skoene is sulke fraiings vasgewerk. Van wol. Daisy het 'n luiperdprint leotard aan met swart fraiings aan haar boots en Sarie is in pers en swart uitgedos. Sarie se hare kan jy sien is netjies gedoen vir die okkasie. 'n Ge-perm-de mullet. Daisy se perm is al so bietjie uitgegroei en die grys regrowth by die wortels is seker so 3 duim lank. Ek dink dit was een van net 6 keer in my hele lewe wat ek nie een enkele woord kon uitkry nie. My mond het oopgeval en ek kon net staar.
Daar kom toe so jongerige, maer ou met sulke Elvis sideburns van iewers te voorskyn wat nou die ref gaan wees. Daisy en Sarie klim in die kryt. Daisy verstrengel haarself tussen die toue en met groot moeite ontknoop Sarie haar en die fight kan begin. Hulle neem hulle plekke in. Dis nie nodig vir gum guards nie. Hulle haal onseremoniëel hulle valstande uit. Ek het toe my asem teruggekry teen daai tyd en ek en Twana skree letterlik soos ons lag.
Nou het hulle obviously op een of ander tyd op die TV na 'n regte stoeigeveg gekyk, nou probeer hulle daai moves namaak. Dan gryp Daisy vir Sarie en gooi haar teen die toue. Op die TV bounce die ou dan terug van die toue af, net om hom tromp-op te loop in 'n dodelike volstruisskop. Nie Sarie nie. Sy bly bloot daar lê teen die toue. Wat Daisy natuurlik heeltemal verward laat, met geen ander keuse as om bloot vorentoe te loop en Sarie 'n snotklap te gee deur die gesig nie. Dis toe dat ek nie meer worry oor my nat broek nie.
Maar kyk, TOE is Sarie wakker! Sy storm vir Daisy en in plaas van so kamma elmboogstamp wat gepaard moet gaan met 'n stamp van die voet op die krytvloer om die geluid van 'n regte elmboogstamp na te maak, antwoord sy met 'n stamp teen Daisy se vol boesem dat sy 5 meter verder op haar gat te lande kom. Die ref probeer met sy maer lyf tussenbeide tree, maar Sarie gee hom ook 'n snotklap. Nou is Daisy op die krytvloer. Duidelik meer verward as ooit. Sy het obviously die script verloor en niemand het haar vertel hulle gaan afwyk van die oorspronklike plan af nie. Sarie kom nader en pluk vir Daisy aan haar hare orent. Toe laat lees sy pappie. Sy klap Daisy wild en wakker en net betyds slaan Snorre die leë jamblik met die shifting. Einde van Rondte 1.
Toe die "klok" rondte 2 aankondig, kon jy sien hulle is NOU lus vir mekaar. Die ref met die rooi wang is nou so bietjie meer lugtig. Hy dans-dans net so om hulle maar verder bly hy op 'n veilige afstand. Sarie besluit nou om met haar "signature move" te kom. Sy storm op die een hoekpaal af dat jy net selluliet sien. Sy gryp daai nylontoue vas en begin klim. Uiteindelik is sy bo en sy kry soort van gestaan. Mullet is nou papnat gesweet en die perm kleef aan die gesig vas. Sulke klein krulletjies soos Cora Marie s'n. Maar sy's nou in plein Afrikaans dik befok. In regte stoei is die ou in die kryt veronderstel om nou so te staan dat die ou op die hoekpaal hom kan platval, waarna die ou op die grond homself dan uit "tap" en dis die einde van die rondte. Maar niemand het dit vir Daisy gesê nie. En sy's nie SO stupid om oop oë in SO lokval in te loop nie. So staan Sarie maar op die paal. As ek nou aan haar buuste en slap maag dink, 'n posisie nie heeltemal onbekend aan haar nie. Na so minuut of wat besef Sarie sy sal moet spring, of Daisy nou in haar "line of vision" is of nie. Sarie trap vas en sy spring. Arms uitgestrek. Wol fraiings wapperend. Heeltemal horisontaal. Sy mis Daisy met so 2 meter. Maar sy tref daai krytvloer en val haarself desmoers. Lights out. Einde van Rondte 2.
Toe die laaste rondte aangekondig word met die shifting spanner teen die blik, kan jy sien altwee se gees is gebreek. Sarie is nog half duiselig en deurmekaar met 'n ligte harsingskudding, en Daisy is eenvoudig op soos ou brood. Maar hulle moet maar aangaan. Hulle het net so gedans om mekaar en gevat-vat maar jy kon sien hulle baklei is op. Genadiglik vir hulle, en vir ons, het die einde van die laaste rondte vinnig gekom. Snorre het sommer so uit sy kop uit, sonder 'n tellingkaart in sig, vir Tribbes laat weet dat Sarie die wenner is. In my opinie was dit redelik gelykop, maar wat weet ek nou van stoei af? Die gehoor het op hierdie stadium ook so half verward opgestaan en reggemaak om te loop. Nie heeltemal seker oor presies wat hulle nou aanskou het nie. Net toe ek dink dis menslik onmoontlik om nog te lag, toe skree 'n ou hier van agter af in die saal vir Daisy: "Dikkes!!!!!!! Jy's myne!!!!!" Toe verloor ek dit finaal.
Later stap ek en Twana kar toe. Broeke papnat. Hier sien ons Daisy en Sarie in 'n Nissan Skyline inklim. Met so 10-jarige dogtertjie by hulle. Ek stap natuurlik dadelik nader. "Ken julle mekaar?" vra ek. "Ja, die ou slet is my ma!!" Snorre is toe Daisy se man en Sarie se pa, Tribbes is Sarie se man en die dogtertjie is hulle s'n. Hulle is van Danville in Pretoria. Werk almal in die week in 'n scrapyard en naweke stoei hulle vir ekstra geld.
Ek wonder of daai dogtertjie nog in therapy is......
Sent from my BlackBerry® wireless device
In die klein saaltjie was die hoenders in hokke aangehou. Almal op skou. Die vreemdste goed wat jy in jou lewe gesien het. Party met vere, ander sonder vere, ander met vere net op sekere plekke, nog ander met vere wat lyk soos hare. As jy daar instap dan is dit so onophoudelike, lae bromgeluid wat jou heel eerste begroet. Onmiddellik opgevolg met die reuk van vars hoendermis. Dan natuurlik die tafel met al die tannies van die VLU (Vroue Landbou Unie), se handewerk van die jaar. Met die rosette opgesteek van die plek wat hulle behaal het, 1ste, 2de of 3de. Jy kan HOE vroeg by die skou kom, hierdie pryse was ALTYD klaar toegeken. En by die koektafels was die beste goed ook altyd alreeds uitverkoop. Die hoenderhokke het ook reeds elkeen 'n roset opgehad van die hoender se plek.
By die skou het jy ook altyd die 3 dominees van die 3 susterskerke saam gesien sit en teedrink. Ook daar in die omgewing van die koektafels rond. Hulle het beurte gemaak om die skou te open met Skriflesing en Gebed.
Die kos wat te koop was het oor die jare min verander. Altyd vetkoek met mince, hamburgers, hotdogs en pannekoek. Later het daai chip stix bygekom en slush puppies en daai klein doughnuts wat so uit die masjien uit kom voor jou oë......6 op 'n slag in so polystyrene bakkie met chocolatesous, karamelsous of wit icing oor. Nog so warm. Toue het lank gestaan vir dit! En dan die biltongstalletjie en die oom met sy droëwors en chilli bites en cabanossi. Later jare sou Spur en Wimpy en restaurante van buite sommer daar 'n satellietkombuis kom opsit en kon jy in die middel van die Bosveld by die Wildsfees calamari en sushi ook eet. Ek dink dis net ek wat die ironie daarvan gesien het....
Dan was daar elke jaar die oom wat messe maak, die kamoefleerbaadjies en onderbaadjies, en die karre en bakkies en trekkers, reg langs Absa se tent, met 'n konsultant van Bankfin gerieflik byderhand. Toe die polisie nog honde gehad het was daar altyd 'n vertoning van 'n arme sot wat in so "full body armour" pak moes weghardloop en dan het daai wolfhond daai ou van agter af platgetrek en die mense het berserk gegaan. Dit was altyd 'n swart ou wat weggehardloop het. Die polisieman was wit. Die hond was kleurblind. Of nie. Mense het veilig gevoel as hulle sulke goed sien. Die brandweer het ook een jaar so "mock-up" kom doen van 'n ongelukstoneel. Dis toe Thabazimbi nog water gehad het. Jy het ook op die skou goed gesien wat jy nou nie op die wildsfees sou sien nie. Soos Armand die singende cowboy, wat op sy perd in die arena rondry in cowboyklere en country liedjies sing. Of 'n modeparade en skoonheidskompetisie vir elke kind van 3 maande tot op 18 jaar. Elke baba met 'n paar studs in die ore. Opgedollie soos 'n krismisboom. Skreeuend.
Die wildsfees het weer gespog met die rooibokafslagkompetisie. En die biertuin. Die B-lys sangers het hier opgetree. Die manne wat nie bang is om in die Bosveld in 'n biertuin te kom sing nie. Die A-lys het op die verhoog opgetree in die middel van die terrein. Later jare is beide geleenthede ook maar oorgeneem deur die junk wat uit China uit kom en in stalletjies uitgestal is deur mense wat nog nooit 'n wilde dier of 'n bees van naby gesien het nie. En die eindelose, siellose, wysielose "musiek" vanaf die "merry-go-round" op die rugbyveld het alle ander tipiese wildsfees- of landbouskougeluide uitgedoof. Later jare was daar ook nie meer 'n 4x4 kompetisie of 'n pretdraf of 'n vlakvark fietswedren nie. Elke jaar het dit minder van 'n wildsfees geword en meer van 'n raserige basaar....
Maar 1996 sou anders wees. Nou moet julle weet, dit was nou voor Kyknet of DSTV. Ons het die 3 SABC kanale gehad, en M-Net. Die "craze" wat die land daai jare getref het, was die Gladiators en WWF se rofstoei. Elke seuntjie in die land het pajamas gehad met Terminator of John Cena of Stone Cold Steve Austin of The Rock se gesigte op. Gladiators was nog groter! Want dit het hier in Suid-Afrika gebeur! Die MTN Gladiators was hulle genoem. Met name soos Wildebeest en Impi en Tusk en Granite en Giant en wie weet wat nog alles, het elkeen sy gunsteling gehad! Myne was Giant. So groot blonde reus, wat na elke kompetisie vir 'n kind in die gehoor 'n teddiebeertjie gaan gee het. Amper soos Bles met sy satynrose. Daar was vroue Gladiators ook. Sahara en Fire en Fury en nog baie ander. Vrydagaande op SABC 3 kon jy kyk hoe hulle in die Standardbank Arena in Johannesburg dinge uitspook in uitdagings wat so reg uit antieke Rome uit gekom het. Hulle het teen Gladiators van ander lande ook deelgeneem. Dit was groot!
Soveel so, dat ek vir Pietie ook een jaar soontoe gevat het. Dan kry jy by die ingang so groot sponshand met 'n vinger wat so boontoe wys en dié word nou vir die TV kameras rondgeswaai. Die mense was histeries! Ek ook. Ek veral. Van WWF praat ek nie eens nie. Jy het dié mense gekry wat gedink het dis 'n klug en dan was daar die "die hard" stoeiaanhangers wat geglo het dit is nou die ware Jakob. Mense wat gladnie wou glo dat amateurstoei en professionele stoei nie eens in dieselfde asem genoem kan word nie. Mense het almal geweet wat daai tyd met WWF en Gladiators aangaan. Almal het 'n "favourite" gehad. Met die gevolg, toe die skou se plakkate maande voor die tyd aankondig dat daar daai jaar "Internasionale Stoei" gaan wees in Thabazimbi, was mense buite hulself. Ek ook. Ek veral...(Okay eintlik net ek).
Almal het gespekuleer oor wie dit kon wees. Of in alle eerlikheid, EK het gespekuleer oor wie dit kon wees. Daar was nog nie sprake van selfone of google of enige so manier waarop jy kon uitvind nie. Die koerante het ook niks gesê nie. Ek kan nou, as ek so terugdink, nie glo ek was so liggelowig en naïef nie. Hoe sal iets wat nou 'n wêreldwye fenomeen is, na Thabazimbi se Landbouskou toe kom? En dit nogal teen R40 per kop? Ring side seats nogal! So het ek maar gesukkel om iemand te kry wat saam met my wou gaan dié aand. Op die ou end is dit toe my ou "partner in crime", Twana Roets, wat instem. Ook eers na vele oortuiging en 'n ligte dreigement of drie. En natuurlik het ek die kaartjie vir haar moes koop. Die stoei sou 7 nm begin. Ek sê vir haar ons moet vroeg gaan. Daar gaan duisende mense wees. Seker so half 6 toe staan ek en sy al voor die toe deure van die Trollopesaal. Nie 'n siel in sig nie. Hier net so voor 7 maak die deure oop. Daar het toe so 30 of 40 ander "gullible" mense ook nadergestaan om in te gaan. (Ek het toe besef dis 'n moerse hoax maar ek het geweet ek gaan 18 jaar later daaroor moet blog, toe gaan ek ook maar in).
Nadat ons elkeen 'n plastieksakkie met sulke taai, 3-dae oue popcorn gekoop het, het ons gaan sit. Heel voor. Langs die kryt. Die hoekpale sommer so met komberse toegedraai en vasgebind met nylontou. 'n Opslaan basaartafel met 'n plastiekstoel by. Seker vir die enkele beoordelaar. (Ek dog daar is altyd 3 beoordelaars?) Op die tafel 'n leë blik met 'n shifting spanner langsaan. Later sou ek sien dis nou die klok wat die einde van die rondtes aankondig.
Nou wag ons. Almal sit nou al. Hier kom die aankondiger. Later sou dit blyk hy is ook die beoordelaar. So vet ou met 'n snor wat lyk soos 'n Harley se handvatsels. Beige kortmouhemp wat span om die pens en 'n das met 'n Yskorbadge op. Bruin terylene broek vol haakplekke en 'n paar Grasshoppers. My tipe ou. Hy val toe dadelik daar weg met 'n "Naandsê, naandsê mense!!!" Hy kom gladnie agter dis 'n "hostile crowd" nie en hy stoom net voort. Nou wag ek vir die aankondiging. Immer hoopvol. Hier kom dit. "Dames en Here, vanaand hier in julle dorp!!! Vir die heel eerste keer!!! So pas terug uit Namibië!!!!! (Okay dit verklaar ten minste die internasionale deel), gee ek vir julle!!!!!!!! Suid-Afrika se twee beste vroulike stoeiers!!!!!!!!! Daaaaaaaaaaaaaaaaaaisy de Meeeeeeeeeeeeelcker eeeeeeeeeeeeeeeen SuuuuuuuuuuuuuperSarie!!!!!!!!!!!!!!!! Nou kyk, ek kan my gedagtes op daai stadium NET in een enkele sin opsom. Wat ek in Twana se rigting geprewel het. Sonder om my oë weg te skeur van die kryt.....
"Liewe Jirre wat is dit?"
Daar vanuit die rigting van die Trollopesaal se damestoilette kom 2 vrouens gestap. Die een wil dikker wees as die ander een. Daisy de Melcker is die ouer een. Seker so laat vyftigs. Supersarie 'n jonger weergawe van Daisy. Elkeen het pantyhose aan. Met 'n leotard bo-oor. En regte stoeiskoene. Die skoene kom tot so in die middel van die kuit. As daar 'n kuit sou wees. Bo-aan die skoene is sulke fraiings vasgewerk. Van wol. Daisy het 'n luiperdprint leotard aan met swart fraiings aan haar boots en Sarie is in pers en swart uitgedos. Sarie se hare kan jy sien is netjies gedoen vir die okkasie. 'n Ge-perm-de mullet. Daisy se perm is al so bietjie uitgegroei en die grys regrowth by die wortels is seker so 3 duim lank. Ek dink dit was een van net 6 keer in my hele lewe wat ek nie een enkele woord kon uitkry nie. My mond het oopgeval en ek kon net staar.
Daar kom toe so jongerige, maer ou met sulke Elvis sideburns van iewers te voorskyn wat nou die ref gaan wees. Daisy en Sarie klim in die kryt. Daisy verstrengel haarself tussen die toue en met groot moeite ontknoop Sarie haar en die fight kan begin. Hulle neem hulle plekke in. Dis nie nodig vir gum guards nie. Hulle haal onseremoniëel hulle valstande uit. Ek het toe my asem teruggekry teen daai tyd en ek en Twana skree letterlik soos ons lag.
Nou het hulle obviously op een of ander tyd op die TV na 'n regte stoeigeveg gekyk, nou probeer hulle daai moves namaak. Dan gryp Daisy vir Sarie en gooi haar teen die toue. Op die TV bounce die ou dan terug van die toue af, net om hom tromp-op te loop in 'n dodelike volstruisskop. Nie Sarie nie. Sy bly bloot daar lê teen die toue. Wat Daisy natuurlik heeltemal verward laat, met geen ander keuse as om bloot vorentoe te loop en Sarie 'n snotklap te gee deur die gesig nie. Dis toe dat ek nie meer worry oor my nat broek nie.
Maar kyk, TOE is Sarie wakker! Sy storm vir Daisy en in plaas van so kamma elmboogstamp wat gepaard moet gaan met 'n stamp van die voet op die krytvloer om die geluid van 'n regte elmboogstamp na te maak, antwoord sy met 'n stamp teen Daisy se vol boesem dat sy 5 meter verder op haar gat te lande kom. Die ref probeer met sy maer lyf tussenbeide tree, maar Sarie gee hom ook 'n snotklap. Nou is Daisy op die krytvloer. Duidelik meer verward as ooit. Sy het obviously die script verloor en niemand het haar vertel hulle gaan afwyk van die oorspronklike plan af nie. Sarie kom nader en pluk vir Daisy aan haar hare orent. Toe laat lees sy pappie. Sy klap Daisy wild en wakker en net betyds slaan Snorre die leë jamblik met die shifting. Einde van Rondte 1.
Toe die "klok" rondte 2 aankondig, kon jy sien hulle is NOU lus vir mekaar. Die ref met die rooi wang is nou so bietjie meer lugtig. Hy dans-dans net so om hulle maar verder bly hy op 'n veilige afstand. Sarie besluit nou om met haar "signature move" te kom. Sy storm op die een hoekpaal af dat jy net selluliet sien. Sy gryp daai nylontoue vas en begin klim. Uiteindelik is sy bo en sy kry soort van gestaan. Mullet is nou papnat gesweet en die perm kleef aan die gesig vas. Sulke klein krulletjies soos Cora Marie s'n. Maar sy's nou in plein Afrikaans dik befok. In regte stoei is die ou in die kryt veronderstel om nou so te staan dat die ou op die hoekpaal hom kan platval, waarna die ou op die grond homself dan uit "tap" en dis die einde van die rondte. Maar niemand het dit vir Daisy gesê nie. En sy's nie SO stupid om oop oë in SO lokval in te loop nie. So staan Sarie maar op die paal. As ek nou aan haar buuste en slap maag dink, 'n posisie nie heeltemal onbekend aan haar nie. Na so minuut of wat besef Sarie sy sal moet spring, of Daisy nou in haar "line of vision" is of nie. Sarie trap vas en sy spring. Arms uitgestrek. Wol fraiings wapperend. Heeltemal horisontaal. Sy mis Daisy met so 2 meter. Maar sy tref daai krytvloer en val haarself desmoers. Lights out. Einde van Rondte 2.
Toe die laaste rondte aangekondig word met die shifting spanner teen die blik, kan jy sien altwee se gees is gebreek. Sarie is nog half duiselig en deurmekaar met 'n ligte harsingskudding, en Daisy is eenvoudig op soos ou brood. Maar hulle moet maar aangaan. Hulle het net so gedans om mekaar en gevat-vat maar jy kon sien hulle baklei is op. Genadiglik vir hulle, en vir ons, het die einde van die laaste rondte vinnig gekom. Snorre het sommer so uit sy kop uit, sonder 'n tellingkaart in sig, vir Tribbes laat weet dat Sarie die wenner is. In my opinie was dit redelik gelykop, maar wat weet ek nou van stoei af? Die gehoor het op hierdie stadium ook so half verward opgestaan en reggemaak om te loop. Nie heeltemal seker oor presies wat hulle nou aanskou het nie. Net toe ek dink dis menslik onmoontlik om nog te lag, toe skree 'n ou hier van agter af in die saal vir Daisy: "Dikkes!!!!!!! Jy's myne!!!!!" Toe verloor ek dit finaal.
Later stap ek en Twana kar toe. Broeke papnat. Hier sien ons Daisy en Sarie in 'n Nissan Skyline inklim. Met so 10-jarige dogtertjie by hulle. Ek stap natuurlik dadelik nader. "Ken julle mekaar?" vra ek. "Ja, die ou slet is my ma!!" Snorre is toe Daisy se man en Sarie se pa, Tribbes is Sarie se man en die dogtertjie is hulle s'n. Hulle is van Danville in Pretoria. Werk almal in die week in 'n scrapyard en naweke stoei hulle vir ekstra geld.
Ek wonder of daai dogtertjie nog in therapy is......
Sent from my BlackBerry® wireless device
Funksietjies
Het julle geweet dat daar nie altyd iets was soos 'n bring-en-braai nie? Dis iets wat hier in die sewentigerjare kop, of dan nou tjop, uitgesteek het. Om mense na jou huis toe te nooi vir 'n ete en dan bring hulle hul eie kos en drank, was regtig volksvreemd en ongehoord. As jy nie geld gehad het om iemand te onthaal nie, het jy dit eenvoudig nie gedoen nie. Tot met haar dood 30 jaar later kon ou Dora eenvoudig nie byt aan 'n bring-en-braai nie. Sy't gesê sy skaam haar eenvoudig dood as mense met bakke kos by haar huis moet instap en dan agterna by die vuur moet jy nou staan en wys wie se hoendervlerkie is wie s'n en elke ou se bord kos lyk dan anders. As ons mense genooi het vir 'n braai was die vuur klaar gepak, die tafel gedek, die vleis in 'n enamel casserole in die yskas en 3 slaaie onder glad wrap. Altyd 'n aartappelslaai, 'n mengelslaai, en dan was ou Dora groot op 'n gestolde slaai. Gewoonlik gestolde wortelslaai in so ring gemaak. Die ringvorm het sy by Tupperware gekoop. Daai Tupperware ring is ook goed ingespan hier oor die groot dae vir gestolde koue poedings. Nog 'n absolute euwel in haar oë was 'n papierbord. Beetslaai maak jy ook self. Diè uit 'n bottel is vir lui vrouens. En dan was daar altyd poeding na die braai. Gewoonlik vrugteslaai en roomys. Hierdie tipe braai's is altyd gehou as my pa verjaar. Die uitnodiging was eenvoudig en straight forward: "Kom braai saterdagaand by ons. Nols verjaar". Mense het nie eens gebodder om te vra of hulle iets moet bring nie. Dit was eenvoudig nie deel van die kultuur van daai tyd nie. En hulle het altyd 'n geskenk gebring. Gewoonlik soap-on-a-rope of 'n bottel Old Spice. Of Brut. Of likeur chocolates wat ons ook kon proe. Of as dit familie was soos 'n oom, 'n groter geskenk soos 'n knipmes. Of 'n kerkhemp. Toegedraai in papier vir mans. Met outydse karre op, of sakhorlosies, of prentjies van perde.
Heelwat van daai kultuur steek nog vandag by my vas. Weereens kritiseer ek nie. Ek neem maar net waar. Ek besef tye het verander. As jy moet wag tot jy kan bekostig om mense te onthaal, gaan jy nooit mense onthaal nie.
Soos wat ek nou voorheen gepraat het oor 'n stork party of ooievaarstee wat nou 'n baby shower genoem word, so is daar nog baie ander soortgelyke geleenthede wat 'n gedaanteverwisseling ondergaan het. So hoor ek maar van 'n kitchen tea wat nou 'n bachelorette genoem word. Is daar ooit so woord? Ek kry "bachelor" in die woordeboek, maar soos met die meeste goed het "bachelorette" oorgewaai van Amerika af. Nou maak ons almal of dit nog altyd so was. Jou ma en jou tannies en niggies het gewoonlik vir jou 'n kitchen tea gereël. In die geheim. Jy het NOOIT geweet wanneer dit gaan wees nie. Jou verloofde was ook in op die geheim. Hy moes jou op 'n saterdagmiddag 3 uur onder valse voorwendsels by jou ma se huis kry. En dit was ALTYD, sonder uitsondering, op 'n saterdagmiddag 3 uur by jou ouerhuis gehou. En daarna moes hy verdwyn. Almal is aangesê om saam te ry en om die hoek te parkeer. Jy moes altyd soontoe gaan om jou ma te help om haar hare te kleur of om jou trourok aan te pas of so iets. As jy daar aankom is dit doodstil. Stiller as gewoonlik. Onthou daar was nie sport op die TV op 'n saterdagmiddag nie. Die mans het rugby geluister oor die radio. Die TV word eers 6 uur die aand aangeskakel om die nuus te kyk. En dan Koffiehuiskonsert. Aangebied deur Rita van den Heever. Dan sê jy iets soos: "Ek wonder of my ma-hulle slaap?" As jy om die draai kom dan sit daai sitkamer TOE onder die mense! Oumas, tannies, ma, niggies, bure, skoolvriendinne, en al die kinders voor op die vloer. Daar kon seuntjies ook by wees, maar net as hulle baie klein was. In die middel staan 'n stoel wat spesiaal opgemaak is vir jou. Langs die stoel is daar 'n bad of 'n emmer of iets vol geskenke! Toegedraai in afdroogdoeke. Dan word jy nou sitgemaak en 'n stoflap word om jou kop gebind, of jy trek so lekker ousie over-all aan en slippers, of enige so iets. Dis gewoonlik jou niggies en vriendinne se werk om nou 'n totale gat van jou te maak. Dan moet jy nou skud en druk en raai en voel aan die geskenke. Met elke ding wat oopgemaak word, het iemand nou 'n wise crack te deel. Die ouer vrouens loop natuurlik oor van goeie raad. Veral as dit kom by die skoonmaakmiddels! Kort-kort sê iemand iets soos: "oooeeeee DAAI ding gaan jy nog baie gebruik".....of "Ek het ook so ding en ek gebruik hom elke dag, hy gaan jou baie tyd spaar!!"......En so word elke geskenk in detail bespreek. Dan gaan haal jou ma 'n swart plastieksak en maak al die geskenkpapier bymekaar. Daar was nog nie iets soos geskenksakkies nie. Dan staan jy op en gaan soen elke mens wat daar is persoonlik op die mond en bedank haar weer. Intussen het jou beste vriendin langs jou gesit met pen en papier en presies neergeskryf wie het vir jou wat gegee. Sodat jy agterna, met die hand en met 'n pen, vir elkeen 'n nota kan skryf om dankie te sê. Jou ma het teen daai tyd al die ketel gaan aansit en die nettafeldoek van die eetkamertafel gaan afhaal. Opgevou en in die buffet se laai gebêre. Een van die tannies sal haar nou help om die melktert en die yskastert en souttert en chocolatekoek te sny. Sy't gewoonlik ook 'n paar ekstra "cake lifters" geleen, want sy't net een. Nog so in sy boksie. Was nog 'n trougeskenk. En dan word daar nou tee gedrink en gëeet tot die eerste man nou sy verskyning mag maak. Ook net so skamerig ingeloer en gevra of die vrou reg is om te ry.
Vandag rëel die bruid sommer self haar "bachelorette". Geen geheim DAAR nie. Die uitnodiging kom per "e-mail". Jy "click" daar en dan op 'n "link" wat jou reguit vat na haar "wedding register" by Boardmans of @Home of Yuppiechef. Of sommer La Creuset. Nadat jy nou 'n suikerpotjie van R800 gekoop het, is jy een "click" weg van "paypal" af. Hier sit jy gou jou kaartbesonderhede in en siedaar. Al die geskenke sal die verskaffer sommer per koerier gaan aflewer by die bruid se "place of employment". Niks van raai of voel of wonder wat dit is nie. (Ek ken natuurlik al die Afrikaanse woorde vir die terme in aanhalingstekens, maar sulke suiwer Afrikaans is outyds en "uncool".....) En dan moet jy nog antwoord op die "invite" na die "actual do" toe ook. Dié word gehou by enige iets van die Barnyard tot 'n "Irish pub" of 'n "coffee shop" of eintlik enige plek waar julle kan "shooters" drink. Dit kos darem net R300 per persoon. Een van die "girls" is jou "designated driver" en julle kuier tot die son opkom. Ek wonder wat ou Nols nou sou sê as ou Dora hom nou gesê het sy gaan bietjie vrydagaand op 'n "girls night out"?
Die mans, aan die ander kant, vat dit "actually" heelwat rustiger. Glo dit of nie! Hulle gaan speel gholf of braai by een se huis en kyk rugby en drink bier. Of hulle gaan in so groepie van 4 of 5 op 'n jagnaweek of 'n visvangnaweek. Baie dieselfde gedrag dus as wat hulle vir die res van hul getroude lewens ook sal openbaar.
So één gebied wat ek egter moet erken 'n gedaanteverwisseling ondergaan het, ten goede, is die "rampaartie". Dit was ook nooit 'n "rampartytjie" genoem of 'n "stag night" nie. Dit was nog altyd 'n "rampaartie". Mense.......daai goed was rof. Julle verstaan nie! Jy't partykeer in die koerante gelees van rampaarties wat op rampe uitgeloop het. Sonder uitsondering moes die bruidegom stormdronk gemaak word. Dan is hy onderwerp aan 'n verskeidenheid van barbaarse poetse. Sy hare of sy wenkbroue of sy, sal ons maar sê "privaathare", is robuust met skeerskuim en 'n weggooiskeermes toegetakel. Dis ook nou nie asof die ou gaan stilsit terwyl dit gedoen word nie. So hy kan heel moontlik op sy troudag lyk asof hy met 'n bengaalse tier gestoei het. Wenkbroue ingekleur met sy ma se oogpotloodjie. Hare darem weer so stadigaan aan die uitgroei. Ek weet van 'n ou wie se "vriende", waarvan een 'n mediese student was, sy been van lies tot enkel in gips gesit het. Hulle het hom oortuig dat hy in sy dronkenskap sy been gebreek het. Daai stomme man is deur sy troue, deur sy huweliksnag, deur sy hele honeymoon met daai been in gips en op krukke aan die ander kant uit. Toe hy 3 weke later terugkom het hulle hom laat weet hy kan nou maar die gips afhaal met sy "angle grinder", hy makeer niks. Iemand wat ek ken wat op Aggeneys gebly het, is kaal aan die windkous op die vliegveld se paal vasgemaak, en daar gelos tot die myn se ligte vliegtuig met die grootbaas aan boord, daar neergestryk het. Nog 'n ou wat ek ken, met baie ligte hare, se kop is onseremoniëel in rooi voedselkleursel gedruk. Op die troufoto's is sy hare nog pienk en sy gesig en nek ook so rosige skynsel.
'n Ander sot is op Johannesburgstasie stormdronk op 'n trein gelaai Lorenzo Marques toe. Nou genoem Maputo. In Mosambiek. Sy skoonpa moes betaal vir 'n privaatvliegtuig om hom te gaan haal om betyds terug te wees vir die troue. En ek praat nie eens van die besoeke aan "strip clubs" en die paaldansers en skootdansers nie. Ek weet persoonlik van 'n huwelik wat afgestel is na so "rampaartie". En die bierbeker met die drank in is sommer met "insulation tape" aan sy hand en arm vasgeplak. Elke ou wat verbyloop gooi iets in daai beker. So daai arme ou drink vir ure aanmekaar 'n heksebrousel van gemengde drank. Baie mans kon skaars regop staan op hulle troues. Dit was regtig so erg. Deesdae kry jy nog die odd ou wat by die verkeerslig bedel vir geld vir die honeymoon, met een of ander belaglike uitrusting aan, maar dis eintlik die uitsondering. Oor die algemeen is die mans heel rustig.
Dis die vrouens oor wie ek worry.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
Heelwat van daai kultuur steek nog vandag by my vas. Weereens kritiseer ek nie. Ek neem maar net waar. Ek besef tye het verander. As jy moet wag tot jy kan bekostig om mense te onthaal, gaan jy nooit mense onthaal nie.
Soos wat ek nou voorheen gepraat het oor 'n stork party of ooievaarstee wat nou 'n baby shower genoem word, so is daar nog baie ander soortgelyke geleenthede wat 'n gedaanteverwisseling ondergaan het. So hoor ek maar van 'n kitchen tea wat nou 'n bachelorette genoem word. Is daar ooit so woord? Ek kry "bachelor" in die woordeboek, maar soos met die meeste goed het "bachelorette" oorgewaai van Amerika af. Nou maak ons almal of dit nog altyd so was. Jou ma en jou tannies en niggies het gewoonlik vir jou 'n kitchen tea gereël. In die geheim. Jy het NOOIT geweet wanneer dit gaan wees nie. Jou verloofde was ook in op die geheim. Hy moes jou op 'n saterdagmiddag 3 uur onder valse voorwendsels by jou ma se huis kry. En dit was ALTYD, sonder uitsondering, op 'n saterdagmiddag 3 uur by jou ouerhuis gehou. En daarna moes hy verdwyn. Almal is aangesê om saam te ry en om die hoek te parkeer. Jy moes altyd soontoe gaan om jou ma te help om haar hare te kleur of om jou trourok aan te pas of so iets. As jy daar aankom is dit doodstil. Stiller as gewoonlik. Onthou daar was nie sport op die TV op 'n saterdagmiddag nie. Die mans het rugby geluister oor die radio. Die TV word eers 6 uur die aand aangeskakel om die nuus te kyk. En dan Koffiehuiskonsert. Aangebied deur Rita van den Heever. Dan sê jy iets soos: "Ek wonder of my ma-hulle slaap?" As jy om die draai kom dan sit daai sitkamer TOE onder die mense! Oumas, tannies, ma, niggies, bure, skoolvriendinne, en al die kinders voor op die vloer. Daar kon seuntjies ook by wees, maar net as hulle baie klein was. In die middel staan 'n stoel wat spesiaal opgemaak is vir jou. Langs die stoel is daar 'n bad of 'n emmer of iets vol geskenke! Toegedraai in afdroogdoeke. Dan word jy nou sitgemaak en 'n stoflap word om jou kop gebind, of jy trek so lekker ousie over-all aan en slippers, of enige so iets. Dis gewoonlik jou niggies en vriendinne se werk om nou 'n totale gat van jou te maak. Dan moet jy nou skud en druk en raai en voel aan die geskenke. Met elke ding wat oopgemaak word, het iemand nou 'n wise crack te deel. Die ouer vrouens loop natuurlik oor van goeie raad. Veral as dit kom by die skoonmaakmiddels! Kort-kort sê iemand iets soos: "oooeeeee DAAI ding gaan jy nog baie gebruik".....of "Ek het ook so ding en ek gebruik hom elke dag, hy gaan jou baie tyd spaar!!"......En so word elke geskenk in detail bespreek. Dan gaan haal jou ma 'n swart plastieksak en maak al die geskenkpapier bymekaar. Daar was nog nie iets soos geskenksakkies nie. Dan staan jy op en gaan soen elke mens wat daar is persoonlik op die mond en bedank haar weer. Intussen het jou beste vriendin langs jou gesit met pen en papier en presies neergeskryf wie het vir jou wat gegee. Sodat jy agterna, met die hand en met 'n pen, vir elkeen 'n nota kan skryf om dankie te sê. Jou ma het teen daai tyd al die ketel gaan aansit en die nettafeldoek van die eetkamertafel gaan afhaal. Opgevou en in die buffet se laai gebêre. Een van die tannies sal haar nou help om die melktert en die yskastert en souttert en chocolatekoek te sny. Sy't gewoonlik ook 'n paar ekstra "cake lifters" geleen, want sy't net een. Nog so in sy boksie. Was nog 'n trougeskenk. En dan word daar nou tee gedrink en gëeet tot die eerste man nou sy verskyning mag maak. Ook net so skamerig ingeloer en gevra of die vrou reg is om te ry.
Vandag rëel die bruid sommer self haar "bachelorette". Geen geheim DAAR nie. Die uitnodiging kom per "e-mail". Jy "click" daar en dan op 'n "link" wat jou reguit vat na haar "wedding register" by Boardmans of @Home of Yuppiechef. Of sommer La Creuset. Nadat jy nou 'n suikerpotjie van R800 gekoop het, is jy een "click" weg van "paypal" af. Hier sit jy gou jou kaartbesonderhede in en siedaar. Al die geskenke sal die verskaffer sommer per koerier gaan aflewer by die bruid se "place of employment". Niks van raai of voel of wonder wat dit is nie. (Ek ken natuurlik al die Afrikaanse woorde vir die terme in aanhalingstekens, maar sulke suiwer Afrikaans is outyds en "uncool".....) En dan moet jy nog antwoord op die "invite" na die "actual do" toe ook. Dié word gehou by enige iets van die Barnyard tot 'n "Irish pub" of 'n "coffee shop" of eintlik enige plek waar julle kan "shooters" drink. Dit kos darem net R300 per persoon. Een van die "girls" is jou "designated driver" en julle kuier tot die son opkom. Ek wonder wat ou Nols nou sou sê as ou Dora hom nou gesê het sy gaan bietjie vrydagaand op 'n "girls night out"?
Die mans, aan die ander kant, vat dit "actually" heelwat rustiger. Glo dit of nie! Hulle gaan speel gholf of braai by een se huis en kyk rugby en drink bier. Of hulle gaan in so groepie van 4 of 5 op 'n jagnaweek of 'n visvangnaweek. Baie dieselfde gedrag dus as wat hulle vir die res van hul getroude lewens ook sal openbaar.
So één gebied wat ek egter moet erken 'n gedaanteverwisseling ondergaan het, ten goede, is die "rampaartie". Dit was ook nooit 'n "rampartytjie" genoem of 'n "stag night" nie. Dit was nog altyd 'n "rampaartie". Mense.......daai goed was rof. Julle verstaan nie! Jy't partykeer in die koerante gelees van rampaarties wat op rampe uitgeloop het. Sonder uitsondering moes die bruidegom stormdronk gemaak word. Dan is hy onderwerp aan 'n verskeidenheid van barbaarse poetse. Sy hare of sy wenkbroue of sy, sal ons maar sê "privaathare", is robuust met skeerskuim en 'n weggooiskeermes toegetakel. Dis ook nou nie asof die ou gaan stilsit terwyl dit gedoen word nie. So hy kan heel moontlik op sy troudag lyk asof hy met 'n bengaalse tier gestoei het. Wenkbroue ingekleur met sy ma se oogpotloodjie. Hare darem weer so stadigaan aan die uitgroei. Ek weet van 'n ou wie se "vriende", waarvan een 'n mediese student was, sy been van lies tot enkel in gips gesit het. Hulle het hom oortuig dat hy in sy dronkenskap sy been gebreek het. Daai stomme man is deur sy troue, deur sy huweliksnag, deur sy hele honeymoon met daai been in gips en op krukke aan die ander kant uit. Toe hy 3 weke later terugkom het hulle hom laat weet hy kan nou maar die gips afhaal met sy "angle grinder", hy makeer niks. Iemand wat ek ken wat op Aggeneys gebly het, is kaal aan die windkous op die vliegveld se paal vasgemaak, en daar gelos tot die myn se ligte vliegtuig met die grootbaas aan boord, daar neergestryk het. Nog 'n ou wat ek ken, met baie ligte hare, se kop is onseremoniëel in rooi voedselkleursel gedruk. Op die troufoto's is sy hare nog pienk en sy gesig en nek ook so rosige skynsel.
'n Ander sot is op Johannesburgstasie stormdronk op 'n trein gelaai Lorenzo Marques toe. Nou genoem Maputo. In Mosambiek. Sy skoonpa moes betaal vir 'n privaatvliegtuig om hom te gaan haal om betyds terug te wees vir die troue. En ek praat nie eens van die besoeke aan "strip clubs" en die paaldansers en skootdansers nie. Ek weet persoonlik van 'n huwelik wat afgestel is na so "rampaartie". En die bierbeker met die drank in is sommer met "insulation tape" aan sy hand en arm vasgeplak. Elke ou wat verbyloop gooi iets in daai beker. So daai arme ou drink vir ure aanmekaar 'n heksebrousel van gemengde drank. Baie mans kon skaars regop staan op hulle troues. Dit was regtig so erg. Deesdae kry jy nog die odd ou wat by die verkeerslig bedel vir geld vir die honeymoon, met een of ander belaglike uitrusting aan, maar dis eintlik die uitsondering. Oor die algemeen is die mans heel rustig.
Dis die vrouens oor wie ek worry.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-18
Kinderpartytjies. Boesmanland style.
Hier is vir julle nog 'n "blast from the past" terwyl ek nou obviously vandag verdwaal het in Memory Lane.....
Kyk, ek verstaan heeltemal van werkende ma's en 'n besige skedule en die lewe in die stad. So ek kritiseer nie. En ek oordeel ook nie. Ek blog net. Oor MY lewe....
My kinders se verjaarsdae is tot hierdie dag toe die 2 belangrikste dae van my jaar. So was dit nog altyd. En so sal dit altyd wees. En saam met dit kom die partytjie natuurlik. Daar was nie 'n tema nie. Daar was ook nie 'n kleur nie. Alles was goedkoop, so daar was ook nie regtig veel van 'n budget nie. Daar was nie 'n" party planner" of 'n "event organiser" nie. Daar was nie 'n plek soos 'n Spur waar jou kind 'n kartonburger gaan eet en tussen 3 en 4nm op die oorgroot plastiekspeelgoed rondklouter en die waiters hulle moet oppas nie. Maar die meeste sit mos en Playstation speel in elk geval. In die Spur.
Nee, dit was gladnie so nie. Dit het begin waar jy saam met jou ma Checkers toe gaan. Dan stap sy in die skryfbehoefte- en speelgoedgang af. Dan koop sy daai uitnodigings wat in 'n skryfblok is. Daar was net 2 keuses: Seuns of Meisies. Dit is net vir die maatjies by die skool wat jou ma nie gaan sien nie. Jy moet dit môre voor skool vir hulle gee. En daar is ook nie 'n spasie vir RSVP nie. Hulle sal sommer vir die kind self sê as hulle kom. En hoekom sou hulle nou NIE kom nie? En die uitnodiging is doodeenvoudig en straight forward: Pietie word 9 jaar oud. Datum: 7 Oktober. Tyd: 3nm. Adres: Pimasingel 44. Daar is nie 'n selfoonnommer nie, daar is ook nie 'n tyd wat die partytjie moet klaar wees nie. Jou vriendinne en al hulle kinders nooi jy sommer as jy hulle sien. Almal gaan anyway kom. Maak ook nie saak of dit seuntjies of dogtertjies is of wat hulle ouderdomme is nie. O ja, en die partytjie word OP die kind se verjaarsdag gehou, behalwe as dit nou 'n sondag is. En net daar begin daai kind se opgewondenheid en afwagting.
Bitter min van die ma's het gewerk. As 'n ma gewerk het, het sy jou laat weet dat die ousie saam met die kind sal kom. Of as hulle oud genoeg is, kom hulle op hul eie. Met hulle fietse wat die hele driveway vol lê. Dan sit al die ousies op die gras, elk met haar blikbeker vol rooi koeldrank en elkeen met 'n groot stuk koek! En hulle help keer dat dit nie handuit ruk nie, of troos as dit te laat is....
Ek het 'n boek gehad wat ek by Leserskring bestel het: Veels geluk liewe maatjie! As die uitnodigings dan nou afgegee is per hand, dan kom jy nou een aand met storietyd in die kamer in en sê: Kom ons kyk watse koek wil jy hê vir jou verjaarsdag. Daai gesiggie!!!!! Die een wat nie verjaar nie het natuurlik meer te sê as die een wat verjaar. Veral as dit Pietie was wat verjaar het. Dan het Nola aangegaan asof dit sy is wat verjaar. Kort-kort moet die gemoedere gekalmeer word as dit op loop gaan. Dan word die boek nou deurgeblaai. Hulle altwee sit amper bo-op jou. Elke foto van 'n koek word luidkeels begroet met 'n "Jaaaaaa!!!!!!" of 'n "Neeee!!!!" En so gaan ons nou aand vir aand deur dieselfde boek. Elke aand direk na die storie. Kyk, daar MOET altyd 3 stories wees. Eers 'n storie uit 'n kinderboek uit. Pietie en Nola maak beurte om te kies. En dan wil die een ook nou nie van die ander een se storie hou nie. Op- en aanmerkings word deurgaans gemaak. Veral deur Nola. Van hoe stupid die storie nou is, tot waar sy nou aspris lag op die verkeerde plekke. En so gaan ons nou aan. Die boek se naam was: Goue lint, my storie begint. So DIK boek. En as jy nou die eerste reël lees en jy noem die held of heldin se naam, dan gil Pietie en Nola nou gelyktydig uit: Dis ek!!!!!!! Is nie, dis ek!!!!! Dis ek Nola! Ek het die storie gekies!!!!!! Dit maak nie saak nie, ek het eerste gesè!!!! En dan kom ons by die tweede reël. Dan is dit nou die Bybelstorie. Jy werk hom deur van Adam en die listige slang, na die verraderlike Kain, aka Nola, wat haar broer doodgemaak het, verby Jona en die Vis en Josef, aka Pietie, wat deur sy broers, suster in hierdie geval, verkoop is. En so by elke storie werk jy nou 'n sedelessie in. En die derde storie is nou die een wat ek self moet opmaak. Uit my kop uit moet vertel. Vir 10 jaar of langer. 365 maal per jaar. Amper 4000 stories. En moenie dat hulle jou vang dat enige storielyne of twists herhaal word nie. En nou kom die boek oor die verjaarsdagkoeke ook nog by. Nou werk jy deur die voordele van Bennie Boekwurm bo diè van enige iets wat moet regop staan. Jy blaai vinnig verby die kastele en die diere en die trekkers en probeer die kind oortuig hoe mooi is die hanswors of die treintjie. Maar niks. Hy soek die kasteel. Die 4 hoeke is swiss rolls. Toegeplak met icing. Die kasteel self is 'n vierkantige chocolatekoek. Die gras is klapper in 'n plastieksakkie geskud met groen voedselkleursel by. Nou soek hy op slag plastieksoldate bo-op die koek en "baddies" op die groen klappergras wat die kasteel "attack". In Aggeneys? Yeah right. Kasteel was toe op die ou einde toegepak met cowboys bo-op en Indiane op die gras en sommer 'n paar plastiekdiere wat rondgewei het ook, so tussen die bloedvergieting deur. Dan is dit mos nou verskillende groottes diere uit verskillende pakkies. Dan sal Kain nou vir 'n week lank vir Josef terg omdat die plastiekhoender groter as die cowboy se perd is......
Die bak en versier van die koek is ook natuurlik amper groter opwinding as die partytjie self. Selfs as Tannie Liana die koek gemaak het as dit nou regtig 'n ingewikkelde bestelling was, was ons almal hou vir hou deel van die proses. My vaardighede het nou net voor plastiekversiersel en marsepein en daai klas van goed gestop. Maar ek kon darem iets soos 'n trein laat lyk met watte vir stoom, en waens vol liquorice all sorts. En die dag voor die partytjie sé jy vir daai kind: Jy moet vinnig na skool huistoe kom vanmiddag, ons moet die partytjiegoed maak. Hulle is SO opgewonde hulle huil omtrent as jy sê hulle moet eers uittrek en gaan hande was. Dan tree hulle aan vir diens. Van vingerbeskuitjies (Boudoirkoekies) maak ons karretjies. Die wiele is Smarties. Vasgeplak met icing. Bo-op kom ook icing, vir die jellybaby mannetjie om op vas te sit. Sy onderlyf is met 'n skêr afgeknip. Dit word verorber. En ek moet al die swart jelliebabies eers self eet. Ou Suid-Afrika......
Op 'n Mariebeskuitjie word ook icing gesmeer. 'n Leë Ice Cream cone word op hom geplak. Met 'n Marshmallow heel bo. En 'n gesiggie opgespuit met so dun spuit vol icing. Bakke vol Nik Naks en chips word uitgesit. Daar is nie iets souts binne 'n 300m radius van daai tafel nie. En daar is geen entertainment nie. Ons klomp ma's entertain hulle! Ons speel vroteier en krewe en krappe en handjieslaan en bok in die hok en alles wat jy aan kan dink. Die gewildste speletjie was eenvoudig dat almal vir almal gejaag het. Touchers op groot skaal! Maatjies kom in hulle hordes aan. Geskenke is basies. Vetkryte, puzzles, kokipenne, boeke, bubble bath, R10 in 'n kaartjie, karretjies, krale, inkleurboeke, Barbieklere, 'n bal, pajamas, enige iets. Dit word oopgemaak, die maatjie word weer bedank, en dan word dit gebêre tot vanaand. Om vir 'n tweede keer daai lekker te beleef. Op die tafel is net aanmaakkoeldrank. Seven-up. Raspberry, Cream Soda en Kontiki. Rooi, groen en geel. En plastiekglasies. Kinders papnat gesweet en vol gras in die hare en klere vuil, kom tafel toe gehardloop en soek nog koeldrank. Hulle gil en jil en skree en hardloop om daai huis, deur die beddings, deur die huis, met die hond agterna tot hulle tonge sleep. Die ma's kompeteer nie met mekaar nie. Dis hoe partytjies maar deur die bank gehou is. En dan kom jou pa vroeg huis toe. Net betyds om die koek te sny en vir jou te sing en die kersies uit te blaas. En dan gaan haal ek die kamera. Die cheap mik-en-druk. En ons neem nie 580 foto's vir facebook nie. Die film het net 12 foto's op, en jy moet vir elke een se ontwikkelling betaal, of dit nou 'n flop is of nie. So ons neem net een van jou by die koek.
En as dit 'n naweekaand is, dan steek jou pa 'n vuur aan. Dan bly jou ma-hulle se vriende en hulle kinders. Al die ander maatjies is eers huistoe toe die son gesak het. Nou gaan die spelery net "much better" voort. Dié keer in die donker. Goed word in die vuur gegooi, kinders jaag mekaar met gloeiende stokke, ek skree soos 'n mak heks.... Laat die aand dra jy 'n uitgeputte kind bed toe. Te moeg om te bad. Of tande te borsel. Maar baie happy. En die volgende oggend sê daai kind vir jou, soos elke jaar: Dit was die lekkerste partytjie van my lewe. Dankie Mamma.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
Kyk, ek verstaan heeltemal van werkende ma's en 'n besige skedule en die lewe in die stad. So ek kritiseer nie. En ek oordeel ook nie. Ek blog net. Oor MY lewe....
My kinders se verjaarsdae is tot hierdie dag toe die 2 belangrikste dae van my jaar. So was dit nog altyd. En so sal dit altyd wees. En saam met dit kom die partytjie natuurlik. Daar was nie 'n tema nie. Daar was ook nie 'n kleur nie. Alles was goedkoop, so daar was ook nie regtig veel van 'n budget nie. Daar was nie 'n" party planner" of 'n "event organiser" nie. Daar was nie 'n plek soos 'n Spur waar jou kind 'n kartonburger gaan eet en tussen 3 en 4nm op die oorgroot plastiekspeelgoed rondklouter en die waiters hulle moet oppas nie. Maar die meeste sit mos en Playstation speel in elk geval. In die Spur.
Nee, dit was gladnie so nie. Dit het begin waar jy saam met jou ma Checkers toe gaan. Dan stap sy in die skryfbehoefte- en speelgoedgang af. Dan koop sy daai uitnodigings wat in 'n skryfblok is. Daar was net 2 keuses: Seuns of Meisies. Dit is net vir die maatjies by die skool wat jou ma nie gaan sien nie. Jy moet dit môre voor skool vir hulle gee. En daar is ook nie 'n spasie vir RSVP nie. Hulle sal sommer vir die kind self sê as hulle kom. En hoekom sou hulle nou NIE kom nie? En die uitnodiging is doodeenvoudig en straight forward: Pietie word 9 jaar oud. Datum: 7 Oktober. Tyd: 3nm. Adres: Pimasingel 44. Daar is nie 'n selfoonnommer nie, daar is ook nie 'n tyd wat die partytjie moet klaar wees nie. Jou vriendinne en al hulle kinders nooi jy sommer as jy hulle sien. Almal gaan anyway kom. Maak ook nie saak of dit seuntjies of dogtertjies is of wat hulle ouderdomme is nie. O ja, en die partytjie word OP die kind se verjaarsdag gehou, behalwe as dit nou 'n sondag is. En net daar begin daai kind se opgewondenheid en afwagting.
Bitter min van die ma's het gewerk. As 'n ma gewerk het, het sy jou laat weet dat die ousie saam met die kind sal kom. Of as hulle oud genoeg is, kom hulle op hul eie. Met hulle fietse wat die hele driveway vol lê. Dan sit al die ousies op die gras, elk met haar blikbeker vol rooi koeldrank en elkeen met 'n groot stuk koek! En hulle help keer dat dit nie handuit ruk nie, of troos as dit te laat is....
Ek het 'n boek gehad wat ek by Leserskring bestel het: Veels geluk liewe maatjie! As die uitnodigings dan nou afgegee is per hand, dan kom jy nou een aand met storietyd in die kamer in en sê: Kom ons kyk watse koek wil jy hê vir jou verjaarsdag. Daai gesiggie!!!!! Die een wat nie verjaar nie het natuurlik meer te sê as die een wat verjaar. Veral as dit Pietie was wat verjaar het. Dan het Nola aangegaan asof dit sy is wat verjaar. Kort-kort moet die gemoedere gekalmeer word as dit op loop gaan. Dan word die boek nou deurgeblaai. Hulle altwee sit amper bo-op jou. Elke foto van 'n koek word luidkeels begroet met 'n "Jaaaaaa!!!!!!" of 'n "Neeee!!!!" En so gaan ons nou aand vir aand deur dieselfde boek. Elke aand direk na die storie. Kyk, daar MOET altyd 3 stories wees. Eers 'n storie uit 'n kinderboek uit. Pietie en Nola maak beurte om te kies. En dan wil die een ook nou nie van die ander een se storie hou nie. Op- en aanmerkings word deurgaans gemaak. Veral deur Nola. Van hoe stupid die storie nou is, tot waar sy nou aspris lag op die verkeerde plekke. En so gaan ons nou aan. Die boek se naam was: Goue lint, my storie begint. So DIK boek. En as jy nou die eerste reël lees en jy noem die held of heldin se naam, dan gil Pietie en Nola nou gelyktydig uit: Dis ek!!!!!!! Is nie, dis ek!!!!! Dis ek Nola! Ek het die storie gekies!!!!!! Dit maak nie saak nie, ek het eerste gesè!!!! En dan kom ons by die tweede reël. Dan is dit nou die Bybelstorie. Jy werk hom deur van Adam en die listige slang, na die verraderlike Kain, aka Nola, wat haar broer doodgemaak het, verby Jona en die Vis en Josef, aka Pietie, wat deur sy broers, suster in hierdie geval, verkoop is. En so by elke storie werk jy nou 'n sedelessie in. En die derde storie is nou die een wat ek self moet opmaak. Uit my kop uit moet vertel. Vir 10 jaar of langer. 365 maal per jaar. Amper 4000 stories. En moenie dat hulle jou vang dat enige storielyne of twists herhaal word nie. En nou kom die boek oor die verjaarsdagkoeke ook nog by. Nou werk jy deur die voordele van Bennie Boekwurm bo diè van enige iets wat moet regop staan. Jy blaai vinnig verby die kastele en die diere en die trekkers en probeer die kind oortuig hoe mooi is die hanswors of die treintjie. Maar niks. Hy soek die kasteel. Die 4 hoeke is swiss rolls. Toegeplak met icing. Die kasteel self is 'n vierkantige chocolatekoek. Die gras is klapper in 'n plastieksakkie geskud met groen voedselkleursel by. Nou soek hy op slag plastieksoldate bo-op die koek en "baddies" op die groen klappergras wat die kasteel "attack". In Aggeneys? Yeah right. Kasteel was toe op die ou einde toegepak met cowboys bo-op en Indiane op die gras en sommer 'n paar plastiekdiere wat rondgewei het ook, so tussen die bloedvergieting deur. Dan is dit mos nou verskillende groottes diere uit verskillende pakkies. Dan sal Kain nou vir 'n week lank vir Josef terg omdat die plastiekhoender groter as die cowboy se perd is......
Die bak en versier van die koek is ook natuurlik amper groter opwinding as die partytjie self. Selfs as Tannie Liana die koek gemaak het as dit nou regtig 'n ingewikkelde bestelling was, was ons almal hou vir hou deel van die proses. My vaardighede het nou net voor plastiekversiersel en marsepein en daai klas van goed gestop. Maar ek kon darem iets soos 'n trein laat lyk met watte vir stoom, en waens vol liquorice all sorts. En die dag voor die partytjie sé jy vir daai kind: Jy moet vinnig na skool huistoe kom vanmiddag, ons moet die partytjiegoed maak. Hulle is SO opgewonde hulle huil omtrent as jy sê hulle moet eers uittrek en gaan hande was. Dan tree hulle aan vir diens. Van vingerbeskuitjies (Boudoirkoekies) maak ons karretjies. Die wiele is Smarties. Vasgeplak met icing. Bo-op kom ook icing, vir die jellybaby mannetjie om op vas te sit. Sy onderlyf is met 'n skêr afgeknip. Dit word verorber. En ek moet al die swart jelliebabies eers self eet. Ou Suid-Afrika......
Op 'n Mariebeskuitjie word ook icing gesmeer. 'n Leë Ice Cream cone word op hom geplak. Met 'n Marshmallow heel bo. En 'n gesiggie opgespuit met so dun spuit vol icing. Bakke vol Nik Naks en chips word uitgesit. Daar is nie iets souts binne 'n 300m radius van daai tafel nie. En daar is geen entertainment nie. Ons klomp ma's entertain hulle! Ons speel vroteier en krewe en krappe en handjieslaan en bok in die hok en alles wat jy aan kan dink. Die gewildste speletjie was eenvoudig dat almal vir almal gejaag het. Touchers op groot skaal! Maatjies kom in hulle hordes aan. Geskenke is basies. Vetkryte, puzzles, kokipenne, boeke, bubble bath, R10 in 'n kaartjie, karretjies, krale, inkleurboeke, Barbieklere, 'n bal, pajamas, enige iets. Dit word oopgemaak, die maatjie word weer bedank, en dan word dit gebêre tot vanaand. Om vir 'n tweede keer daai lekker te beleef. Op die tafel is net aanmaakkoeldrank. Seven-up. Raspberry, Cream Soda en Kontiki. Rooi, groen en geel. En plastiekglasies. Kinders papnat gesweet en vol gras in die hare en klere vuil, kom tafel toe gehardloop en soek nog koeldrank. Hulle gil en jil en skree en hardloop om daai huis, deur die beddings, deur die huis, met die hond agterna tot hulle tonge sleep. Die ma's kompeteer nie met mekaar nie. Dis hoe partytjies maar deur die bank gehou is. En dan kom jou pa vroeg huis toe. Net betyds om die koek te sny en vir jou te sing en die kersies uit te blaas. En dan gaan haal ek die kamera. Die cheap mik-en-druk. En ons neem nie 580 foto's vir facebook nie. Die film het net 12 foto's op, en jy moet vir elke een se ontwikkelling betaal, of dit nou 'n flop is of nie. So ons neem net een van jou by die koek.
En as dit 'n naweekaand is, dan steek jou pa 'n vuur aan. Dan bly jou ma-hulle se vriende en hulle kinders. Al die ander maatjies is eers huistoe toe die son gesak het. Nou gaan die spelery net "much better" voort. Dié keer in die donker. Goed word in die vuur gegooi, kinders jaag mekaar met gloeiende stokke, ek skree soos 'n mak heks.... Laat die aand dra jy 'n uitgeputte kind bed toe. Te moeg om te bad. Of tande te borsel. Maar baie happy. En die volgende oggend sê daai kind vir jou, soos elke jaar: Dit was die lekkerste partytjie van my lewe. Dankie Mamma.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-17
Old school is cool....vir Nola
Deesdae, seker omdat ek nou "ouer" word en hopelik oor 8 maande 'n ouma gaan wees, dink ek nogal baie terug aan die "ou dae". As jou ouers en jou ooms en tannies en oupas en oumas almal reeds oorlede is, dan besef jy mos nou jou geslag is volgende in lyn om langboompies toe te skuif.
That got me thinking.....
Vat nou hierdie nuwe tendens van cup cakes. Mense, kolwyntjies is so oud soos die berge!! As die koekpanne te vol was, en daar het deeg oorgebly, is dit in kolwyntjiepanne geskep en versier met die oorgeblewe icing. Hundreds and Thousands of Chocolate vermicilli is oorgegooi, somtyds is die icing gekleur met 'n druppel rooi voedselkleursel om dit so pienk te maak, met 'n rooi kersie op. Elke kinderpartytjie van die afgelope 50 jaar het kolwyntjies gehad, in al sy vorme en kleure. Dit was amper so half 'n "common" ou eetdingetjie. My ma sou nou NOOIT kolwyntjies vir grootmense gegee het saam met tee nie!!! Dit was iets wat kinders gëeet het.
Volgende oomblik maak al wat leef en beef nou designer cup cakes!! Jy moet amper Frankryk toe gaan vir 'n kursus! Troukoeke is nou watervalle van cup cakes! Die geure en smake is te veel om op te noem. Resepteboeke in hulle hordes word gewy aan die nederige kolwyntjie. By elke deli of coffee shop drom almal saam om die glaskoepels op die toonbank om te staar na hierdie bonatuurlike, enigmatiese verskynsel. Elke kookprogram op TV verg van 'n aspirant sjef om die perfekte kolwyntjie te kan maak en te versier. Ou Dora sou lekker gelag het.
Enter, stage left, the red velvet cake!! Laas met Verwoerd se moord in die parlement was ons land so in vervoering oor iets! En dan nog met mascarpone versiering, ander met roomkaas en gesmelte botter! Selfs op facebook is die volk in twee gedeel! Een helfte is in ekstase! Ander helfte sweer dit is rooi voedselkleursel of beet-ekstrak wat bygevoeg is en die smaak is presies dieselfde, net meer pretentious. Weereens, elke coffee shop en deli en Woolies Foods hou dit aan en ons wonder hoe ons 362 jaar al hier aan die suidpunt van Donker Afrika oorleef het sonder Red Velvet Cake. Mense neem selfies van waar hulle 'n Red Velvet Cup Cake eet. (Op hierdie stadium wil ek tog bieg dat ek hierdie naweek Ina Paarman se Red Velvet Cake met die Vanilla Icing Kit gekoop het by Woolies.....mens gooi net eiers en gesmelte botter en lou melk en olie by......ek sou dit van scratch af wou maak, maar ek was nie op die kursus nie. Nog nie). Ek kan amper ou Dora hoor omdraai soos ek hier tik......
Kyk, ou Dora was groot op nuwe goedjies in die kombuis hoor. Sy't klakkeloos agter elke nuwe kostendens aangehardloop en het enige persoon of geleentheid of troue of partytjie onseremoniëel beoordeel, of veroordeel eintlik, op grond van die kos wat bedien is. Of dan nou NIE bedien is nie. Al was ons nou HOE arm, ons het ten minste 2 jaar voor enige iemand anders in ons straat muffins gëeet in plaas van skons, en ou Dora was die eerste een om met 'n sak wortels by die huis aan te kom en aan te kondig ons gaan nou wortelkoek eet! So is ek in 1992 in Amerika en in plaas van 'n yskasmagneet bring ek vir haar suurlemoengeursel en 'n boksie poppy seed. Kyk, al het ek nou vir haar Chanel No 5 gekoop, sou dit nie beter afgegaan het nie! Sy het daar en dan lemon poppy seed muffins uitgeruk en vir elke mens wat sy een aangebied het, en die persoon dan nou gevra het wat dit is, met 'n teenvraag gekom van: Ken jy dit nie?!!!! Ou Dora sou hierdie antie Poppie van Kokkedoor soos 'n amateur laat lyk het. Eintlik sou sy beter gedoen het in 'n tipe show waar jy met R150 per maand 'n gesin van 4 moet kos gee sodat hulle moet dink hulle eet elke aand baie grand. Maar ek dink nie iemand sal belangstel in so show nie......dis te kommin.
Waar is die dae toe poeding 'n bak yskoue, klaar geskilde turksvye was. Of sommer piesangs opgesny met vla oor. Lank voor die dae van Ultramel. Jellie en custard op 'n sondag. Die skaapboud wat 'n week lank gerek is op toebroodjies met tuisgemaakte mosterd skool toe. Die absolute luxury van sondagaand nie brood hé vir skoolbroodjies nie, net om maandag jou blikkie oop te maak en vars kaasskons te kry. Of nog beter, cream crackers wat vir tert gehou moes word, met marmite en fyngerasperde kaas op. Die soutterte wat sy darem kon maak! Vandag word dit 'n quiche genoem. En niks minder as spinasie en fetakaas sal vandag mos nou werk nie. Ou Dora het daai blikkies viennas in die water gebruik. Met baie kaas en uie en eiers en sommer enige oorskiet stukkie soutigheid. En wie ken kerrie eiers op rys op 'n sondagaand met so kerriesousie?? En melkkos? Pannekoek al rëen dit nie?
Nou kyk, die mens vir wie sy die liefste op hierdie aarde was, was my dogter Nola. Sy is in my huis oorlede op 17 Desember 2000 om half 2 die sondagmiddag. Aan breinkanker. Sy kon nie meer sien of hoor of praat nie. Maar sy het haar oë vir oulaas oopgemaak en net geprewel: Nola. As ek net dink wat sy vandag sou wou gee om 'n swanger Nola te kon sien, dan stroom die trane oor my gesig. En dit is hoekom ek vir Nola 'n Ouma Dora Stork Party of Ooievaarstee gaan hou. Ter nagedagtenis aan my ma en haar ouma. Nee, nie 'n Baby Shower nie. 'n Old school Ooievaarstee. Met tandestokkies met 'n gekleurde uitjie, 'n blokkie kaas en 'n viennatjie op. Blokkies brood met die korsies afgesny, gebotter, en in fyn biltong gerol. Rëenboogtoebroodjies. Waar jy eiers kook, die gele uithaal, dit fyndruk en met voedselkleursel kleur. Rooi, geel en groen. Op vars witbrood. 3 snytjies opmekaar. Korsies af. In klein driehoekies gesny. Skons. Met Marmite en fyngerasperde cheddarkaas. Kolwyntjies. Souttert. Tee. Waar al die geskenke toegedraai moet word in 'n "receiver blanket". En jy moet raai wat dit is en van wie. En langs jou staan 'n babapot met Pine Nut in en 'n Lunch Bar wat daarin ronddryf. En as jy 3x verkeerd raai moet jy, sonder hande, 'n happie vat. En ons gaan tee drink. Nie alkoholvrye sjampanje of vonkelwyn of ciders nie. En ons gaan nie Red Velvet Cake eet nie. Want eendag as sy so oud soos ek is, en sy beplan vir haar eie kleinkind se koms, gaan sy dink aan wat EK gedoen het, soos wat ek nou dink aan wat MY ma sou doen. En dan gaan sy agterkom van hoe verbygaande aard die pretensieuse ou goedjies van die lewe eintlik is.....en dan sal sy nooit wonder waar sy inpas in die lang ry vrouens wat voor haar gekom het, en hopelik na haar gaan kom nie.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
That got me thinking.....
Vat nou hierdie nuwe tendens van cup cakes. Mense, kolwyntjies is so oud soos die berge!! As die koekpanne te vol was, en daar het deeg oorgebly, is dit in kolwyntjiepanne geskep en versier met die oorgeblewe icing. Hundreds and Thousands of Chocolate vermicilli is oorgegooi, somtyds is die icing gekleur met 'n druppel rooi voedselkleursel om dit so pienk te maak, met 'n rooi kersie op. Elke kinderpartytjie van die afgelope 50 jaar het kolwyntjies gehad, in al sy vorme en kleure. Dit was amper so half 'n "common" ou eetdingetjie. My ma sou nou NOOIT kolwyntjies vir grootmense gegee het saam met tee nie!!! Dit was iets wat kinders gëeet het.
Volgende oomblik maak al wat leef en beef nou designer cup cakes!! Jy moet amper Frankryk toe gaan vir 'n kursus! Troukoeke is nou watervalle van cup cakes! Die geure en smake is te veel om op te noem. Resepteboeke in hulle hordes word gewy aan die nederige kolwyntjie. By elke deli of coffee shop drom almal saam om die glaskoepels op die toonbank om te staar na hierdie bonatuurlike, enigmatiese verskynsel. Elke kookprogram op TV verg van 'n aspirant sjef om die perfekte kolwyntjie te kan maak en te versier. Ou Dora sou lekker gelag het.
Enter, stage left, the red velvet cake!! Laas met Verwoerd se moord in die parlement was ons land so in vervoering oor iets! En dan nog met mascarpone versiering, ander met roomkaas en gesmelte botter! Selfs op facebook is die volk in twee gedeel! Een helfte is in ekstase! Ander helfte sweer dit is rooi voedselkleursel of beet-ekstrak wat bygevoeg is en die smaak is presies dieselfde, net meer pretentious. Weereens, elke coffee shop en deli en Woolies Foods hou dit aan en ons wonder hoe ons 362 jaar al hier aan die suidpunt van Donker Afrika oorleef het sonder Red Velvet Cake. Mense neem selfies van waar hulle 'n Red Velvet Cup Cake eet. (Op hierdie stadium wil ek tog bieg dat ek hierdie naweek Ina Paarman se Red Velvet Cake met die Vanilla Icing Kit gekoop het by Woolies.....mens gooi net eiers en gesmelte botter en lou melk en olie by......ek sou dit van scratch af wou maak, maar ek was nie op die kursus nie. Nog nie). Ek kan amper ou Dora hoor omdraai soos ek hier tik......
Kyk, ou Dora was groot op nuwe goedjies in die kombuis hoor. Sy't klakkeloos agter elke nuwe kostendens aangehardloop en het enige persoon of geleentheid of troue of partytjie onseremoniëel beoordeel, of veroordeel eintlik, op grond van die kos wat bedien is. Of dan nou NIE bedien is nie. Al was ons nou HOE arm, ons het ten minste 2 jaar voor enige iemand anders in ons straat muffins gëeet in plaas van skons, en ou Dora was die eerste een om met 'n sak wortels by die huis aan te kom en aan te kondig ons gaan nou wortelkoek eet! So is ek in 1992 in Amerika en in plaas van 'n yskasmagneet bring ek vir haar suurlemoengeursel en 'n boksie poppy seed. Kyk, al het ek nou vir haar Chanel No 5 gekoop, sou dit nie beter afgegaan het nie! Sy het daar en dan lemon poppy seed muffins uitgeruk en vir elke mens wat sy een aangebied het, en die persoon dan nou gevra het wat dit is, met 'n teenvraag gekom van: Ken jy dit nie?!!!! Ou Dora sou hierdie antie Poppie van Kokkedoor soos 'n amateur laat lyk het. Eintlik sou sy beter gedoen het in 'n tipe show waar jy met R150 per maand 'n gesin van 4 moet kos gee sodat hulle moet dink hulle eet elke aand baie grand. Maar ek dink nie iemand sal belangstel in so show nie......dis te kommin.
Waar is die dae toe poeding 'n bak yskoue, klaar geskilde turksvye was. Of sommer piesangs opgesny met vla oor. Lank voor die dae van Ultramel. Jellie en custard op 'n sondag. Die skaapboud wat 'n week lank gerek is op toebroodjies met tuisgemaakte mosterd skool toe. Die absolute luxury van sondagaand nie brood hé vir skoolbroodjies nie, net om maandag jou blikkie oop te maak en vars kaasskons te kry. Of nog beter, cream crackers wat vir tert gehou moes word, met marmite en fyngerasperde kaas op. Die soutterte wat sy darem kon maak! Vandag word dit 'n quiche genoem. En niks minder as spinasie en fetakaas sal vandag mos nou werk nie. Ou Dora het daai blikkies viennas in die water gebruik. Met baie kaas en uie en eiers en sommer enige oorskiet stukkie soutigheid. En wie ken kerrie eiers op rys op 'n sondagaand met so kerriesousie?? En melkkos? Pannekoek al rëen dit nie?
Nou kyk, die mens vir wie sy die liefste op hierdie aarde was, was my dogter Nola. Sy is in my huis oorlede op 17 Desember 2000 om half 2 die sondagmiddag. Aan breinkanker. Sy kon nie meer sien of hoor of praat nie. Maar sy het haar oë vir oulaas oopgemaak en net geprewel: Nola. As ek net dink wat sy vandag sou wou gee om 'n swanger Nola te kon sien, dan stroom die trane oor my gesig. En dit is hoekom ek vir Nola 'n Ouma Dora Stork Party of Ooievaarstee gaan hou. Ter nagedagtenis aan my ma en haar ouma. Nee, nie 'n Baby Shower nie. 'n Old school Ooievaarstee. Met tandestokkies met 'n gekleurde uitjie, 'n blokkie kaas en 'n viennatjie op. Blokkies brood met die korsies afgesny, gebotter, en in fyn biltong gerol. Rëenboogtoebroodjies. Waar jy eiers kook, die gele uithaal, dit fyndruk en met voedselkleursel kleur. Rooi, geel en groen. Op vars witbrood. 3 snytjies opmekaar. Korsies af. In klein driehoekies gesny. Skons. Met Marmite en fyngerasperde cheddarkaas. Kolwyntjies. Souttert. Tee. Waar al die geskenke toegedraai moet word in 'n "receiver blanket". En jy moet raai wat dit is en van wie. En langs jou staan 'n babapot met Pine Nut in en 'n Lunch Bar wat daarin ronddryf. En as jy 3x verkeerd raai moet jy, sonder hande, 'n happie vat. En ons gaan tee drink. Nie alkoholvrye sjampanje of vonkelwyn of ciders nie. En ons gaan nie Red Velvet Cake eet nie. Want eendag as sy so oud soos ek is, en sy beplan vir haar eie kleinkind se koms, gaan sy dink aan wat EK gedoen het, soos wat ek nou dink aan wat MY ma sou doen. En dan gaan sy agterkom van hoe verbygaande aard die pretensieuse ou goedjies van die lewe eintlik is.....en dan sal sy nooit wonder waar sy inpas in die lang ry vrouens wat voor haar gekom het, en hopelik na haar gaan kom nie.....
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-14
My arrestasie en opgeskorte vonnis
Kyk, as ek nou vir enige mens net EEN tip kan gee, sal dit die volgende wees: moet NOOIT iewers heen ry in jou kar in jou pajamas, sonder 'n selfoon, skoene, geld, bra of gekamde hare nie. Maak nie saak HOE vroeg in die oggend of laat in die aand dit is, of HOE kort die afstand, of HOE klein die dorp nie! Trust me on that!
Seker so rondom die jaar van ons Liewen Heer 2004 moet ek mos nou een oggend so half 7 ons ousie, Annatjie Malwetse, gaan haal. Sy het toe so paar maande gelede 'n baba gehad, Thomas. Nogal vernoem na my man van daai tyd. Klein Thomas is toe seker so 6 maande oud. Gewoonlik gaan hardloop ek vroegoggend en teen die tyd dat ek nou Regorogile toe moet ry, is ek heel op en wakker en paraat. Maar daai dag toe nou nie. Ek het verslaap en ek storm toe in 'n slaapbroek, t-shirt, sonder bra of skoene of selfoon, met ongeborselde tande en ongekamde hare teen daai trap af en ek spin daai double cab Toyota daar weg! Toe ek daar by die oplaaipunt kom, toe staan sy al daar met die baba op die heup.
Ek stop darem toe lank genoeg dat sy kan inklim, maar toe daai deur toeklap toe sleep ek! Net so voor die T-aansluiting waar ek nou weer moet links draai terug dorp toe, is daar mos nou 'n bakkie voor my (ek heg foto aan). Dié is gelaai tot drie maal sy hoogte van die grond af en hy ry seker 18 kilometer per uur. Ek jaag hom toe verby. Oor 'n sperstreep. Toe ek kom by die stopstraat by die T-aansluiting toe is ek SO geïrriteerd dat ek bo-oor daai stopstraat jaag. Net toe ek nou in tweede rat ook regkry om daai bakkie gespin te kry, toe hoor ek die sirenes hier agter my. Trek toe maar af. Daar net voor Wes Voere, vir dié wat nou Thabazimbi ken. Nou kom spietkop mos nou so stadig as moontlik aangestap. En jy kan natuurlik nou 'n eier in my gat kook daai tyd. 'N dosyn om presies te wees. Nou stap Ta mos nou om die bakkie en kyk na die nommerplate en die lisensieskyfie en dan kom hy nou aan ge"saunter" bestuurderskant toe. Nou sé hulle ook mos nie iets nie. Hy maak net so geluid: Uh. Ek sê ook niks. Hy't my mos nou afgetrek, nie ek vir hom nie. Nou begin hy wharra wharra oor "Ooooh I see you have a nice Ka!" Ek sê niks. "Theez is a werrie expenseef wan theez one". Steeds sê ek niks. Nou begin Thomas ook nog te skree. Annatjie haal daar en dan 'n tiet uit. Nou het ek die geluid van borsvoeding hier in my linkeroor en hierdie bobbejaan wat duidelik 'n bribe uit my uit probeer kry, in my regteroor.
Nou begin hy my oortredings opnoem. "There by that wan, you drive over the solid line". Ek sé "yes". "And then you go over that stop street". "Yes". "Can I see your license? "I don't have my license with me." "Can I see your ID?" I don't have that with me either" nou is dit 'n ge-tongklikkery en 'n ge-johjohjoooooh! Nou begin hy met sy storie. "This is going to be a very heavy fine. So what do you want me to do about it". Nou hou ek my heavy dom. "I suppose you have to write the fine, what else can you do?". Maar hy wil natuurlik geld hê, en ek maak nou of ek dit nie weet nie. "No, but you can afford theez Ka, so you don't have money left for da fine, so maybeee you've got just the little bit of money". Ek kap hom: "Please Sir, I am in a hurry. I admit what I did. Please write the fine for all the offenses that you mentioned". Nou is dit weer van "Nooooooo but I don't want to write that beeeeg fine". Nadat daar nou oor en weer gegaan is hiermee, toe sê ek reguit vir hom: "Listen my China, I know you want a bribe. But trust me, you're barking up the wrong tree. I'm in a hurry, so write the fucking fine and get it over and done with. You're wasting my time!!" Toe skrik hy so effens. Gryp daar 'n boek en begin skryf. Teen daai tyd is ek al warm hier onder die kraag. Die pajamakraag nou. Ruk hy daar 'n fine uit van R2000. Ons praat nou van amper 10 jaar terug man! Hy wil nog daai stuk papier aangee toe gryp ek hom al klaar uit sy hand uit. Frommel hom op, gooi hom hier by Annatjie Malwetse se voete, en sit daai Toyota in eerste rat. Ek wen hom goed op en toe pop ek daai clutch pappie. Maar ek trek daar weg. Jy sien en hoor net klippe spat, toe daai bakkie sy grip kry op daai teerpad toe skree en protesteer daai tyres tot in vierde rat! Agter my is daai spietkop en sy Corolla TOE onder die stof!! Die stomme Annatjie Malwetse skrik op daai stadium letterlik haar melk weg en klou vir al wat sy werd is aan die dashboard. Ek is bo-oor daai stopstraat by Pick 'n Pay, maar ek was nog nie by die treinbrug nie toe is dit blou ligte en sirenes net waar jy kyk. Van voor en van agter is dit toe 3 spietkopkarre wat my afdruk van die pad af daar by Tirol Kwekery. Kyk, toe stap daai manne nader met die wapens klaar getrek. Ek skrik natuurlik toe nou my gat af. "Get our of the wie-haai-kil". Ek klim toe maar uit. Kaalvoet. In my pajamas. Ponytail so skeef hier bokant my regteroor iewers. "I'm putting you under arrest". For what? "Reckless and negligent driving". Daai maat bel toe sommer vir die polisie se vangwa om my te kom optel. Hy haal ook daai tyd die boeie uit hier by die agterkant van sy belt. Maar ek oortuig hulle toe dat ek in my eie kar Polisiestasie toe sal ry.
Kyk, ek sal bieg, heelwat van my bravade was op daai stadium daarmee heen. Ek het bewerig Polisiestasie toe gery, verkeerspolisie wat my inboks van voor en agter, soos 'n moerse "escape risk", vir Annatjie Malwetse gesê om met kind en al so vinnig as moontlik by die huis uit te kom en vir die Oubaas te gaan roep. Sê net hy moet na die polisiestasie toe kom, die miesies hys in die kak. Daar sleep sy, spierwit geskrik. Nou is dit die beste deel van 2km na ons huis toe, maar genadiglik is my man so binne 'n halfuur daar.
Nou is ek kaalvoet, in pajamas, die Balju van Thabazimbi se vrou, die Polisiestasie in. Ek mag nie voor wag saam met die publiek nie. Ek is nou fisies onder arres. Ek word deurgevat na die agterkant van die selle, waar ek op 'n houtbankie sit saam met ander prisoniers wat oornag in die selle aangehou was. I kid you not. Ek hoor toe my man se stem daar in die stasie. Hy dring toe dadelik daarop aan om die stasiebevelvoerder en die Hooflanddros en die Minister van Justisie en die Internasionale Hof in Den Haag te bel. Maar mense. Regtig. Dis 2004. Daai dae is verby. Daar het ek gesit. Ek is saam met daai mense geprosesseer, my vingerafdrukke is geneem, en ek is geboek. Alles in my pajamas.
Toe is die polisieman nou natuurlik hardegat. Hulle weier om my te laat gaan, hulle wil my "in arres" oorplaas na die Hof toe sodat ek onmiddellik voor 'n Landdros kan verskyn. My man bel toe 'n prokureur. Dié daag toe darem binne 10 minute daar op. Intussen is ek nog agter op die houtbankie besig om acquainted te raak met my mede-krimineel tjommies. Vingertjies pikswart van die vingerafdruknemery. Ponytail op hierdie stadium darem al geskuif na bokant die linkeroor toe. Toe kon hulle my nou nie vrylaat nie, want die persoon wat op daardie stadium die hoogste rang gehad het by die stasie, was 'n Adjudant-offisier, en net 'n offisier mag my vrylaat. So bel die prokureur en my man orals rond en spoor toe ene "Sakkie" op. Hy is 'n luitenant, maar hy is ongelukkig met verlof. Hy is toe darem by die huis en na nog 'n uur daag hy daar op en teken die nodige vorms. So is ek toe huis toe. Dit was seker hier teen 11 uur die oggend eers. Daai maandagoggend is ek terug in die Hof. Prokureur is by. Needless to say kry ek die swart Landdros. Die saak word uitgestel. Ek word soos 'n krimineel behandel. Jy wag buite in die gang tot die Hofordonnans jou naam kom uitskree, dan gaan jy in. Buig vir die Landdros en gaan staan in die beskuldigdebank. Die aanklaer lees dan die klag teen jou uit. Daai swart aanklaer roep daai spietkops en daai ouens gaan aan asof ek 3 mense doodgery het, weggejaag het, 'n kar ge-hijack het, en hulle my net voor die Botswanagrens vasgetrek het met 'n boot vol home-made Mandraxpille. Ek kom toe agter hulle gaan met niks minder as die doodstraf tevrede wees nie. Die saak is nog 'n paar keer uitgestel, en elke keer moet my prokureur saamgaan, en elke keer kos dit natuurlik geld. Na vele maande is die saak toe nou finaal voor die Landdros. Daar's nie 'n manier hoe ek myself kon loslieg uit daai een uit nie. Ek is skuldig bevind aan roekelose en nalatige bestuur. ek het 'n R5000 boete gekry. Opgeskort vir 5 jaar. Ek moes natuurlik die oorspronklike R2000 boete, wat ek so onseremonieël opgefrommel het, ook betaal. En ek moes die stywe prokureursrekening ook betaal. Die Landdros het my ook mooi laat verstaan dat hy my lisensie sou wegvat as dit nie was dat ek 'n "official of the court" was en my kar nodig gehad het vir my werk as adjunk-balju nie. Julle moet nou waardeer dat ek elke dag van my lewe by die Hof gekom het in my werk as adjunk-balju. Ek het elke landdros, aanklaer, prokureur, klerk en polisieman geken. En nou ook elke spietkop. Dan wonder ek steeds waar kom Pietie en Nola aan hulle tricks. Ek hoop regtig nie hulle lees hier nie.......(Kan die persone wat in Pole en Jordanië my blog lees, my laat weet wie julle is? Ek is baie nuuskierig! E-mail my by sherifftbz@hotmail.com)
Sent from my BlackBerry® wireless device
Seker so rondom die jaar van ons Liewen Heer 2004 moet ek mos nou een oggend so half 7 ons ousie, Annatjie Malwetse, gaan haal. Sy het toe so paar maande gelede 'n baba gehad, Thomas. Nogal vernoem na my man van daai tyd. Klein Thomas is toe seker so 6 maande oud. Gewoonlik gaan hardloop ek vroegoggend en teen die tyd dat ek nou Regorogile toe moet ry, is ek heel op en wakker en paraat. Maar daai dag toe nou nie. Ek het verslaap en ek storm toe in 'n slaapbroek, t-shirt, sonder bra of skoene of selfoon, met ongeborselde tande en ongekamde hare teen daai trap af en ek spin daai double cab Toyota daar weg! Toe ek daar by die oplaaipunt kom, toe staan sy al daar met die baba op die heup.
Ek stop darem toe lank genoeg dat sy kan inklim, maar toe daai deur toeklap toe sleep ek! Net so voor die T-aansluiting waar ek nou weer moet links draai terug dorp toe, is daar mos nou 'n bakkie voor my (ek heg foto aan). Dié is gelaai tot drie maal sy hoogte van die grond af en hy ry seker 18 kilometer per uur. Ek jaag hom toe verby. Oor 'n sperstreep. Toe ek kom by die stopstraat by die T-aansluiting toe is ek SO geïrriteerd dat ek bo-oor daai stopstraat jaag. Net toe ek nou in tweede rat ook regkry om daai bakkie gespin te kry, toe hoor ek die sirenes hier agter my. Trek toe maar af. Daar net voor Wes Voere, vir dié wat nou Thabazimbi ken. Nou kom spietkop mos nou so stadig as moontlik aangestap. En jy kan natuurlik nou 'n eier in my gat kook daai tyd. 'N dosyn om presies te wees. Nou stap Ta mos nou om die bakkie en kyk na die nommerplate en die lisensieskyfie en dan kom hy nou aan ge"saunter" bestuurderskant toe. Nou sé hulle ook mos nie iets nie. Hy maak net so geluid: Uh. Ek sê ook niks. Hy't my mos nou afgetrek, nie ek vir hom nie. Nou begin hy wharra wharra oor "Ooooh I see you have a nice Ka!" Ek sê niks. "Theez is a werrie expenseef wan theez one". Steeds sê ek niks. Nou begin Thomas ook nog te skree. Annatjie haal daar en dan 'n tiet uit. Nou het ek die geluid van borsvoeding hier in my linkeroor en hierdie bobbejaan wat duidelik 'n bribe uit my uit probeer kry, in my regteroor.
Nou begin hy my oortredings opnoem. "There by that wan, you drive over the solid line". Ek sé "yes". "And then you go over that stop street". "Yes". "Can I see your license? "I don't have my license with me." "Can I see your ID?" I don't have that with me either" nou is dit 'n ge-tongklikkery en 'n ge-johjohjoooooh! Nou begin hy met sy storie. "This is going to be a very heavy fine. So what do you want me to do about it". Nou hou ek my heavy dom. "I suppose you have to write the fine, what else can you do?". Maar hy wil natuurlik geld hê, en ek maak nou of ek dit nie weet nie. "No, but you can afford theez Ka, so you don't have money left for da fine, so maybeee you've got just the little bit of money". Ek kap hom: "Please Sir, I am in a hurry. I admit what I did. Please write the fine for all the offenses that you mentioned". Nou is dit weer van "Nooooooo but I don't want to write that beeeeg fine". Nadat daar nou oor en weer gegaan is hiermee, toe sê ek reguit vir hom: "Listen my China, I know you want a bribe. But trust me, you're barking up the wrong tree. I'm in a hurry, so write the fucking fine and get it over and done with. You're wasting my time!!" Toe skrik hy so effens. Gryp daar 'n boek en begin skryf. Teen daai tyd is ek al warm hier onder die kraag. Die pajamakraag nou. Ruk hy daar 'n fine uit van R2000. Ons praat nou van amper 10 jaar terug man! Hy wil nog daai stuk papier aangee toe gryp ek hom al klaar uit sy hand uit. Frommel hom op, gooi hom hier by Annatjie Malwetse se voete, en sit daai Toyota in eerste rat. Ek wen hom goed op en toe pop ek daai clutch pappie. Maar ek trek daar weg. Jy sien en hoor net klippe spat, toe daai bakkie sy grip kry op daai teerpad toe skree en protesteer daai tyres tot in vierde rat! Agter my is daai spietkop en sy Corolla TOE onder die stof!! Die stomme Annatjie Malwetse skrik op daai stadium letterlik haar melk weg en klou vir al wat sy werd is aan die dashboard. Ek is bo-oor daai stopstraat by Pick 'n Pay, maar ek was nog nie by die treinbrug nie toe is dit blou ligte en sirenes net waar jy kyk. Van voor en van agter is dit toe 3 spietkopkarre wat my afdruk van die pad af daar by Tirol Kwekery. Kyk, toe stap daai manne nader met die wapens klaar getrek. Ek skrik natuurlik toe nou my gat af. "Get our of the wie-haai-kil". Ek klim toe maar uit. Kaalvoet. In my pajamas. Ponytail so skeef hier bokant my regteroor iewers. "I'm putting you under arrest". For what? "Reckless and negligent driving". Daai maat bel toe sommer vir die polisie se vangwa om my te kom optel. Hy haal ook daai tyd die boeie uit hier by die agterkant van sy belt. Maar ek oortuig hulle toe dat ek in my eie kar Polisiestasie toe sal ry.
Kyk, ek sal bieg, heelwat van my bravade was op daai stadium daarmee heen. Ek het bewerig Polisiestasie toe gery, verkeerspolisie wat my inboks van voor en agter, soos 'n moerse "escape risk", vir Annatjie Malwetse gesê om met kind en al so vinnig as moontlik by die huis uit te kom en vir die Oubaas te gaan roep. Sê net hy moet na die polisiestasie toe kom, die miesies hys in die kak. Daar sleep sy, spierwit geskrik. Nou is dit die beste deel van 2km na ons huis toe, maar genadiglik is my man so binne 'n halfuur daar.
Nou is ek kaalvoet, in pajamas, die Balju van Thabazimbi se vrou, die Polisiestasie in. Ek mag nie voor wag saam met die publiek nie. Ek is nou fisies onder arres. Ek word deurgevat na die agterkant van die selle, waar ek op 'n houtbankie sit saam met ander prisoniers wat oornag in die selle aangehou was. I kid you not. Ek hoor toe my man se stem daar in die stasie. Hy dring toe dadelik daarop aan om die stasiebevelvoerder en die Hooflanddros en die Minister van Justisie en die Internasionale Hof in Den Haag te bel. Maar mense. Regtig. Dis 2004. Daai dae is verby. Daar het ek gesit. Ek is saam met daai mense geprosesseer, my vingerafdrukke is geneem, en ek is geboek. Alles in my pajamas.
Toe is die polisieman nou natuurlik hardegat. Hulle weier om my te laat gaan, hulle wil my "in arres" oorplaas na die Hof toe sodat ek onmiddellik voor 'n Landdros kan verskyn. My man bel toe 'n prokureur. Dié daag toe darem binne 10 minute daar op. Intussen is ek nog agter op die houtbankie besig om acquainted te raak met my mede-krimineel tjommies. Vingertjies pikswart van die vingerafdruknemery. Ponytail op hierdie stadium darem al geskuif na bokant die linkeroor toe. Toe kon hulle my nou nie vrylaat nie, want die persoon wat op daardie stadium die hoogste rang gehad het by die stasie, was 'n Adjudant-offisier, en net 'n offisier mag my vrylaat. So bel die prokureur en my man orals rond en spoor toe ene "Sakkie" op. Hy is 'n luitenant, maar hy is ongelukkig met verlof. Hy is toe darem by die huis en na nog 'n uur daag hy daar op en teken die nodige vorms. So is ek toe huis toe. Dit was seker hier teen 11 uur die oggend eers. Daai maandagoggend is ek terug in die Hof. Prokureur is by. Needless to say kry ek die swart Landdros. Die saak word uitgestel. Ek word soos 'n krimineel behandel. Jy wag buite in die gang tot die Hofordonnans jou naam kom uitskree, dan gaan jy in. Buig vir die Landdros en gaan staan in die beskuldigdebank. Die aanklaer lees dan die klag teen jou uit. Daai swart aanklaer roep daai spietkops en daai ouens gaan aan asof ek 3 mense doodgery het, weggejaag het, 'n kar ge-hijack het, en hulle my net voor die Botswanagrens vasgetrek het met 'n boot vol home-made Mandraxpille. Ek kom toe agter hulle gaan met niks minder as die doodstraf tevrede wees nie. Die saak is nog 'n paar keer uitgestel, en elke keer moet my prokureur saamgaan, en elke keer kos dit natuurlik geld. Na vele maande is die saak toe nou finaal voor die Landdros. Daar's nie 'n manier hoe ek myself kon loslieg uit daai een uit nie. Ek is skuldig bevind aan roekelose en nalatige bestuur. ek het 'n R5000 boete gekry. Opgeskort vir 5 jaar. Ek moes natuurlik die oorspronklike R2000 boete, wat ek so onseremonieël opgefrommel het, ook betaal. En ek moes die stywe prokureursrekening ook betaal. Die Landdros het my ook mooi laat verstaan dat hy my lisensie sou wegvat as dit nie was dat ek 'n "official of the court" was en my kar nodig gehad het vir my werk as adjunk-balju nie. Julle moet nou waardeer dat ek elke dag van my lewe by die Hof gekom het in my werk as adjunk-balju. Ek het elke landdros, aanklaer, prokureur, klerk en polisieman geken. En nou ook elke spietkop. Dan wonder ek steeds waar kom Pietie en Nola aan hulle tricks. Ek hoop regtig nie hulle lees hier nie.......(Kan die persone wat in Pole en Jordanië my blog lees, my laat weet wie julle is? Ek is baie nuuskierig! E-mail my by sherifftbz@hotmail.com)
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-11
Tannie Marie se as.
So is ons mos nou vrydag na 'n plaas toe langs die Krugerwildtuin saam met Pietie en Nicole. To moer and gone anderkant Hoedspruit. Ons het na werk eers gery en na middernag daar aangekom. Myle en myle uit die beskawing uit. Soos wat ons na die verlate ou plaashuis aangery gekom het in die pikdonkerte, het die kar se ligte orals geskyn op ogies wat uit die nag vir ons loer. Hopelik was dit net bokke. My verbeelding was natuurlik al laaaaaaankal op hol en ek het vir Pietie, my gunsteling slagoffer van AL my bangmaakstories deur die jare, hier van agter af gesê: Dit lyk net soos in daai fliek "The Blair Witch Project". Toe ons stop voor die plaashuis toe is ek klaar skytbang. Nou weet jy nie wat is die ergste nie: om alleen in die kar te bly tot iemand die ligte aangesit het, of om in die middel van die groepie van 4 saam die huis in te skuifel nie. Nadat ek agtergekom het ek is die enigste een wat bang is, is ek maar saam die huis in. Nou is daar nie Eskomkrag nie, ons is aangewese op lampe en kerse.
Orals staan swaar en donker houtmeubels rond. Toegegooi onder lappe. Die beddens is toegemaak met swaar plastiek. Nou het ek alles onthou van die marshmallows tot by die brandewyn, maar ek vergeet beddegoed en handdoeke. So nou moet ek met 'n flitslig daai kaste oopmaak en beddegoed en handdoeke soek. Alles kraak. Kwaai ou mense kyk vir my uit portrette neer. Ek verwag natuurlik elke oomblik as ek 'n kas oopmaak om af te kom op 'n gebalsemde lyk. Die huis het natuurlik 'n baie lang en donker gang. Die kombuis en eetsaal en lapa en ablusiegeriewe is later aangebou en is apart van die huis, net geskei deur 'n stoep. 'n Donker stoep. Die stoep loop reg rondom die presies reghoekige huis. Die stoep is van bo tot onder toegemaak met sif. Om ongediertes uit te hou. So 150m van die huis af is 'n watergat. Deur die nag hoor jy die hiënas lag en skree. Die volgende oggend sou Pietie die luiperdspore naby die huis vir ons wys. Dis nou mooi. Nou kan ek daarvoor ook bang wees. Uiteindelik kom ons tot ruste en alles is uitgedra. Die gas is aangeskakel en die yskaste en vrieskaste werk en ek raak uiteindelik aan die slaap.
Toe die son uitkom toe is ek natuurlik 5vm op en wakker en my gewone brawe self. Ek ondersoek toe die huis verder en kom af op Africana wat julle nie sal glo nie. Getekende foto's van President M T Steyn en van Paul Kruger, W H Coetzer skilderye en nog vele meer. Pietie wys my toe 'n dik foto-album wat die familie en die huis se geskiedenis uiteensit. Wat 'n storie!!!
'n Baie gesiene familie. Die pa 'n ambassadeur. Die ma 'n ginekoloog. Ontelbare rykdomme......kuns, eiendomme, plase, aandele, kontant. Alles is gedokumenteer deur koerantberigte wat in die album bewaar is. Hulle het 2 kinders gehad. 'n Seun en 'n dogter. Aangenome kinders. Die pa is dood en die ma het alles gëerf. Dit was in 1976. Die kinders het geensins 'n probleem daarmee gehad nie, want die ouers was binne gemeenskap van goedere getroud en hulle het geweet die langslewende sou alles erf. In 1997 is die ma dood. Toe sou die kinders agterkom hulle erf nie 'n dooie sent nie. In daai jare was die boedel 26 miljoen rand sterk. Werk maar uit hoeveel dit sal wees in vandag se terme. Alles is nagelaat vir die "Afrikanersaak", wat dit ookal mag beteken. En dit is nou hoe ons op die plaas beland het. Die enigste trustee van die trust wat geskep is, is 'n boesemvriend van Pietie se skoonpa. Hy is al in sy sewentigs maar was as jongman 'n professionele jagter op die einste plaas. Hy ken natuurlik die hele storie agter die storie, maar al wat bekend is, is wat in die koerantberigte staan, so mens sal nooit weet hoekom is daai 2 kinders onterf nie. Die seun moet ook nou vroeg 70 wees en die dogter in haar laat 60's. Die ma was 93 toe sy in 1997 oorlede is. Die feit dat ek nie die storie agter die storie geken het nie, het my natuurlik gladnie gekeer om my eie storie op te maak nie. Inteendeel. Hierdie insigte het ek natuurlik gehou vir wanneer ons op middernagtelike wildritte gaan en ons deur die donker bosse met soekligte vir leeus en luiperds soek. So het ek myself elke aand banger en banger gepraat.
Sondagaand het Pietie buite die lapa 'n "trailcam" opgesit en die braaivleis se bene daar gegooi om te kyk watter roofdiere dit kom vreet. Toe hy in die huis in is het ek so voor die kamera verbygekruip op die donker gras. Agterna het ek nou gewag dat hy moet kyk en sy gat moet afskrik. Niks. Hy't net gesê: Lekker Mamma! Kort na my het 'n hiëna toe die bene kom vreet. Die laaste aand sit ons buite om die vuur. Rûe na die donker. Kyk, ek het toe nou al elke moontlike teorie met hulle 3 gedeel oor wat moontlik kon fout gegaan het tussen die ma en die kinders en hoekom sy hulle onterf het. Geen logiese verklaring wat een van die ander aangebied het sou my tevrede stel nie. Ek sou slegs tevrede wees met iets uit die okkulte of nog meer sinistêr! Hier hak Pietie af: Dan sal jy seker baie geïnteresseerd wees in die feit dat ek 'n Ouija bord in die kombuislaai gekry het toe ek vir vuurhoutjies gesoek het. Bingo!!! So hulle, of van hulle, of iemand, het in daai huis glasie-glasie gespeel! Kyk, dis toe nou soos petrol op daai vuur!!!!! Toe is ek en Pietie nou op ons gunsteling topic. Ons het by die Broederbond begin, deur die Vrymesselaars gegaan, verby die Illuminati, tot by die Pous in Rome. Teen daai tyd was ek so bang my tande het al opmekaar geklap. Maggie sit natuurlik lekker daar met 'n brantie in die hand en lag haar amper dood. Nicole is nog minder gepla. Ek vra vir Pietie hoekom het hy my nie geroep en gewys toe hy dit kry nie? Nee, want hy't geweet wat nou weer op dit sou volg. Ek vra hom of daar nog iets is wat hy my nie vertel het nie!? Ja, sè hy. Wat, vra ek. Daai klein boksie op die kaggel onder die vrou se portret in die sitkamer? Ja? Haar as is daarin. Needless to say is ek toe bo-op Maggie. Die vuur is besig om uit te brand en dis pikdonker. Veraf hoor ons 'n leeu brul en jakkalse skree.
Daai aand toe ons in daai stikdonkerte lê, toe hoor ek Pietie in die gang af loop. Ek kan myself toe nie keer nie en sê vir hom: Pasop vir Bokman. Hy kap my: Pasop jy maar liewer vir Tannie Marie daar in die kamer langs jou.
Ek weet nou al weer iets nuuts oor myself. Ek het 'n geweldige sterk blaas. Ek kan knyp tot die son opkom as dit moet.
Sent from my BlackBerry® wireless device
Orals staan swaar en donker houtmeubels rond. Toegegooi onder lappe. Die beddens is toegemaak met swaar plastiek. Nou het ek alles onthou van die marshmallows tot by die brandewyn, maar ek vergeet beddegoed en handdoeke. So nou moet ek met 'n flitslig daai kaste oopmaak en beddegoed en handdoeke soek. Alles kraak. Kwaai ou mense kyk vir my uit portrette neer. Ek verwag natuurlik elke oomblik as ek 'n kas oopmaak om af te kom op 'n gebalsemde lyk. Die huis het natuurlik 'n baie lang en donker gang. Die kombuis en eetsaal en lapa en ablusiegeriewe is later aangebou en is apart van die huis, net geskei deur 'n stoep. 'n Donker stoep. Die stoep loop reg rondom die presies reghoekige huis. Die stoep is van bo tot onder toegemaak met sif. Om ongediertes uit te hou. So 150m van die huis af is 'n watergat. Deur die nag hoor jy die hiënas lag en skree. Die volgende oggend sou Pietie die luiperdspore naby die huis vir ons wys. Dis nou mooi. Nou kan ek daarvoor ook bang wees. Uiteindelik kom ons tot ruste en alles is uitgedra. Die gas is aangeskakel en die yskaste en vrieskaste werk en ek raak uiteindelik aan die slaap.
Toe die son uitkom toe is ek natuurlik 5vm op en wakker en my gewone brawe self. Ek ondersoek toe die huis verder en kom af op Africana wat julle nie sal glo nie. Getekende foto's van President M T Steyn en van Paul Kruger, W H Coetzer skilderye en nog vele meer. Pietie wys my toe 'n dik foto-album wat die familie en die huis se geskiedenis uiteensit. Wat 'n storie!!!
'n Baie gesiene familie. Die pa 'n ambassadeur. Die ma 'n ginekoloog. Ontelbare rykdomme......kuns, eiendomme, plase, aandele, kontant. Alles is gedokumenteer deur koerantberigte wat in die album bewaar is. Hulle het 2 kinders gehad. 'n Seun en 'n dogter. Aangenome kinders. Die pa is dood en die ma het alles gëerf. Dit was in 1976. Die kinders het geensins 'n probleem daarmee gehad nie, want die ouers was binne gemeenskap van goedere getroud en hulle het geweet die langslewende sou alles erf. In 1997 is die ma dood. Toe sou die kinders agterkom hulle erf nie 'n dooie sent nie. In daai jare was die boedel 26 miljoen rand sterk. Werk maar uit hoeveel dit sal wees in vandag se terme. Alles is nagelaat vir die "Afrikanersaak", wat dit ookal mag beteken. En dit is nou hoe ons op die plaas beland het. Die enigste trustee van die trust wat geskep is, is 'n boesemvriend van Pietie se skoonpa. Hy is al in sy sewentigs maar was as jongman 'n professionele jagter op die einste plaas. Hy ken natuurlik die hele storie agter die storie, maar al wat bekend is, is wat in die koerantberigte staan, so mens sal nooit weet hoekom is daai 2 kinders onterf nie. Die seun moet ook nou vroeg 70 wees en die dogter in haar laat 60's. Die ma was 93 toe sy in 1997 oorlede is. Die feit dat ek nie die storie agter die storie geken het nie, het my natuurlik gladnie gekeer om my eie storie op te maak nie. Inteendeel. Hierdie insigte het ek natuurlik gehou vir wanneer ons op middernagtelike wildritte gaan en ons deur die donker bosse met soekligte vir leeus en luiperds soek. So het ek myself elke aand banger en banger gepraat.
Sondagaand het Pietie buite die lapa 'n "trailcam" opgesit en die braaivleis se bene daar gegooi om te kyk watter roofdiere dit kom vreet. Toe hy in die huis in is het ek so voor die kamera verbygekruip op die donker gras. Agterna het ek nou gewag dat hy moet kyk en sy gat moet afskrik. Niks. Hy't net gesê: Lekker Mamma! Kort na my het 'n hiëna toe die bene kom vreet. Die laaste aand sit ons buite om die vuur. Rûe na die donker. Kyk, ek het toe nou al elke moontlike teorie met hulle 3 gedeel oor wat moontlik kon fout gegaan het tussen die ma en die kinders en hoekom sy hulle onterf het. Geen logiese verklaring wat een van die ander aangebied het sou my tevrede stel nie. Ek sou slegs tevrede wees met iets uit die okkulte of nog meer sinistêr! Hier hak Pietie af: Dan sal jy seker baie geïnteresseerd wees in die feit dat ek 'n Ouija bord in die kombuislaai gekry het toe ek vir vuurhoutjies gesoek het. Bingo!!! So hulle, of van hulle, of iemand, het in daai huis glasie-glasie gespeel! Kyk, dis toe nou soos petrol op daai vuur!!!!! Toe is ek en Pietie nou op ons gunsteling topic. Ons het by die Broederbond begin, deur die Vrymesselaars gegaan, verby die Illuminati, tot by die Pous in Rome. Teen daai tyd was ek so bang my tande het al opmekaar geklap. Maggie sit natuurlik lekker daar met 'n brantie in die hand en lag haar amper dood. Nicole is nog minder gepla. Ek vra vir Pietie hoekom het hy my nie geroep en gewys toe hy dit kry nie? Nee, want hy't geweet wat nou weer op dit sou volg. Ek vra hom of daar nog iets is wat hy my nie vertel het nie!? Ja, sè hy. Wat, vra ek. Daai klein boksie op die kaggel onder die vrou se portret in die sitkamer? Ja? Haar as is daarin. Needless to say is ek toe bo-op Maggie. Die vuur is besig om uit te brand en dis pikdonker. Veraf hoor ons 'n leeu brul en jakkalse skree.
Daai aand toe ons in daai stikdonkerte lê, toe hoor ek Pietie in die gang af loop. Ek kan myself toe nie keer nie en sê vir hom: Pasop vir Bokman. Hy kap my: Pasop jy maar liewer vir Tannie Marie daar in die kamer langs jou.
Ek weet nou al weer iets nuuts oor myself. Ek het 'n geweldige sterk blaas. Ek kan knyp tot die son opkom as dit moet.
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-10
Nola in die stripclub, Deel 2
Die mees logiese en vinnigste uitweg was natuurlik om in 'n restaurant te gaan werk. Maar nadat Nola nou die offer om te dien in die skolierpatrollie, asook in die Leerlingraad, vriendelik dog ferm van die hand gewys het, het ek nie regtig vir haar 'n groot loopbaan as kelnerin voorsien nie. Die woord "dien" het haar in sy geheel afgesit. Van "bedien" praat ek nie eens nie! Maar so doen sy dit toe nou maar. Sy kry toe redelik vinnig 'n werk by The Blues Café in Kampsbaai. Maar kerm en kla steen en been van die eerste aand af. Die mense wil nie tip nie, sy hou nie van die baas nie, die uniform is eenvoudig, die ure is te lank, sy kan nie die bestellings onthou nie, die mense is ongeskik, en so gaan dit aan. So word die tips natuurlik vinniger uitgegee as wat dit gemaak word. Ook nie lank nie of sy is weg daar. Of altans, sy word gevra om weg te wees daar. Die rede, heeltemal onregverdig volgens haar, is dat die bestuurder sê sy kyk te veel vir haarself in die spieël en sy flirt met die customers. Tot hierdie dag kan sy nie verstaan hoe dit 'n probleem kan wees nie en eintlik het sy 'n bevordering verdien na hostess toe vir al haar moeite. En dis ook nie haar skuld as hulle so moerse spieël teen die hele een muur het nie, of dat dit eintlik die customers is wat eerste met haar flirt nie! Ook natuurlik point blank geweier om die uniforms terug te vat. Ek sien nog die wit hempie so voor my met die blou "Blues Café" links bo geborduur. Nola dit natuurlik gedra om maksimum cleavage te wys.....
So doen sy sulke odd joppies tot Pietie kort na sy mondigwording in Oktober 2005 ook Kaap toe trek. Ek het geweet die Kaap is te klein vir hulle om saam te bly, so hy bly toe so 2 kilometer van haar af in sy eie woonstel. Hy kry toe 'n woonstelmaat en Nola ook. Toe gaan dit lekker. Pietie begin ook toe te werk by 'n kroeg daar in Kloofstraat, Asoka. (Hy't seker lekker dubbele Jack Russells vir die customers gegooi!) Nou is ek nog steeds op Nola se case dat sy 'n werk moet soek, al het die Kollege nou al begin.
Ek gaan toe af Kaap toe om sommer die lektrise te gaan ontmoet. Miss Caswell. So pragtige, klein vroutjie. Ek gee haar my selnommer en vra ook sommer hare. Ek sê ook vir haar, as Nola siek is sal ek daarvan weet en dan sal ek haar bel. So as ek haar NIE bel nie en Nola NIE opdaag vir klas nie, moet sy my onmiddellik bel. Needless to say het Nola 'n 100% bywoningsrekord gehad vir die jaar en het ons mekaar toe nou nooit hoef te gebel het nie.
Die aand na die eerste dag se klas bel Nola. Heel paniekerig. Obviously was sy, en ek ook tot 'n mate, onder die indruk dat sy van die oggend tot die aand net gaan leer om hare te doen. Toe nou nie. Sy vertel my toe daar is 'n klomp vakke en handboeke en sy moet huiswerk ook doen en take inhandig. Iets wat sy nog bitter selde op haar eie gedoen het, aangesien sy 4 skooljare in 6 weke afgehandel het. Onder andere is daar Wiskunde en Kommunikasiekunde ook as vakke. Ek probeer toe agterkom waar pas Wiskunde nou in as jy 'n haarkapster wil word. Blykbaar moet die kop verdeel word in helftes en kwarte en agstes as kleur aangewend word en nog 'n klomp ander goed en hulle spring sommer die eerste dag weg met breuke. In Engels. Fractions. Waarvan sy niks weet nie. Ek ook nie. En in kommunikasiekunde het sy ook huiswerk en sy moet 'n taak doen oor die uitruilkoers tussen die Suid-Afrikaanse rand en die pond en die euro. Alles natuurlik in Engels. Arme kind is heeltemal in 'n flat spin. Ek ook. So het ek vir haar 'n postnet suite oopgemaak en daar is mos nou faks- en internetdienste en so aan. Onthou, dis lank voor "slimfone". Jy kon nog nie e-pos of internet op jou foon kry nie. Nie eens 'n kamera nie. Fone was net vir bel, sms, en darem met 'n alarm toegerus. Nokia 3310!!
So verduidelik ek so goed ek kan die huiswerk oor die foon, maar ek sien toe hier is meer drastiese optrede nodig. Nou mail ek vir haar die huiswerk, dan gaan sy Postnet toe en print dit. So gaan dit vir 'n ruk lank goed. Later raak dit te veel moeite vir haar. Op daardie stadium werk ek my gat af aan al haar assignments terwyl sy die naglewe van Kaapstad verken! Nou is sy op eerstenaam terme met die ou wat by Postnet werk, want sy kom mos nou elke dag daar. So laat weet sy my, heel diplomaties, dat ek nie die huiswerk en take moet mail nie, want dan moet sy dit nou sit en copy en paste in 'n Word dokument in voor sy dit kan print. En dan moet sy nog eers haar naam en die vak en die datum ook bo-aan intik. So ek moet asseblief bietjie meer moeite doen. Ek moet die naam van die vak, die spesifieke assignment, haar naam, en die datum asseblief ook bo-aan insit. Dan gaan sy vir my die Postnet se algemene e-mail adres gee dan moet ek dit asseblief in 'n Word dokument doen en dit as 'n attachment aanstuur. Ek moet dit ook nie faks nie! Dan lyk dit soos 'n faks! En dan moet sy ook weer 'n afskrif daarvan maak en dit kos geld. Die ou wat daar werk sal dan die Word dokument net so print en dit OF in haar posbussie sit of dit daar by hom hou onder die toonbank. So die hele proses is toe mooi deur haar ge-streamline. Sy sms die huiswerk, ek doen dit, mail dit na die ou wat daar werk toe, hy print dit, sit dit in haar posbus, sy gaan haal dit net uit. Werk soos 'n charm! Magic as jy my vra!
So vra ek kort-kort hoe sy vorder met die werksoekery. Nee maar sy wil nou nie in 'n restaurant werk wat kos bedien nie, want dis te veel van 'n schlep. En jy maak ook nie so baie tips nie want jy het net so 3 of 4 tafels per aand en die mense kuier heel aand by een tafel en die oorsese mense tip ook baie swak. Sy soek eintlik 'n werk in 'n pub of 'n kroeg as 'n cocktail waitress of so iets, waar jy meer mense kan bedien.
Een aand bel sy my. Baie opgewonde. Sy het 'n werk gekry! Maar ek moet nou eers heeltemal klaar luister voor ek iets sê. Of soos sy dit stel: "voor jy nou weer uitfreak". Maar sy gaan aan oor die grand club en die nice eienaar en die onderhoud wat sy gehad het, en hoeveel geld sy gaan maak. Dis toe nou as 'n cocktail waitress. Sy staan ook nie agter 'n kroegtoonbank nie, sy loop rond tussen die gaste. En die plek is reg langs haar kollege. Sy kaan sommer na klas elke dag daar gaan inval. Huiswerk is mos nou nie 'n probleem meer nie. En by die kollege moet jy mos nou elke vrydag 'n model saambring op wie jy kan oefen om te knip en te sny en te kap en te kleur en te perm en te straighten. En daar is baaaaaaaie meisies by haar nuwe werk wat baie graag hulle hare verniet wil laat doen! So dis nou 'n wen-wen situasie en sy is verskriklik opgewonde. Nou vra ek kort-kort tussendeur watse tipe "club" is dit nou en wat is die plek se naam, maar sy praat my dood. Vertel net non-stop van dié wonderlike plek. Hier na 15 minute sê sy toe uiteindelik: Moet nou nie uitfreak nie, maar dit is 'n strip club. Die plek se naam is Mavericks. Nadat ek soos 'n mak heks tekere gegaan het, oortuig sy my dis nou nie asof sy 'n paaldanser gaan word nie en wat maak dit saak waar sy 'n waitress is wat drank aandra? True that. Maar ek is nog nie oortuig nie. Ek meen!!!! 'n Strip club??!!!! Weereens oortuig sy my van hoe "ordentlik" en upmarket en classy die plek nou is. Dis gladnie soos Teasers nie. (Ek sidder om te dink hoe sy dit weet!) En toe gooi sy haar troefkaart wat my nou finaal sal oortuig: Vra maar vir Pietie as jy my nie glo nie!!!! Hy sê self so!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
So doen sy sulke odd joppies tot Pietie kort na sy mondigwording in Oktober 2005 ook Kaap toe trek. Ek het geweet die Kaap is te klein vir hulle om saam te bly, so hy bly toe so 2 kilometer van haar af in sy eie woonstel. Hy kry toe 'n woonstelmaat en Nola ook. Toe gaan dit lekker. Pietie begin ook toe te werk by 'n kroeg daar in Kloofstraat, Asoka. (Hy't seker lekker dubbele Jack Russells vir die customers gegooi!) Nou is ek nog steeds op Nola se case dat sy 'n werk moet soek, al het die Kollege nou al begin.
Ek gaan toe af Kaap toe om sommer die lektrise te gaan ontmoet. Miss Caswell. So pragtige, klein vroutjie. Ek gee haar my selnommer en vra ook sommer hare. Ek sê ook vir haar, as Nola siek is sal ek daarvan weet en dan sal ek haar bel. So as ek haar NIE bel nie en Nola NIE opdaag vir klas nie, moet sy my onmiddellik bel. Needless to say het Nola 'n 100% bywoningsrekord gehad vir die jaar en het ons mekaar toe nou nooit hoef te gebel het nie.
Die aand na die eerste dag se klas bel Nola. Heel paniekerig. Obviously was sy, en ek ook tot 'n mate, onder die indruk dat sy van die oggend tot die aand net gaan leer om hare te doen. Toe nou nie. Sy vertel my toe daar is 'n klomp vakke en handboeke en sy moet huiswerk ook doen en take inhandig. Iets wat sy nog bitter selde op haar eie gedoen het, aangesien sy 4 skooljare in 6 weke afgehandel het. Onder andere is daar Wiskunde en Kommunikasiekunde ook as vakke. Ek probeer toe agterkom waar pas Wiskunde nou in as jy 'n haarkapster wil word. Blykbaar moet die kop verdeel word in helftes en kwarte en agstes as kleur aangewend word en nog 'n klomp ander goed en hulle spring sommer die eerste dag weg met breuke. In Engels. Fractions. Waarvan sy niks weet nie. Ek ook nie. En in kommunikasiekunde het sy ook huiswerk en sy moet 'n taak doen oor die uitruilkoers tussen die Suid-Afrikaanse rand en die pond en die euro. Alles natuurlik in Engels. Arme kind is heeltemal in 'n flat spin. Ek ook. So het ek vir haar 'n postnet suite oopgemaak en daar is mos nou faks- en internetdienste en so aan. Onthou, dis lank voor "slimfone". Jy kon nog nie e-pos of internet op jou foon kry nie. Nie eens 'n kamera nie. Fone was net vir bel, sms, en darem met 'n alarm toegerus. Nokia 3310!!
So verduidelik ek so goed ek kan die huiswerk oor die foon, maar ek sien toe hier is meer drastiese optrede nodig. Nou mail ek vir haar die huiswerk, dan gaan sy Postnet toe en print dit. So gaan dit vir 'n ruk lank goed. Later raak dit te veel moeite vir haar. Op daardie stadium werk ek my gat af aan al haar assignments terwyl sy die naglewe van Kaapstad verken! Nou is sy op eerstenaam terme met die ou wat by Postnet werk, want sy kom mos nou elke dag daar. So laat weet sy my, heel diplomaties, dat ek nie die huiswerk en take moet mail nie, want dan moet sy dit nou sit en copy en paste in 'n Word dokument in voor sy dit kan print. En dan moet sy nog eers haar naam en die vak en die datum ook bo-aan intik. So ek moet asseblief bietjie meer moeite doen. Ek moet die naam van die vak, die spesifieke assignment, haar naam, en die datum asseblief ook bo-aan insit. Dan gaan sy vir my die Postnet se algemene e-mail adres gee dan moet ek dit asseblief in 'n Word dokument doen en dit as 'n attachment aanstuur. Ek moet dit ook nie faks nie! Dan lyk dit soos 'n faks! En dan moet sy ook weer 'n afskrif daarvan maak en dit kos geld. Die ou wat daar werk sal dan die Word dokument net so print en dit OF in haar posbussie sit of dit daar by hom hou onder die toonbank. So die hele proses is toe mooi deur haar ge-streamline. Sy sms die huiswerk, ek doen dit, mail dit na die ou wat daar werk toe, hy print dit, sit dit in haar posbus, sy gaan haal dit net uit. Werk soos 'n charm! Magic as jy my vra!
So vra ek kort-kort hoe sy vorder met die werksoekery. Nee maar sy wil nou nie in 'n restaurant werk wat kos bedien nie, want dis te veel van 'n schlep. En jy maak ook nie so baie tips nie want jy het net so 3 of 4 tafels per aand en die mense kuier heel aand by een tafel en die oorsese mense tip ook baie swak. Sy soek eintlik 'n werk in 'n pub of 'n kroeg as 'n cocktail waitress of so iets, waar jy meer mense kan bedien.
Een aand bel sy my. Baie opgewonde. Sy het 'n werk gekry! Maar ek moet nou eers heeltemal klaar luister voor ek iets sê. Of soos sy dit stel: "voor jy nou weer uitfreak". Maar sy gaan aan oor die grand club en die nice eienaar en die onderhoud wat sy gehad het, en hoeveel geld sy gaan maak. Dis toe nou as 'n cocktail waitress. Sy staan ook nie agter 'n kroegtoonbank nie, sy loop rond tussen die gaste. En die plek is reg langs haar kollege. Sy kaan sommer na klas elke dag daar gaan inval. Huiswerk is mos nou nie 'n probleem meer nie. En by die kollege moet jy mos nou elke vrydag 'n model saambring op wie jy kan oefen om te knip en te sny en te kap en te kleur en te perm en te straighten. En daar is baaaaaaaie meisies by haar nuwe werk wat baie graag hulle hare verniet wil laat doen! So dis nou 'n wen-wen situasie en sy is verskriklik opgewonde. Nou vra ek kort-kort tussendeur watse tipe "club" is dit nou en wat is die plek se naam, maar sy praat my dood. Vertel net non-stop van dié wonderlike plek. Hier na 15 minute sê sy toe uiteindelik: Moet nou nie uitfreak nie, maar dit is 'n strip club. Die plek se naam is Mavericks. Nadat ek soos 'n mak heks tekere gegaan het, oortuig sy my dis nou nie asof sy 'n paaldanser gaan word nie en wat maak dit saak waar sy 'n waitress is wat drank aandra? True that. Maar ek is nog nie oortuig nie. Ek meen!!!! 'n Strip club??!!!! Weereens oortuig sy my van hoe "ordentlik" en upmarket en classy die plek nou is. Dis gladnie soos Teasers nie. (Ek sidder om te dink hoe sy dit weet!) En toe gooi sy haar troefkaart wat my nou finaal sal oortuig: Vra maar vir Pietie as jy my nie glo nie!!!! Hy sê self so!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-07
Nola in die strip club...Deel 1
So kom Nola permanent terug uit Europa na haar modelkontrak, en sy gaan nou settle in Kaapstad en Haarkappery swot by die Cape College, voltyds vir 'n jaar. Ek het nou al in die tussentyd vir haar 'n woonstel gekry, dit volledig toegerus en ook 'n kar gekoop. Sy gaan in die tweede helfte van die jaar inval en dan in die middel van die volgende jaar klaarmaak. Skaars het sy voet aan wal gesit in die Kaap, soos Jan van Riebeeck 'n paar honderd jaar voor haar, of die Kollege verander sy reëls. Daar is nou net een inname van studente en dit is in Januarie. So nou sit sy hoog en droog in die Kaap. In 'n gemeubileerde woonstel. Met 'n kar. Met niks om te doen vir 6 maande nie. Dis seker logies dat sy dit gladnie as 'n probleem gesien het nie!
Maar vir my was dit een moerse probleem. Kyk, sy werk mos al vir geld vandat sy 4 jaar oud is. Genuine. Toe ons op Aggeneys gebly het, het sy en Pietie, toe 6, elke vrydagmiddag gehelp om die koerantjie, die Kokerboom, af te lewer by die huise. Hulle was deel van 'n groep kinders wat dit gedoen het. Die koerant is gratis verskaf aan die inwoners deur die myn. Die strate waar hulle moes aflewer was Pimasirkel en Wankiestraat, die langste straat in Aggeneys. Dit het hulle die beste deel van 3 uur besig gehou op 'n Vrydagmiddag. Pietie loop met die rugsak vol koerante en Nola haal by elke huis een uit, rol dit op en druk dit in die hek. As daar honde is dan doen Pietie dit. Die eerste paar kere het ek saam met hulle gestap en presies gewys hoe om dit te doen. Daarna het hulle dit op hul eie gedoen. Hulle is R20 elk betaal. Dit was in 1988. Dit was 'n fortuin. So sy ken van werk. So sy gaan beslis nie in die Kaap rondsit en wag vir die Kollege om oop te maak as ek dit kan verhelp nie.
Gelukkig weet ek, uit ondervinding, dat sy nie lank sonder geld kan of wil klaarkom nie. So is sy mos in Milaan. Nou is dit hier in 1998 of 1999 rond. Selfone is nog primitief. Sy het nie "roaming" op haar selfoon nie, want dan sal die rekening R10000 per maand gewees het. So nou moet ons 'n plan uitwerk om te kommunikeer. Ons het 'n faksmasjien by die huis. Nog daai soort wat met die rol fakspapier werk. Faksnommer en telefoonnommer is dieselfde. As die foon lui, tel ek op, en as iemand dan 'n faks wil stuur is daar mos net so skril geluid in jou ore, dan gee jy die fakslyn en dan sit jy die gehoorstuk terug op die mikkie. So sal ons mekaar nou faks, sy sal dit van die agentskap se kantoor af doen. So het ek natuurlik laaaaaaaang briewe vir haar getik en weekliks bladsy op bladsy vir haar deurgefaks. Maar sy is maar lui vir skryf en skraps met die nuus. Maar so sit ek een middag in die kantoor en hier soek iemand 'n fakslyn. Dan stotter daai papier mos nou so stadig uit, maar ek onthou hoe opgewonde ek was toe ek bo-aan die papier wat uitkom sien "elite model agency". Ek trek omtrent daai papier uit daai masjien uit. Maar so wag ek nou vir die geskryf om te verskyn. Ek staan onderstebo om te begin lees terwyl hy nog deurkom, maar ek sien nog niks nie. Later is die faks klaar. Ek skeur af en draai om. Hier heel bo aan die bladsy, net 2 reëltjies, staan: Hallo mamma dit gaan goed. Stuur nog geld. Net dit. Maar kyk nê? Ek vererg my vir daai kind! Ek gryp daar 'n stuk papier maar ek sê haar sleg vir twee bladsye lank. Hoe ondankbaar sy is en hoe ek na haar verlang en hoe ek bladsye lank vir haar briewe skryf en die blerrie cheek wat sy het om vir my net een sin te skryf en te sê stuur nog geld! My laaste sin is: Die minste wat jy kan doen as jy vir geld vra, is om die blerrie ordentlikheid te hê om ten minste die hele bladsy vol te skryf. Maar ek faks daai briefie terug Italië toe. Nou wag ek vir die antwoord. Na so halfuur lui die foon. Piep in die oor. Faks. Nou kom die papier weer deurgesukkel. Toe ek nou die bladsy afskeur en dit omdraai, toe is die hele bladsy volgeskryf. Met net 3 woorde. Maar baie groot geskryf. Die hele bladsy vol.....
STUUR
NOG
GELD!!!!!
Nou hoe stry jy nou met daai logika?
Ek het julle mos al voorheen vertel hoe ek nooit bang was dat iemand haar sou ontvoer nie, om die eenvoudige rede ek het geweet hulle sou haar vinniger terugbring as wat hulle haar gevat het. Dieselfde kind wat mos 'n puzzle bou met 'n skêr in die hand. Wat nie inpas waar sy dit wil hê nie, word eenvoudig geknip tot dit inpas......
Toe sy in Frankryk was gee ek vir haar geld en sê sy moet vir my ietsie mooi saambring. So is sy terug en ek help haar om uit te pak. Heel onder in die tas kom 'n paar rooi Nike sneakers uit met so wit Nike swoosh. Maar die tas is nou amper leeg en ek sien nou nog nie iets wat moontlik myne kan wees nie. Heel heel onder in die tas lê so bruin papiersakkie, met 'n prentjie van so vet Franse sjef met 'n groot sjefhoed op met 'n string uie oor sy skouer en 'n stuk kaas in sy hand. Ek kan aan die geskryf agterkom dit was 'n pakkie kaas en uie chips. Ek vra haar: En dit? Ek het dit vir jou gebring. 'N leë pakkie chips? Nee maar hy was vol maar toe raak sy honger op die lughawe toe eet sy dit maar, maar dis anyway eintlik die pakkie self wat sy vir my wou bring want dis vir haar so mooi pakkie. So daar het julle dit. Na 5 jaar in Europa het ek 'n brief gekry met 3 woorde op en 'n leë pakkie kaas en uie chips. So nou sal sy werk vir haar geld.
Sent from my BlackBerry® wireless device
Maar vir my was dit een moerse probleem. Kyk, sy werk mos al vir geld vandat sy 4 jaar oud is. Genuine. Toe ons op Aggeneys gebly het, het sy en Pietie, toe 6, elke vrydagmiddag gehelp om die koerantjie, die Kokerboom, af te lewer by die huise. Hulle was deel van 'n groep kinders wat dit gedoen het. Die koerant is gratis verskaf aan die inwoners deur die myn. Die strate waar hulle moes aflewer was Pimasirkel en Wankiestraat, die langste straat in Aggeneys. Dit het hulle die beste deel van 3 uur besig gehou op 'n Vrydagmiddag. Pietie loop met die rugsak vol koerante en Nola haal by elke huis een uit, rol dit op en druk dit in die hek. As daar honde is dan doen Pietie dit. Die eerste paar kere het ek saam met hulle gestap en presies gewys hoe om dit te doen. Daarna het hulle dit op hul eie gedoen. Hulle is R20 elk betaal. Dit was in 1988. Dit was 'n fortuin. So sy ken van werk. So sy gaan beslis nie in die Kaap rondsit en wag vir die Kollege om oop te maak as ek dit kan verhelp nie.
Gelukkig weet ek, uit ondervinding, dat sy nie lank sonder geld kan of wil klaarkom nie. So is sy mos in Milaan. Nou is dit hier in 1998 of 1999 rond. Selfone is nog primitief. Sy het nie "roaming" op haar selfoon nie, want dan sal die rekening R10000 per maand gewees het. So nou moet ons 'n plan uitwerk om te kommunikeer. Ons het 'n faksmasjien by die huis. Nog daai soort wat met die rol fakspapier werk. Faksnommer en telefoonnommer is dieselfde. As die foon lui, tel ek op, en as iemand dan 'n faks wil stuur is daar mos net so skril geluid in jou ore, dan gee jy die fakslyn en dan sit jy die gehoorstuk terug op die mikkie. So sal ons mekaar nou faks, sy sal dit van die agentskap se kantoor af doen. So het ek natuurlik laaaaaaaang briewe vir haar getik en weekliks bladsy op bladsy vir haar deurgefaks. Maar sy is maar lui vir skryf en skraps met die nuus. Maar so sit ek een middag in die kantoor en hier soek iemand 'n fakslyn. Dan stotter daai papier mos nou so stadig uit, maar ek onthou hoe opgewonde ek was toe ek bo-aan die papier wat uitkom sien "elite model agency". Ek trek omtrent daai papier uit daai masjien uit. Maar so wag ek nou vir die geskryf om te verskyn. Ek staan onderstebo om te begin lees terwyl hy nog deurkom, maar ek sien nog niks nie. Later is die faks klaar. Ek skeur af en draai om. Hier heel bo aan die bladsy, net 2 reëltjies, staan: Hallo mamma dit gaan goed. Stuur nog geld. Net dit. Maar kyk nê? Ek vererg my vir daai kind! Ek gryp daar 'n stuk papier maar ek sê haar sleg vir twee bladsye lank. Hoe ondankbaar sy is en hoe ek na haar verlang en hoe ek bladsye lank vir haar briewe skryf en die blerrie cheek wat sy het om vir my net een sin te skryf en te sê stuur nog geld! My laaste sin is: Die minste wat jy kan doen as jy vir geld vra, is om die blerrie ordentlikheid te hê om ten minste die hele bladsy vol te skryf. Maar ek faks daai briefie terug Italië toe. Nou wag ek vir die antwoord. Na so halfuur lui die foon. Piep in die oor. Faks. Nou kom die papier weer deurgesukkel. Toe ek nou die bladsy afskeur en dit omdraai, toe is die hele bladsy volgeskryf. Met net 3 woorde. Maar baie groot geskryf. Die hele bladsy vol.....
STUUR
NOG
GELD!!!!!
Nou hoe stry jy nou met daai logika?
Ek het julle mos al voorheen vertel hoe ek nooit bang was dat iemand haar sou ontvoer nie, om die eenvoudige rede ek het geweet hulle sou haar vinniger terugbring as wat hulle haar gevat het. Dieselfde kind wat mos 'n puzzle bou met 'n skêr in die hand. Wat nie inpas waar sy dit wil hê nie, word eenvoudig geknip tot dit inpas......
Toe sy in Frankryk was gee ek vir haar geld en sê sy moet vir my ietsie mooi saambring. So is sy terug en ek help haar om uit te pak. Heel onder in die tas kom 'n paar rooi Nike sneakers uit met so wit Nike swoosh. Maar die tas is nou amper leeg en ek sien nou nog nie iets wat moontlik myne kan wees nie. Heel heel onder in die tas lê so bruin papiersakkie, met 'n prentjie van so vet Franse sjef met 'n groot sjefhoed op met 'n string uie oor sy skouer en 'n stuk kaas in sy hand. Ek kan aan die geskryf agterkom dit was 'n pakkie kaas en uie chips. Ek vra haar: En dit? Ek het dit vir jou gebring. 'N leë pakkie chips? Nee maar hy was vol maar toe raak sy honger op die lughawe toe eet sy dit maar, maar dis anyway eintlik die pakkie self wat sy vir my wou bring want dis vir haar so mooi pakkie. So daar het julle dit. Na 5 jaar in Europa het ek 'n brief gekry met 3 woorde op en 'n leë pakkie kaas en uie chips. So nou sal sy werk vir haar geld.
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-05
My boksloopbaan......soon to be revived..
Ek het mos 'n lewenslange begeerte om te leer boks. Eintlik is dit meer 'n geval van 'n lewenslange begeerte om te leer hoe om die rook uit iemand te slaan, maar toemaar. Ek het nou al AL die moontlike opsies ondersoek. Dit voel net vir my of boks die mees natuurlike een is. As ek nou so sit en kyk na programme soos Jerry Springer en Cheaters en Repo Man, dan kan ek duidelik sien dat mense in so konfrontasie ingaan sonder dat hulle behoorlik toegerus is met die nodige skills. Een goed gemikte hou op die punt van die neus sal enige alterkasie NET daar bëeindig. Nou klap hulle na mekaar en blaas en steun en pluk pruike af en krap en klou en byt. Nee wat.
Ek dink ook nie stoei is vir my nie. Daar moet jy te naby aan die ander persoon kom en hom dan moet jy hom op die grond kry en daar verder jou ding doen. En jy kan ook nou nie juis iemand bewusteloos stoei nie. Die ergste wat jy aan hom kan doen is om sy arm te breek. En dis ook nie te sê jy GAAN sy arm breek nie. En wat van as jou opponent 200kg weeg? Hoe kry ek so ou op die grond? Judo is ook nie vir my nie. Sê nou die aanvaller is kaal bolyf? Waar moet ek hom gryp en vashou om oor my skouer te gooi? Dis ook nes karate. Dit lyk of hulle mekaar net so staan en voel-voel. En in elk geval vat dit te lank om te leer. Ek het ook nie die krag vir al die Japannese krete en getellery en geskree nie. Ek wil eintlik hard begin lag as mense dit doen. En al daai Katas of wat jy dit ookal noem. Dis soos skaduboks. Jy slaan en skop die lug in en daar is nie 'n opponent in sig nie. En in elk geval, ek word 53. Ek gaan 75 wees voor ek hier by 'n bruin belt rond trek waar ek nou regtig die waks uit iemand uit kan bliksem. Wie wil ek nou op daai stadium slaan? Die matrone by my ouetehuis wat my pille bring?
Ek het ook gekyk na daai snaakse Argentynse gevegskuns, capoeira. Nee wat, dit gaan my ook jarre vat om dit te bemeester. Lyk ook bietjie koddig. Dan is daar 'n Israeliese gevegskuns, Krav Maga. Dit kan werk, maar dit gaan my nou nie arms soos Madonna en 'n six pack gee nie. Dan is daar natuurlik die moontlikheid van Mixed Martial Arts. Maar dis nou weer TE. Met dit gaan ek opeindig in 'n toernooi in Brakpan waar ek in 'n cage fight te staan gaan kom teen iemand wat dalk die rook uit MY uit gaan slaan. Ek wil ook nou nie op hierdie gevorderde leeftyd tattoos moet kry nie. Nee, ek het alles ondersoek, en plain straight forward boks is die antwoord.
So het ek toe nou afgekom op een van die legendariese Toweels wat seker nou al die derde geslag van boksafrigters is, en nog steeds professioneel boks afrig in Johannesburg. Net om die draai van waar ons gaan bly! En hy rig vrouens ook af. Ek het hom gekontak en hy het my terug laat weet per e-pos dat ek daar kan kom aanklop en hy waarborg my dat ek binne 6 maande soos Rocky Balboa sal kan beweeg in die kryt en ook met 'n springtou en 'n slaansak en 'n peerbal sal kan toor!!
Dit help natuurlik dat ek ondervinding het van boks. In 1980 toe bevind ek myself mos heel onverwags op universiteit. Nou is daar 'n jaarlikse fees wat hulle daai tyd gehou het, Fiësta. Ook amper soos jool, maar meer gerig op sport. Al die koshuise neem deel teen mekaar. Die hoogtepunt van die fees en ook die laaste item op die naweeklange program, is natuurlik die boks. 'N regte kryt word opgerig in die vierkant voor die kafeteria, genoem die "kraal". Reg rondom is daar honderde trappe uit al 4 rigtings na onder, en die kryt staan nou onder in hierdie vierkant. Amper soos in antieke Rome en Athene toe die gladiators teen mekaar baklei het of die leeus die slawe opgevreet het. Duisende studente sit hierdie trappe vol en kyk na die hoofgeveg. Twee studente van die twee manskoshuise, Unitas en Xanadu, veg aan die einde van die fees teen mekaar om die titel. Die koshuis wat die boks wen, is so min of meer die wenner van die hele gedoente. Nou het ek hierdie vriendin in Melodi. Dis die een dameskoshuis. Die ander dameskoshuis se naam is Veritas. Ek is 'n dagstudent, dus bly ek nie op die kampus in 'n koshuis nie. Maar die dagstudente is ook in 'n "koshuis" gegroepeer. Ons val onder die naam "Oppidani". So ons neem ook deel aan al die items tydens Fiësta. So besluit ek en hierdie tjommie van my, Zanne, dat ons moet deelneem aan die bokstoernooi. Teen mekaar. Ons begin toe uitvra en rondbel en ondersoek instel. Orals loop ons teen mure vas. Op daai stadium het vrouens nog gladnie rugby gespeel of geboks nie. Hoe meer ons sukkel hoe meer vasbeslote raak ons natuurlik om JUIS toe deel te neem. Uiteindelik kom ons by die Oostelike Provinsie Amateur Boksfederasie uit. Na 'n verskriklike gesukkel oortuig ons hulle om ons toe te laat. Ons kry afrigters en mense om in ons hoek te help en dit word wyd geadverteer en die kampus praat vir weke lank oor die gerugte dat twee damesstudente mekaar gaan takel in die bokskryt. Hoe nader die dag kom, hoe meer benoud raak ek. Net vir die rekord: my ma en pa het nou absoluut GEEN idee waarmee ek myself mee besig hou nie. Zanne se ouers ook nie.
So breek die dag aan vir die groot geveg. Ek en Zanne boks in die hoof voorgeveg. Vroegdag al sit die trappe gepak met studente. Ons het vooraf ooreengekom dat ons mekaar nou nie gaan seermaak nie. Ons gaan maar net so tik-tik aan mekaar. Eintlik meer vir "entertainment value" as enige iets anders. Ons het elkeen 'n wit rugbybroekie aan met 'n t-hemp van ons onderskeie koshuise. Sy het 'n rooi lap agter aan haar broek vas en ek 'n groene. Ons word ook nie aangespreek op ons name nie, maar as "rooi" en "groen". Ons sal dit uitveg oor 3 rondtes van 2 minute elk. Die dag voor die tyd was ons in die rektor se kantoor waar al die reëls aan ons verduidelik is en waar ons bokshandskoene aangepas is.
Ons staan op uit ons hoeke, my bene soos jellie, my arms loodswaar. Ons tik ons handskoene so teen mekaar in erkenning. Op daai stadium was boks baie groot in Suid-Afrika. Ek het elke naweek boks op die TV gekyk saam met my pa. Dit behoort voldoende te wees, reken ek. Die klok lui en ek beweeg onmiddellik na die middel van die kryt. Ek voel-voel so bietjie na haar maar kry gladnie 'n hou geplant nie. Sy gelukkig ook nie. Zanne het daai tyd al 'n swart belt in karate gehad, so sy is fiks en vlugvoetig en gaan verseker nie stilstaan dat ek haar kan slaan nie. So gaan die eerste rondte verby. Die skare is honger vir bloed en hulle laat ons dit goed verstaan! Skaars gesit en water gedrink, toe hoor ons: seconds out! Die klok lui vir die tweede rondte. Ons is altwee nou al papnat gesweet. As ek haar wel raakgeslaan kry, gly die houe skadeloos af van haar skouer of haar arm. Ek kan nie naby genoeg aan haar kom nie, want sy sal my beslis raakslaan. Dis gladnie soos wat dit was toe ek teen die slaansak geoefen het nie. Hier en daar kry sy my ook raakgeslaan en dit brand nogal soos die handskoen jou tref op jou natgeswete liggaam. Amper soos 'n "carpet burn". So is die tweede rondte ook verby. Ek vermoed op daai stadium ek loop dalk voor op punte. Nie omdat ek meer houe as sy geplant het nie, maar bloot omdat ek, volgens my, meer aanvallend was. Ek het die heeltyd probeer vorentoe beweeg, en sy keer net. Maar ek besef as ek hierdie geveg wil wen sal ek ten minste een skoon hou moet plant. So breek die derde en laaste rondte aan. Ek is vinnig uit my hoek uit. Net om my vas te loop in 'n reguitlinker. Skuins teen die wang, maar nietemin vol in die gesig. Dit brand soos vuur. Ek weet nie wie het die grootste geskrik ek of sy nie. Maar iewers binne in my oerbrein gaan daar toe 'n switch af. Die "fight or flight response" noem hulle dit. Flight is nie 'n opsie nie, so fight sal dit wees. Maar ek trek daar los en begin haar slaan en ek hou nie op tot die klok lui nie. Die skare is op hulle voete. Die geraas en gefluit en geskreeu is absoluut oorverdowend, maar dis of ek dit net veraf hoor en nie verby die bloed wat pomp in my kop en in my ore kan konsentreer nie. Uiteindelik hoor ek die klok lui vir die einde van die geveg. Ek is bewus daarvan dat my arm in die lug gehou word as oorwinnaar. Ons is altwee gedaan, maar darem nog beste vriendinne. Ons is saam daar weg koshuis toe, waar ons gaan stort het en die res van die Fiësta bygewoon het soos wafferse celebrities.
Laataand is ek huistoe. Darem met geen sigbare merke op my gesig nie. My ma en pa vra of ek die Fiësta geniet het. Ja, baie. Niks snaaks gebeur nie? Nee wat. Die volgende oggend maak my pa my wakker, kort nadat hy die vorige aand se koerant gaan koop het, die Evening Post. Die hele voorblad beslaan 'n foto van twee vrouens wat boks. Die opskrif basuin dit uit: Homicide Hester drops the Blonde Bombshell!!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
Ek dink ook nie stoei is vir my nie. Daar moet jy te naby aan die ander persoon kom en hom dan moet jy hom op die grond kry en daar verder jou ding doen. En jy kan ook nou nie juis iemand bewusteloos stoei nie. Die ergste wat jy aan hom kan doen is om sy arm te breek. En dis ook nie te sê jy GAAN sy arm breek nie. En wat van as jou opponent 200kg weeg? Hoe kry ek so ou op die grond? Judo is ook nie vir my nie. Sê nou die aanvaller is kaal bolyf? Waar moet ek hom gryp en vashou om oor my skouer te gooi? Dis ook nes karate. Dit lyk of hulle mekaar net so staan en voel-voel. En in elk geval vat dit te lank om te leer. Ek het ook nie die krag vir al die Japannese krete en getellery en geskree nie. Ek wil eintlik hard begin lag as mense dit doen. En al daai Katas of wat jy dit ookal noem. Dis soos skaduboks. Jy slaan en skop die lug in en daar is nie 'n opponent in sig nie. En in elk geval, ek word 53. Ek gaan 75 wees voor ek hier by 'n bruin belt rond trek waar ek nou regtig die waks uit iemand uit kan bliksem. Wie wil ek nou op daai stadium slaan? Die matrone by my ouetehuis wat my pille bring?
Ek het ook gekyk na daai snaakse Argentynse gevegskuns, capoeira. Nee wat, dit gaan my ook jarre vat om dit te bemeester. Lyk ook bietjie koddig. Dan is daar 'n Israeliese gevegskuns, Krav Maga. Dit kan werk, maar dit gaan my nou nie arms soos Madonna en 'n six pack gee nie. Dan is daar natuurlik die moontlikheid van Mixed Martial Arts. Maar dis nou weer TE. Met dit gaan ek opeindig in 'n toernooi in Brakpan waar ek in 'n cage fight te staan gaan kom teen iemand wat dalk die rook uit MY uit gaan slaan. Ek wil ook nou nie op hierdie gevorderde leeftyd tattoos moet kry nie. Nee, ek het alles ondersoek, en plain straight forward boks is die antwoord.
So het ek toe nou afgekom op een van die legendariese Toweels wat seker nou al die derde geslag van boksafrigters is, en nog steeds professioneel boks afrig in Johannesburg. Net om die draai van waar ons gaan bly! En hy rig vrouens ook af. Ek het hom gekontak en hy het my terug laat weet per e-pos dat ek daar kan kom aanklop en hy waarborg my dat ek binne 6 maande soos Rocky Balboa sal kan beweeg in die kryt en ook met 'n springtou en 'n slaansak en 'n peerbal sal kan toor!!
Dit help natuurlik dat ek ondervinding het van boks. In 1980 toe bevind ek myself mos heel onverwags op universiteit. Nou is daar 'n jaarlikse fees wat hulle daai tyd gehou het, Fiësta. Ook amper soos jool, maar meer gerig op sport. Al die koshuise neem deel teen mekaar. Die hoogtepunt van die fees en ook die laaste item op die naweeklange program, is natuurlik die boks. 'N regte kryt word opgerig in die vierkant voor die kafeteria, genoem die "kraal". Reg rondom is daar honderde trappe uit al 4 rigtings na onder, en die kryt staan nou onder in hierdie vierkant. Amper soos in antieke Rome en Athene toe die gladiators teen mekaar baklei het of die leeus die slawe opgevreet het. Duisende studente sit hierdie trappe vol en kyk na die hoofgeveg. Twee studente van die twee manskoshuise, Unitas en Xanadu, veg aan die einde van die fees teen mekaar om die titel. Die koshuis wat die boks wen, is so min of meer die wenner van die hele gedoente. Nou het ek hierdie vriendin in Melodi. Dis die een dameskoshuis. Die ander dameskoshuis se naam is Veritas. Ek is 'n dagstudent, dus bly ek nie op die kampus in 'n koshuis nie. Maar die dagstudente is ook in 'n "koshuis" gegroepeer. Ons val onder die naam "Oppidani". So ons neem ook deel aan al die items tydens Fiësta. So besluit ek en hierdie tjommie van my, Zanne, dat ons moet deelneem aan die bokstoernooi. Teen mekaar. Ons begin toe uitvra en rondbel en ondersoek instel. Orals loop ons teen mure vas. Op daai stadium het vrouens nog gladnie rugby gespeel of geboks nie. Hoe meer ons sukkel hoe meer vasbeslote raak ons natuurlik om JUIS toe deel te neem. Uiteindelik kom ons by die Oostelike Provinsie Amateur Boksfederasie uit. Na 'n verskriklike gesukkel oortuig ons hulle om ons toe te laat. Ons kry afrigters en mense om in ons hoek te help en dit word wyd geadverteer en die kampus praat vir weke lank oor die gerugte dat twee damesstudente mekaar gaan takel in die bokskryt. Hoe nader die dag kom, hoe meer benoud raak ek. Net vir die rekord: my ma en pa het nou absoluut GEEN idee waarmee ek myself mee besig hou nie. Zanne se ouers ook nie.
So breek die dag aan vir die groot geveg. Ek en Zanne boks in die hoof voorgeveg. Vroegdag al sit die trappe gepak met studente. Ons het vooraf ooreengekom dat ons mekaar nou nie gaan seermaak nie. Ons gaan maar net so tik-tik aan mekaar. Eintlik meer vir "entertainment value" as enige iets anders. Ons het elkeen 'n wit rugbybroekie aan met 'n t-hemp van ons onderskeie koshuise. Sy het 'n rooi lap agter aan haar broek vas en ek 'n groene. Ons word ook nie aangespreek op ons name nie, maar as "rooi" en "groen". Ons sal dit uitveg oor 3 rondtes van 2 minute elk. Die dag voor die tyd was ons in die rektor se kantoor waar al die reëls aan ons verduidelik is en waar ons bokshandskoene aangepas is.
Ons staan op uit ons hoeke, my bene soos jellie, my arms loodswaar. Ons tik ons handskoene so teen mekaar in erkenning. Op daai stadium was boks baie groot in Suid-Afrika. Ek het elke naweek boks op die TV gekyk saam met my pa. Dit behoort voldoende te wees, reken ek. Die klok lui en ek beweeg onmiddellik na die middel van die kryt. Ek voel-voel so bietjie na haar maar kry gladnie 'n hou geplant nie. Sy gelukkig ook nie. Zanne het daai tyd al 'n swart belt in karate gehad, so sy is fiks en vlugvoetig en gaan verseker nie stilstaan dat ek haar kan slaan nie. So gaan die eerste rondte verby. Die skare is honger vir bloed en hulle laat ons dit goed verstaan! Skaars gesit en water gedrink, toe hoor ons: seconds out! Die klok lui vir die tweede rondte. Ons is altwee nou al papnat gesweet. As ek haar wel raakgeslaan kry, gly die houe skadeloos af van haar skouer of haar arm. Ek kan nie naby genoeg aan haar kom nie, want sy sal my beslis raakslaan. Dis gladnie soos wat dit was toe ek teen die slaansak geoefen het nie. Hier en daar kry sy my ook raakgeslaan en dit brand nogal soos die handskoen jou tref op jou natgeswete liggaam. Amper soos 'n "carpet burn". So is die tweede rondte ook verby. Ek vermoed op daai stadium ek loop dalk voor op punte. Nie omdat ek meer houe as sy geplant het nie, maar bloot omdat ek, volgens my, meer aanvallend was. Ek het die heeltyd probeer vorentoe beweeg, en sy keer net. Maar ek besef as ek hierdie geveg wil wen sal ek ten minste een skoon hou moet plant. So breek die derde en laaste rondte aan. Ek is vinnig uit my hoek uit. Net om my vas te loop in 'n reguitlinker. Skuins teen die wang, maar nietemin vol in die gesig. Dit brand soos vuur. Ek weet nie wie het die grootste geskrik ek of sy nie. Maar iewers binne in my oerbrein gaan daar toe 'n switch af. Die "fight or flight response" noem hulle dit. Flight is nie 'n opsie nie, so fight sal dit wees. Maar ek trek daar los en begin haar slaan en ek hou nie op tot die klok lui nie. Die skare is op hulle voete. Die geraas en gefluit en geskreeu is absoluut oorverdowend, maar dis of ek dit net veraf hoor en nie verby die bloed wat pomp in my kop en in my ore kan konsentreer nie. Uiteindelik hoor ek die klok lui vir die einde van die geveg. Ek is bewus daarvan dat my arm in die lug gehou word as oorwinnaar. Ons is altwee gedaan, maar darem nog beste vriendinne. Ons is saam daar weg koshuis toe, waar ons gaan stort het en die res van die Fiësta bygewoon het soos wafferse celebrities.
Laataand is ek huistoe. Darem met geen sigbare merke op my gesig nie. My ma en pa vra of ek die Fiësta geniet het. Ja, baie. Niks snaaks gebeur nie? Nee wat. Die volgende oggend maak my pa my wakker, kort nadat hy die vorige aand se koerant gaan koop het, die Evening Post. Die hele voorblad beslaan 'n foto van twee vrouens wat boks. Die opskrif basuin dit uit: Homicide Hester drops the Blonde Bombshell!!!!!
Sent from my BlackBerry® wireless device
2014-11-02
So leer ek ook nie...
Ek onthou die presiese jaartal. 2001. Pietie het in 2000 matriek geskryf en dit was in die jaar toe hy in Londen was. Een vrydagmiddag so laterig kom sy meisie van destyds daar aan om te kom groet. Sy is toe eerstejaar op Tukkies. Nou staan ek op die punt om te gaan hardloop. My man sit gereed in die bakkie om saam te ry om vir my water te gee. Dis warm. Ek gaan nou 10 km hardloop. Nou sê ek vir die kind sy moet nou maar saamry in die bakkie en met die oom gesels en dan sal ek met haar gesels as ek water aanvat. Ek wil nou nie ongeskik wees en haar huistoe stuur nie, maar ek gaan ook nou nie my hardloopsessie inboet nie. So gesê, so gedaan. Daar trek ons.
Nou hardloop ek daar uit op die Spitskop pad. Spitskop is nou net buite Thabazimbi, nie so besige pad nie, met orals paaie links en regs uit na die plotte toe. Dan hardloop ek nou tot by die bakkie so elke 2 km, drink water, gesels, hardloop weer. By 5 km draai ek nou om, terug huistoe. Nou staan ek daar by die omdraaipunt bietjie en gesels. Daar trek ek weer. Maar nou kan ek net dink hoe vervelig moet die storie nou vir die arme 2 mense in die bakkie wees. Om nou op 'n vrydagmiddag in Thabazimbi, hoogsomer, agter iemand aan te ry wat 10km hardloop. Nou besluit ek ek moet die uitstappie so bietjie opspice. Maar hoe? Nou het die bakkie nog nie weer verbygekom nie. Hulle sal seker nou daar wegtrek en weer so kilometer vorentoe gaan stop. Maar ek sal duidelik hoor as hulle kom, want dis 'n dieselbakkie. Hulle staan toe presies by een van die indraaipaaie na 'n klomp plotte. Nou weet ek nie of die bosveldson sy tol gëeis het en ek 'n mate van sonsteek opgedoen het nie, want ek kan dit tog nou nie toeskryf aan de-hidrasie nie, maar ek kom toe af op die "ingenius" idee dat ek my broek sal aftrek as hulle verbykom van agter af. Ek het heel eerste daaraan gedink om net te flash, maar dit moet mos nou van vooraf gebeur, en uit vorige ondervinding weet ek toe dat 'n sportbra nie ideaal is as jy wil flash vir verbygaande karre nie. (Dis nou weer 'n ander storie). So toe besluit ek, 40 jaar oud, jarelange gerespekteerde inwoner van Thabazimbi, ma van 2 groot kinders, vrou van die Balju, dat ek op 'n vrydagmiddag my broek gaan aftrek op die Spitskoppad. Maar so, terwyl ek nou hardloop en hierdie plan uitbroei en vervolmaak, besef ek toe ek kan nie my broek fisies aftrek EN aan die hardloop bly nie. Ek sal die broek moet optrek in my boude en net die naakte boude so moet wikkel. Gelukkig het ek so dun, kort hardloopbroekie aan met 'n ingeboude onderbroek. Polly shorts noem jy dit. Nou is ek bang hulle sien my nie. Hoekom ek gedink het so iets nou ongesiens sal verbygaan, dié weet ek nou nie. So ek besluit toe om na die middel van die pad te hardloop as ek dit doen. Maar nou wil ek nie omkyk nie, want dan gaan hulle mos nou stop en vra of ek iets wil hê. So ek moet net fyn luister vir die bakkie en dit mooi time, en as hulle so 50 m van my af is gaan ek op die middelstreep hardloop en my hardloopbroekie optrek in my boude en stilstaan in die pad, buk, en my boude wikkel. Soos hulle in Engels sê: it seemed like a good idea at the time.
Daar hoor ek toe die bakkie wegtrek. Nou hardloop ek so effens stadiger want ek wil nou blitsvinnig na die middelstreep beweeg. Maar ek moet dit nou doen voor die bakkie op volspoed is. Ek is darem op daai stadium voldoende by my bewussyn dat ek weet ek nie doodgery wil word nie. Toe ek hoor die bakkie verwissel na tweede rat en hulle is nou baie naby, toe maak ek my move. Ek hardloop na die middel van die pad toe, trek daai hardloopbroekie WEG in my gat, wikkel en swaai my boude, en baie trots op myself hardloop ek toe weer na die kant van die pad toe, want die bakkie wil nou verby. Die bakkie met Japie Celliers agter die stuur. Met al sy werkers agterop. Japie, die hoofouderling van die Hervormde Kerk. (Hy het die skoolhoof opgevolg). Japie met die baard en die hoed en die pyp in die mond. Needless to say het die werkers agterop die bakkie mal gegaan van opwinding. Ek kon hulle nog hoor skree en cheer vir kilometers, lank nadat ek nie meer die bakkie kon sien nie. Toe ek omdraai om te kyk waar is my man se bakkie, toe staan hulle nog daar by die omdraaipunt. Lam van skok begin ek toe te stap. Toe my man nader kom toe stop hy en vra wat is fout. Maar kyk nê, ek stap na daai bakkie toe, maar ek kak daai man uit dat hy nie weet wat hom getref het nie. Ek het net dadelik besluit dit moet sy skuld wees. Hy probeer nog 'n woord inkry tydens my tirade, maar ek gee hom nie 'n kans nie. Ek hoor hy wil die heeltyd vra "maar hoekom sou ek in elk geval so iets wou doen", al HET ek geweet dit was hy!? Watse vraag is dit nou? Soos hulle op Engels sê, to add insult to injury, na so rukkie kom Japie weer van voor af teruggery, nadat hy sy werkers afgelaai het. Dié keer toet hy en waai vriendelik. Ek ignoreer hom natuurlik heeltemal. Mense, en veral mans, dink mos hulle kan jou ewe skielik groet as hulle jou boude gesien het. Blerrie cheek.
Sent from my BlackBerry® wireless device
Nou hardloop ek daar uit op die Spitskop pad. Spitskop is nou net buite Thabazimbi, nie so besige pad nie, met orals paaie links en regs uit na die plotte toe. Dan hardloop ek nou tot by die bakkie so elke 2 km, drink water, gesels, hardloop weer. By 5 km draai ek nou om, terug huistoe. Nou staan ek daar by die omdraaipunt bietjie en gesels. Daar trek ek weer. Maar nou kan ek net dink hoe vervelig moet die storie nou vir die arme 2 mense in die bakkie wees. Om nou op 'n vrydagmiddag in Thabazimbi, hoogsomer, agter iemand aan te ry wat 10km hardloop. Nou besluit ek ek moet die uitstappie so bietjie opspice. Maar hoe? Nou het die bakkie nog nie weer verbygekom nie. Hulle sal seker nou daar wegtrek en weer so kilometer vorentoe gaan stop. Maar ek sal duidelik hoor as hulle kom, want dis 'n dieselbakkie. Hulle staan toe presies by een van die indraaipaaie na 'n klomp plotte. Nou weet ek nie of die bosveldson sy tol gëeis het en ek 'n mate van sonsteek opgedoen het nie, want ek kan dit tog nou nie toeskryf aan de-hidrasie nie, maar ek kom toe af op die "ingenius" idee dat ek my broek sal aftrek as hulle verbykom van agter af. Ek het heel eerste daaraan gedink om net te flash, maar dit moet mos nou van vooraf gebeur, en uit vorige ondervinding weet ek toe dat 'n sportbra nie ideaal is as jy wil flash vir verbygaande karre nie. (Dis nou weer 'n ander storie). So toe besluit ek, 40 jaar oud, jarelange gerespekteerde inwoner van Thabazimbi, ma van 2 groot kinders, vrou van die Balju, dat ek op 'n vrydagmiddag my broek gaan aftrek op die Spitskoppad. Maar so, terwyl ek nou hardloop en hierdie plan uitbroei en vervolmaak, besef ek toe ek kan nie my broek fisies aftrek EN aan die hardloop bly nie. Ek sal die broek moet optrek in my boude en net die naakte boude so moet wikkel. Gelukkig het ek so dun, kort hardloopbroekie aan met 'n ingeboude onderbroek. Polly shorts noem jy dit. Nou is ek bang hulle sien my nie. Hoekom ek gedink het so iets nou ongesiens sal verbygaan, dié weet ek nou nie. So ek besluit toe om na die middel van die pad te hardloop as ek dit doen. Maar nou wil ek nie omkyk nie, want dan gaan hulle mos nou stop en vra of ek iets wil hê. So ek moet net fyn luister vir die bakkie en dit mooi time, en as hulle so 50 m van my af is gaan ek op die middelstreep hardloop en my hardloopbroekie optrek in my boude en stilstaan in die pad, buk, en my boude wikkel. Soos hulle in Engels sê: it seemed like a good idea at the time.
Daar hoor ek toe die bakkie wegtrek. Nou hardloop ek so effens stadiger want ek wil nou blitsvinnig na die middelstreep beweeg. Maar ek moet dit nou doen voor die bakkie op volspoed is. Ek is darem op daai stadium voldoende by my bewussyn dat ek weet ek nie doodgery wil word nie. Toe ek hoor die bakkie verwissel na tweede rat en hulle is nou baie naby, toe maak ek my move. Ek hardloop na die middel van die pad toe, trek daai hardloopbroekie WEG in my gat, wikkel en swaai my boude, en baie trots op myself hardloop ek toe weer na die kant van die pad toe, want die bakkie wil nou verby. Die bakkie met Japie Celliers agter die stuur. Met al sy werkers agterop. Japie, die hoofouderling van die Hervormde Kerk. (Hy het die skoolhoof opgevolg). Japie met die baard en die hoed en die pyp in die mond. Needless to say het die werkers agterop die bakkie mal gegaan van opwinding. Ek kon hulle nog hoor skree en cheer vir kilometers, lank nadat ek nie meer die bakkie kon sien nie. Toe ek omdraai om te kyk waar is my man se bakkie, toe staan hulle nog daar by die omdraaipunt. Lam van skok begin ek toe te stap. Toe my man nader kom toe stop hy en vra wat is fout. Maar kyk nê, ek stap na daai bakkie toe, maar ek kak daai man uit dat hy nie weet wat hom getref het nie. Ek het net dadelik besluit dit moet sy skuld wees. Hy probeer nog 'n woord inkry tydens my tirade, maar ek gee hom nie 'n kans nie. Ek hoor hy wil die heeltyd vra "maar hoekom sou ek in elk geval so iets wou doen", al HET ek geweet dit was hy!? Watse vraag is dit nou? Soos hulle op Engels sê, to add insult to injury, na so rukkie kom Japie weer van voor af teruggery, nadat hy sy werkers afgelaai het. Dié keer toet hy en waai vriendelik. Ek ignoreer hom natuurlik heeltemal. Mense, en veral mans, dink mos hulle kan jou ewe skielik groet as hulle jou boude gesien het. Blerrie cheek.
Sent from my BlackBerry® wireless device
Teken in op:
Plasings (Atom)